Zawsze byłam dumna z tego, iż w duszy czuję się młoda. Wiek to tylko cyfra w dowodzie. Moja istota, mój wewnętrzny blask, moje poczucie życia – wszystko to pozostawało niezmienne, mimo odbicia w lustrze. Nigdy nie pozwalałam sobie zrezygnować tylko dlatego, iż lata płyną. Żyłam, czułam, cieszyłam się.
Ale pewnego upalnego letniego dnia, przebywając w wystawnym domu mojego syna pod Poznaniem, zrozumiałam, iż nie każde ciepło jest słoneczne. Czasem parzy od środka. Tamtego dnia otrzymałam cios, z którego długo nie mogłam się otrząsnąć.
Mój syn wiele osiągnął. Ma wspaniały dom, karierę, status. Wszystko dzięki ciężkiej pracy. Byłam z niego dumna. Ale wraz z sukcesem w jego życiu pojawiła się ona – jego żona. Kinga.
Gdy ożenił się z Kingą, początkowo się ucieszyłam. Piękna, zadbana, z dobrymi manierami. Z czasem jednak zrozumiałam: to, co miała, było tylko na pokaz. Kinga zbyt gwałtownie poczuła smak pieniędzy i władzy. Wcieliła się w rolę pani życia, zapominając, kim była przed ślubem. A syn… Syn patrzył na nią z zachwytem, jakby stworzyła dla niego nowy świat, a ja w tym świecie stałam się cieniem.
Tamty letni dzień spędziłam w swoim ulubionym stroju kąpielowym. Był jaskrawy, głębokiego szmaragdowego koloru. Tak, może nie typowy dla mojego wieku. Ale w nim czułam się żywa. Chciałam się wykąpieć, trochę poopalać, poczuć słońce na skórze, wdychać lato pełną piersią. Wyszłam na podwórze i skierowałam się w stronę basenu. Nagle usłyszałam śmiech.
— Boże, patrzcie tylko! — usłyszałam głos Kingi. — Co to za babcia w takim kostiumie? Lepiej byś swoje blizny zasłoniła, zamiast straszyć ludzi!
Jej słowa ciąły jak nóż. Śmiech, sarkazm, pogarda – wszystko w jej głosie było jadem. Chciałam zapaść się pod ziemię. Zaciśnięte usta, spuszczone oczy – udawałam, iż nie słyszę. Założyłam ciemne okulary i położyłam się na leżaku, jakby nic się nie stało. Ale w środku… w środku kipiało.
Leżałam w ciszy, udając zrelaksowaną, a w głowie kołatało mi tylko jedno: „Jak ona śmiała?” Jak mój syn mógł pozwolić, by jego żona tak się do mnie odnosiła? Gdzie są granice? Gdzie szacunek? Gdzie zwykłe ludzkie współczucie?
Wtedy, pod palącym słońcem, narodziło się coś innego – nie żal, nie uraza, ale decyzja. Zimna, stanowcza. Nie pozwolę, by zniszczyła moją pewność siebie. A jeżeli postanowiła ze mnie szydzić, ja sprawię, iż spojrzy w lustro.
Przez kilka następnych dni obserwowałam. Cicho, dyskretnie. Przyglądałam się, jak Kinga zachowuje się, jak mówi, jak dopasowuje się do swoich nowych „przyjaciółek” z wyższych sfer. Słuchałam, jak chwali się swoim charytatywnym przyjęciem, jak chce „pokazać wszystkim, kim teraz jest”. Jakby zapomniała, kim była.
I oto pewnego dnia, gdy przyjechałam bez zapowiedzi, wiedząc, iż syn jest w delegacji, znalazłam idealny moment. W domu odbywała się próba jej „klubu książki” – w rzeczywistości spotkanie pań, które bardziej interesowały się winem i plotkami niż literaturą.
Przyniosłam tacę z napojami, jak dobra, skromna teściowa. Kinga skinęła obojętnie, choćby na mnie nie patrząc. Wtedy, z najłagodniejszym uśmiechem, powiedziałam:
— Kinga, mam nadzieję, iż twoja impreza charytatywna będzie na najwyższym poziomie. Pewnie chcesz, żeby było idealnie. Przy okazji, znalazłam stary album… ze zdjęciami. Pamiętasz, jak wyglądałaś przed ślubem?
Jej przyjaciółki ożywiły się.
— Pokaż! No proszę! — zaszeptały chórem.
Wręczyłam jednaj z nich niewielki album. Na zdjęciach widać było Kingę: zwykłą, bez makijażu, w bluzie z kulkami, na tle starej kuchni, z słoikami ogórków i tanią herbatą na stole. Bez blichtru. Bez pozorów. Prawdziwą.
— Ojej, Kinga, to na pewno ty? Jakaś taka… zwyczajna! — zaśmiała się jedna z gości.
— Tak bardzo się zmieniłaś… — dodała druga, przewracając strony.
Twarz Kingi stała się purpurowa. Oczy rzucały błyskawice. Ledwo panowała nad sobą.
— Maryla, to zupełnie nie na miejscu! — syknęła przez zęby.
A ja, wciąż z tym samym uśmiechem, odparłam:
— A czy jest w tym coś wstydliwego? Wszyscy zaczynaliśmy od małych rzeczy. Pomyślałam, iż miło będzie przypomnieć sobie młodość i prostotę.
Cisza. Naprężenie. Wstałam i, nie oglądając się, wyszłam do ogrodu. A w środku… pulsowało zwycięstwo. Nie krzyczałam, nie upokarzałam, nie mściłam się. Tylko przypomniałam, kto jest kim.
Syn wrócił wieczorem. Wyglądał na zaniepokojonego. Kinga mu wszystko opowiedziała. Wysłuchałam go w milczeniu, po czym przedstawiłam swoją wersję: jej słowa, śmiech, pogardę. Długo milczał. W końcu wstał i przytulił mnie.
— Przepraszam, mamo. Nie widziałem tego. Ale teraz się to zmieni.
Od tamtego dnia Kinga stała się inna. Cichsza. Ostrożniejsza. Nie pozwalała sobie już na złośliwości. A ja… znów czułam się kobietą, a nie „staruszką w kostiumie kąpielowym”. Obroniłam swoją godność. Przypomniałam: wiek to nie powód do drzWiedziałam jednak, iż to dopiero początek naszej nowej gry, w której teraz to ja trzymam wszystkie karty.
