Syn z synową wyrzucili starego ojca z własnego domu. Staruszek już zamarzał, gdy nagle ktoś dotknął jego twarzy. Po otwarciu oczu zamarł z przerażenia…

Tej chłodnej, jesiennej nocy nie czuł już ani rąk, ani nóg. Lekki śnieg powoli okrywał jego ramiona, a lodowaty wiatr przenikał przez stare, znoszone palto. Nie wiedział, ile czasu minęło, odkąd syn, z którym dzielił dom przez ponad czterdzieści lat, zatrzasnął przed nim drzwi.

— Andrzeju, nam z Zofią jest tutaj za ciasno, a opieka nad tobą to wielka odpowiedzialność. Rozumiesz, tato? — powiedział syn, unikając wzroku ojca.
— Rozumiem… — odpowiedział cicho staruszek, choć w środku wszystko krzyczało z bólu. Nie rozumiał. Nie mógł uwierzyć, iż jego własny syn, którego wychowywał, któremu oddał najlepsze lata życia, mówi teraz takie słowa.

Dzień, w którym opuszczał swój dom, zapamiętał na zawsze. Stara torba z kilkoma rzeczami, siwa głowa pochylona ze wstydu i łzy ledwie powstrzymywane. Nie wiedział, dokąd pójść. Sąsiedzi odwracali wzrok, a do domu starców bał się iść najbardziej. Miasto wydawało się takie obce, takie zimne.

Siedząc na starej ławce w parku, wspominał swoją żonę. Jak razem z nią budowali ten dom, wychowywali syna, marzyli o przyszłości. Zawsze mówiła:
— Na starość będziemy siedzieć razem przy piecu i wspominać młodość.
Ale jej już nie było. Odeszła dwa lata wcześniej i od tamtej pory syn z synową patrzyli na staruszka jak na ciężar.

Zamykając oczy, czuł, jak jego ciało powoli ogarnia odrętwienie. Oddech stawał się coraz wolniejszy, myśli plątały się. „Czy tak wygląda umieranie?” — przemknęło mu przez głowę. I nagle… delikatny, ciepły dotyk na twarzy zmusił go do drgnięcia. Powoli otworzył oczy i zamarł.

Przed nim siedział stary, podwórkowy pies, którego karmił przy swoim domu przez wiele lat. Jego dobre, oddane oczy patrzyły na niego z niepokojem. Oblizał jego rękę, cicho skomląc, jakby błagając, żeby się podniósł.

— Przyszłaś, stara? — wyszeptał, słabo się uśmiechając.

Pies przez cały czas merdał ogonem i zaczął ocierać się o jego zmarznięte nogi, jakby próbując go ogrzać. Od jej ciepła łzy spłynęły po twarzy staruszka. Nikt już o nim nie pamiętał. Nikt poza tym bezdomnym psem.

Powoli, z trudem opierając się o ławkę, staruszek wstał. Pies biegł obok, oglądając się na niego, jakby mówił: „Chodź”.

— Dokąd mamy iść, dziewczyno? — zapytał z goryczą w głosie.

Ona tylko wesoło machnęła ogonem i poprowadziła go pustymi ulicami. Po kilku minutach dotarli do starej, opuszczonej szopy, gdzie kiedyś był magazyn. Pies ostrożnie zaskomlał i trącił nosem drzwi.

W środku było trochę siana, pachniało wilgocią, ale to było lepsze niż nic. Staruszek usiadł na ziemi, opierając się o ścianę, i przyciągnął psa do siebie, głaszcząc jego brudną, ale tak swojską sierść.

— Dziękuję ci — wyszeptał. — Przynajmniej ty mnie nie opuściłaś…

Zamknął oczy, czując ciepło zwierzęcia, które przylgnęło do niego. Przeszłość powoli rozmywała się w jego pamięci, pozostawiając jedynie ciepłą nadzieję, iż może Bóg przez cały czas go widzi i nie opuszcza.

Następnego ranka na ganku opuszczonego magazynu znaleziono drżącego starca i wiernego psa, który go ogrzewał swoim ciałem do samego końca. Przechodzień wezwał pogotowie, a staruszka zabrano do szpitala. Gdy się ocknął, pierwsze, co zapytał, to:

— Gdzie jest mój pies?

Pielęgniarka uśmiechnęła się:

— Czeka na pana przy wejściu. Nie oddaliła się ani na krok.

Tamtego dnia staruszek zrozumiał, iż prawdziwa wierność nie zależy od więzi krwi. Czasami choćby najbliżsi zawodzą, a ci, których uważaliśmy za obcych, okazują się prawdziwymi przyjaciółmi.

Nigdy więcej nie wrócił do swojego domu. Syn z synową sprzedali go niedługo po tym wydarzeniu. A staruszek zamieszkał w schronisku, gdzie się nim opiekowano. Ale najważniejsze było to, iż zawsze była przy nim jego wierna psina, ta sama, która przyszła do niego w tamtą zimną noc, kiedy był już gotów odejść z tego świata.