**Świt za horyzontem**
Każdego ranka o 6:48 Weronika rozwierała zasłony. Nie minutę wcześniej, nie minutę później. Dokładnie wtedy, gdy pierwsze promienie słońca przebijały się nad dachami bloków na warszawskiej Pradze, kładły się na parapecie jej maleńkiej kuchni, rozlewały po wyblakłym linoleum i muskały brzeg starej kubka z herbatą. Ten światło było jak cichy sygnał – przychodziło i mówiło: nowy dzień jednak się rozpoczął, mimo wszystko.
Najpierw to była zwykła rutyna. Potem – ratunek. Powtarzając ten sam gest o tej samej porze, Weronika trzymała się w garści, by nie się rozpaść na kawałki. Otworzyć zasłony znaczyło szepnąć sobie: wciąż tu jesteś, wciąż się trzymasz.
Po rozwodzie jej świat się zawalił. Przyjaciele rozpłynęli się, jakby bali się poruszyć jej ból, matka dzwoniła coraz rzadziej, nie znajdując słów, by wypełnić ciszę. Pracy było za dużo – Weronika brała wszystko, co jej proponowano, tylko po to, by nie słuchać echa własnych myśli. Ale cisza i tak ją dopadala. Stała się obca, dźwięcząca jak puste mieszkanie po gościach. I w tej ogłuszającej pustce pozostała tylko jedna rzecz niezmienna – okno wychodzące na wschód.
Za szybą żył człowiek. Każdego ranka, o tej samej porze, pojawiał się na balkonie naprzeciwko. Z kubkiem – może herbaty, może kawy. Zawsze w czarnej koszulce, boso, choćby w mroźne dni. Czasem zapalał papierosa, a w każdym zaciągnięciu czuła się przerwa, jakby szukał odpowiedzi na pytanie, którego nie umiał zadać. Czasem po prostu patrzył w dal – nie na szare bloki, nie na hałaśliwe ulice, ale gdzieś za horyzont, gdzie świat zdawał się nie mieć końca. Jej balkon był nieco wyżej, po drugiej stronie ulicy. On jej nie widział. Ale ona widziała jego. I to stało się jej małym sekretem, osobistym znakiem, iż dzień jednak się zaczyna.
Nigdy się nie spotkali. Nigdy nie zamienili słowa. Ale on stał się jej kotwicą. O 6:48 ona otwierała zasłony, on wychodził na balkon – i świat się nie walił. Ktoś jeszcze trzymał ten kruchy rytm życia. Ktoś jeszcze wstawał, parzył herbatę, patrzył w niebo. Był częścią jej poranka, niewidzialną, ale niezbędną jak oddech.
Po miesiącu zaczęła przygotowywać śniadanie inaczej. Stawiała na stół drugi kubek, choć piła sama. Smażyła dodatkową kromkę chleba, jakby ktoś mógł usiąść naprzeciwko. Najpierw to było przypadkowe, odruchowe. Potem – świadome. Jakby go przyzywała – przez ściany, przez odległość, przez ciszę. Jakby ten mały gest mógł uczynić jej ranek odrobinę cieplejszym.
Pewnego dnia go nie było.
6:48. Balkon pusty. 6:50. 6:55. Weronika stała z dłonią na zimnej szybie, jakby mogła sięgnąć, przekroczyć przepaść między ich domami. W mieszkaniu było tak cicho, iż słyszała, jak para opada nad wystygłym czajnikiem. W środku coś pękło. Jakby stanął niewidzialny mechanizm, który spajał jej dni. Jakby słońce wzeszło, ale zostawiło ją w cieniu.
Czekała na niego trzy poranki z rzędu. W tym samym wyblakłym szlafroku, z tym samym kubkiem, który już nie grzał dłoni. Za każdym razem, rozsuwając zasłony, czuła, jak serce ściska się – z nadziei i strachu naraz. I za każdym razem – pustka. Zimna szyba. Wiatr hulający po opustoszałym balkonie.
Wrócił po tygodniu. W tej samej czarnej koszulce, z lekko zarosłą brodą. Wyszedł, jak zwykle, z kubkiem. Uśmiechnął się – nie do niej, ale do poranka. A Weronika natychmiast poczuła, jak ten uśmiech ożywa w niej. Jakby świat, który na moment zastygł, znów zaczął oddychać. To nie była przepaść, tylko przerwa. I wciąż mogło być.
Po miesiącu zebrała się na odwagę. Kupiła prostą kartkę, białą, bez wzorów. Napisała tylko trzy słowa:
**„6:48. Dziękuję.”**
Bez podpisu. Tylko te słowa, starannie wypisane czarnym długopisem. Wrzuciła kartkę do skrzynki przy jego klatce, starając się nie oglądać. Nie czekała na odpowiedź. Nie szukała cudu. Po prostu wypuściła to, co nagromadziło się w piersi – przez papier, przez milczenie.
Odpowiedź przyszła następnego dnia. O 6:48. Stał na balkonie. W rękach trzymał dwa kubki. Jeden uniósł lekko, jakby wzniósł toast. Jakby mówił: *„Zrozumiałem.”* Jakby wyciągał ku niej nitkę przez poranne światło.
Nigdy nie zaczęli rozmawiać. Nie napisali do siebie. Ale każdego ranka – w dwóch oknach. Po dwóch stronach ulicy. W jednej chwili. Jakby między nimi rozciągnęła się cienka, niewidzialna nić, trzymająca się spojrzenia, precyzji tej minuty.
I czasem to wystarcza. By wiedzieć, iż ktoś cię widzi. Że ktoś na ciebie czeka. Choćby w milczeniu. Ale tak, jakby to było – na zawsze.
