„Zmiana wisiała w powietrzu, kiedy na scenę [modową] wpadła młoda i odważna angielska stylistka. Była to Mary Quant, dziewczyna, która nie chciała dorosnąć i która, nade wszystko, nie zamierzała nosić dorosłych ubrań. Dała nam minispódniczkę, kolorowe skarpetki i botki oraz przekonanie, iż młodym ludziom pod żadnym pozorem nie wolno wyglądać staro. Kiedy poproszono Mary Quant o wyjaśnienie znaczenia i celu mody, udzieliła jednoznacznej odpowiedzi: ‘Seks’” (cyt.: Mary Higgins Clark „Gdy moja śliczna śpi”).
 |
| Photo by Keystone/Getty Images |
Projektantka swój pierwszy sklep otworzyła w 1955 r., tuż po ukończeniu Goldsmiths College. Butik stał się niezwykle popularny i nęcił sławy szokującymi kreacjami na każdą kieszeń. Mary była daleka od snobizmu, mówiła, iż “księżne ocierają się w sklepie o maszynistki i kupują te same ubrania” i uważała, iż prawdziwymi twórczyniami mody są dziewczyny, które widuje się na ulicach. Dlatego też do promowania swoich dzieł wykorzystała młodą studentkę, Lesley Horbny, znaną jako Twiggy. Już w 1963 r. zaczęła eksportować ubrania do Ameryki. Powszechnie uznawana jest za popularyzatorkę minispódniczek.
Na początku lat 60. XX wieku na ulicach Londynu zaczęły pokazywać się młode kobiety, noszące nowy model spódnic. Choć ten model pojawiał się na pokazach André’a Courrègesa, Pierra’a Cardina i Yves’a Saint Laurenta, to właśnie Mary i jej butik “Bazaar” na Kings Roads sprawiły, iż ten element kobiecego stroju stał się historią pokolenia. Minispódniczka wzbudzała kontrowersje do tego stopnia, iż kierownictwo college'u Świętej Hildy na Uniwersytecie w Oksfordzie stwierdziło, iż to ubiór dla prostytutek.
Swój sukces minispódniczka zawdzięcza także sławnym fankom, takim jak modelka i aktorka Florida Bolkan, piosenkarka Sandie Shaw, modelki: Veruschka, Jean Shrimptom. choćby stylowa Jackie Kennedy uległa urokowi minispódniczki, a Audrey Hepburn w 1967 r. zdradziła na chwilę Givenchy i w filmie “Dwoje na drodze” pojawiła się w ubraniach Mary Quant. Ale to nie tylko kwestia długości, czy, może bardziej trafnie: krótkości nowego modelu spódnicy. To także fakt, iż pod nią nie można było nosić podwiązek – dlatego kobiety decydowały się na ubieranie rajstop, najlepiej kolorowych i wzorzystych.
 |
| Harper's Bazzar |
Mary Quant stworzyła też buty: jeden model to buty za kolana – cuissars, rozsławione przez Jane Fondę w „Barabelli”, a drugi, najsłynniejszy, to czółenka z kwadratowym noskiem i paskiem z malowanej albo przezroczystej gumy. Projektantka projektowała również płaszcze i sukienki z PVC, do których ubierała beret i rękawiczki.
 |
| Jane Fonda jako Barabella |
Do listy osiągnięć Mary Quant w zakresie mody trzeba dodać jeszcze wypromowanie krótkiego, geometrycznego uczesanie z grzywką zakrywającą brwi – fryzury, którą wymyślił topowy londyński fryzjer, Vidal Sassoon.
Sukienkę Mary Quant nabyłam zupełnym przypadkiem, już dość dawno, kiedy moja wiedza o historii mody była uboższa. Kupiłam ją w małym lokalnym secondhandzieza zawrotną kwotę 8 złotych. Dopiero później, z ciekawości, sprawdziłam w Sieci historię charakterystycznej metki ze stokrotką. Jak widać, projekty Mary to nie tylko szalone kreacje, ale i całkiem typowe dla lat 70. sukienki. W tamtym czasie chętnie sięgano do przeszłości, szukano inspiracji w tym, co już było. Stąd sukienka swoim krojem przypominająca te przedwojenne. Wcześniejsze pomysły, te z lat 60., to w wydaniu tej projektantki rewolucja, daleka od mojego stylu; to też zerwanie z tym, co mi bliskie w modzie lat 30., 40. i 50. No, ale skoro używam telefona, to sukienkę od ikony innych czasów też mogę mieć ;).
zdjęcia https://kulnianin.photo.blog/
za pomoc w redakcji tekstu dziękuję Sylwii i Marysi :*
