Storkyrkan w Sztokholmie.

Kościół św. Mikołaja, czyli Storkyrkan na Gamla Stan to bardzo istotny dla Szwedów kościół. Pierwsze zapiski o świątyni chrześcijańskiej znajdującej się w miejscu dzisiejszego kościoła pochodzą z XIII wieku. Został on prawdopodobnie wzniesiony za sprawą Jarla Birgera, który przeznaczył na jego budowę znaczne dary. Kościół otrzymał na patrona św. Mikołaja, ponieważ był to opiekun żeglarzy, którzy w ogromnej mierze zamieszkiwali ówczesny Sztokholm. Kościół był wielokrotnie przebudowywany. Największa przebudowała, odbyła się w XV wieku. Świątynię przedłużono, dodano osiem bocznych kaplic. Następnie kościół podwyższono i powiększono okna. Dzięki wybiciu ścianek bocznych kaplic świątynia otrzymała formę pięcionawowego budynku halowego. W tym czasie w kościele ustawiono rzeźbę przedstawiającą św. Jerzego ze smokiem. Jest to jeden z najciekawszych przykładów późnego gotyku w Europie Północnej. Lubecki mistrz Bernt Notke wykonał ją z drewna dębowego i rogów łosia. Pod rzeźbą znajduje się relikwiarz z fragmentami kości św. Jerzego, św. Błażeja, św. Leona, św. Germana i św. nuncjusza Antoniusa Masth. Rzeźba upamiętnia zwycięstwo Stena Sture Starszego nad Duńczykami (Sten to św. Jerzy, a smok to Duńczycy). W XVI wieku na fali reformacji państwo szwedzkie skonfiskowało ogromne ilości srebra z kaplic i ołtarzy Storkyrkan. Niektóre rzeźby zostały zniszczone. W XVII wieku kościół otrzymał ambonę. Obok ambony zobaczyć można dwie ławki królewskie. Kiedyś w każdej z „ławek” znajdował się tron królewski dla króla i królowej. Ławki zaprojektował słynny Nikodem Tessin Młodszy. o ile chodzi o organy, to nie wiadomo kiedy po raz pierwszy pojawiły się kościele. Zachowały się źródła z XV wieku dotyczące wypłaty pensji dla osób obsługujących organy, więc w związku z tym można stwierdzić, iż w tym czasie kościół miał organy. Witraż nad głównym ołtarzem został wykonany w XIX wieku we Francji. Ołtarz jest nazwany srebrnym ołtarzem. Został podarowany w XVII wieku przez Margaretę Pedersdotter. Jest to barokowy ołtarz wykonany z hebanu i srebra. W kościele zobaczyć można obraz, na którym jest najstarszy znany wizerunek Sztokholmu. Obraz jest podwójnie interesujący, ponieważ przestawia również atmosferyczne zjawisko optyczne, parhelion, czyli słońce poboczne. Zjawisko to zauważono nad Sztokholmem 20 kwietnia 1535 roku. Niestety obraz jest reprodukcją obrazu namalowanego przez Urbana Larsson w 1535 roku. Kopia została wykonana w 1636 roku. Co się stało z oryginałem, niestety nie wiadomo, ale kopia jest bardzo dokładna. Jest tak wierna, iż do niedawna uważano ją za oryginał. Nie wiadomo również, dlaczego powstała kopia obrazu. W kościele znajduje się również ponad sto nagrobków i tablic pamiątkowych (jedno z epitafiów to łup wojenny z Fromborka). realizowane są tu również pogrzeby osób publicznych np. Astrid Lindgren. W 1908 roku podczas renowacji zdjęto tynk z filarów, dzięki czemu powrócił gotycki charakter świątyni. Elewacja kościoła jest barokowa. Jest to istotny kościół, ponieważ to tutaj żyjący w na przełomie XV i XVI wieku szwedzki reformator religijny, Olaus Petri wygłaszał swoje kazania. W tym kościele po raz pierwszy odprawiono w Szwecji mszę w języku szwedzkim. Kościół często pełnił funkcję miejsca koronacyjnego. Pierwsza koronacja miała miejsce w 1336 roku. W Storkyrkan koronowali się m.in. królowa Krystyna, król Karol XII i Gustaw III Vasa. Ostatnia koronacja miała miejsce w św. Mikołaju 12 maja 1873 roku kiedy koronowano Oskara II i Zofię Nassau. Storkyrkan to również miejsce zaślubin. W 1976 roku związek małżeński zawarli w tym kościele Karol Gustaw XIV i Silvia Sommerlath, a w 2010 roku następczyni tronu szwedzkiego, Wiktoria i Daniel Westling. Co roku we wrześniu z okazji otwarcia obrad Zgromadzenia Narodowego w Storkyrkan odprawiane jest nabożeństwo, w którym uczestniczą członkowie Riksdagu i rodziny królewskiej. Ten piękny kościół omal nie został zastąpiony innym. W XVIII wieku król Gustaw III wpadł na „genialny” pomysł, aby Storkyran wyburzyć, a na jego miejscu postawić świątynię inspirowaną rzymskim Panteonem. Na szczęście nie zrealizował tego barbarzyńskiego pomysłu.