Staruszek wyrzucony z własnego domu znalazł pomoc w ostatniej chwili.

Syn z synową wyrzucili starego ojca z jego własnego domu. Starzec już marzł, kiedy czyjaś łapa dotknęła jego twarzy.

Władysław siedział na oblodzonej ławce w parku gdzieś na obrzeżach Łodzi, trzęsąc się od przenikliwego zimna. Wiatr wył niczym głodny zwierz, śnieg sypał wielkimi płatami, a noc wydawała się nieskończoną czarną otchłanią. Patrzył w pustkę przed sobą, nie mogąc pojąć, jak to się stało, iż on, człowiek, który własnymi rękami zbudował swój dom, został wyrzucony na ulicę niczym niepotrzebny grat.

Jeszcze kilka godzin temu stał w czterech ścianach, które znał całe życie. Jednak jego syn, Marek, spojrzał na niego z lodowatą obojętnością, jakby widział przed sobą obcego, a nie ojca.

— Tato, nam z Anią zrobiło się ciasno — powiedział, choćby nie mrugając. — A ty już nie jesteś młody, lepiej ci będzie w domu opieki albo w wynajętym pokoju. Masz przecież emeryturę…

Ania, synowa, stała obok, milcząco potakując głową, jakby to była najzwyklejsza rzecz na świecie.

— Ale… to mój dom… — głos Władysława drżał nie od zimna, ale od bólu zdrady, który rozdzierał go od środka.

— Sam wszystko na mnie przepisałeś — Marek wzruszył ramionami z taką zimną obojętnością, iż Władysławowi zaparło dech. — Dokumenty są podpisane, ojcze.

I w tym momencie starzec zrozumiał: nie ma już nic.

Nie próbował się sprzeciwiać. Duma czy rozpacz — coś sprawiło, iż po prostu się odwrócił i odszedł, zostawiając za sobą wszystko, co było mu drogie.

Teraz siedział w ciemności, otulony starym płaszczem, a jego myśli plątały się: jak to się stało, iż ufał synowi, wychowywał go, oddawał ostatnie, a na koniec stał się zbędny? Przenikliwy chłód wnikał do kości, ale ból w duszy był silniejszy.

Nagle poczuł dotyk.

Ciepła, futrzana łapa delikatnie spoczęła na jego zmarzniętej dłoni.

Przed nim stał pies — ogromny, kudłaty, z łagodnymi, prawie ludzkimi oczami. Spojrzał na Władysława z uwagą, a potem stuknął mokrym nosem w jego dłoń, jakby szepcząc: „Nie jesteś sam”.

— Skądś ty się wziął, przyjacielu? — wyszeptał starzec, powstrzymując łzy, które napłynęły mu do gardła.

Pies zamachał ogonem i delikatnie pociągnął zębami za rąbek jego płaszcza.

— Co kombinujesz? — zdziwił się Władysław, ale w jego głosie nie było już dawnej rozpaczy.

Pies uparcie ciągnął, a starzec ciężko westchnął i postanowił za nim pójść. Co miał do stracenia?

Przeszli kilka zaśnieżonych ulic, kiedy przed nimi otwarły się drzwi małego domu. W progu stała kobieta, otulona ciepłym szalem.

— Burek! Gdzie cię poniosło, łobuzie?! — zaczęła, ale dostrzegając drżącego starca, zamarła. — Boże… źle się pan czuje?

Władysław chciał powiedzieć, iż sobie poradzi, ale z jego gardła wydobył się tylko chrapliwy jęk.

— Przecież pan zamarza! Niech pan gwałtownie wchodzi! — chwyciła go za rękę i niemal siłą wciągnęła do domu.

Władysław obudził się w ciepłym pokoju. W powietrzu unosił się aromat świeżo parzonej kawy i czegoś słodkiego — chyba cynamonowych bułeczek. Nie od razu zrozumiał, gdzie jest, ale ciepło rozeszło się po jego ciele, odganiając zimno i strach.

— Dzień dobry — rozległ się łagodny głos.

Obrócił się. Kobieta, która uratowała go w nocy, stała w drzwiach z tacą w rękach.

— Nazywam się Katarzyna — uśmiechnęła się. — A pan?

— Władysław…

— No cóż, Władysławie — jej uśmiech stał się szerszy — mój Burek rzadko kogoś przyprowadza do domu. Ma pan szczęście.

Odwzajemnił uśmiech.

— Nie wiem, jak mam pani dziękować…

— Proszę opowiedzieć, jak znalazł się pan na ulicy w taki mróz — poprosiła, stawiając tacę na stole.

Władysław zawahał się. Ale w oczach Katarzyny było tyle szczerego współczucia, iż nagle wyjawił wszystko: o domu, o synu, o tym, jak został zdradzony przez tych, dla których żył.

Kiedy skończył, w pokoju zapanowała ciężka cisza.

— Proszę zostać u mnie — nagle powiedziała Katarzyna.

Władysław spojrzał na nią z niedowierzaniem.

— Co?

— Mieszkam sama, tylko ja i Burek. Brakuje mi kogoś obok, a panu potrzebny jest dom.

— Ja… choćby nie wiem, co powiedzieć…

— Proszę powiedzieć „tak” — uśmiechnęła się znowu, a Burek, jakby się zgadzając, stuknął nosem w jego rękę.

I w tym momencie Władysław zrozumiał: znalazł nową rodzinę.

Po kilku miesiącach, z pomocą Katarzyny, zwrócił się do sądu. Dokumenty, które Marek zmusił go podpisać, zostały uznane za nieważne. Dom wrócił do niego.

Ale Władysław do niego nie wrócił.

— To miejsce już nie jest moje — powiedział cicho, patrząc na Katarzynę. — Niech biorą.

— I słusznie — skinęła głową. — Bo twój dom jest teraz tutaj.

Spojrzał na Burka, na przytulną kuchnię, na kobietę, która podarowała mu ciepło i nadzieję. Życie się nie skończyło — dopiero się zaczęło, i po raz pierwszy od wielu lat Władysław poczuł, iż jeszcze może być szczęśliwy.