Pewnego piątkowego wieczoru restauracja Bursztyn i Granit tchnęła prawdziwym luksusem.
Kryształowe kieliszki mieniły się w świetle żyrandoli, skrzypce grały ciche melodie, a kelnerzy poruszali się z wytworną gracją. W powietrzu unosił się gwar rozmów, dźwięk sztućców i pewność siebie gości, którzy czuli się tu jak u siebie.
Aż nagle drzwi się otworzyły.
Chłodny podmuch wiatru wdarł się do środka, a wraz z nim weszła starsza kobieta. Jej sweter był zniszczony, spódnica wyblakła, a buty popękane na szwach. W dłoniach ściskała wytartą płócienną torbę z łatą w rogu, ale mimo zmęczenia na twarzy, jej srebrne włosy były starannie upięte.
Sala zamarła.
Mężczyzna w granatowym garniturze pochylił się do towarzyszki. Czy ona przypadkiem się pomyliła?
Kobieta obok sączyła wino. Nigdy nie widziałam tu kogoś tak ubranego.
Przy barze biznesmen mruknął: Wygląda, jakby nie stać jej choćby na chleb.
Hostessa, Zosia, zachowała profesjonalny uśmiech. Dobry wieczór. Czy ma pani rezerwację?
Starsza pani pokręciła głową. Nie ale powiedziano mi, iż jeżeli kiedykolwiek będę potrzebować pomocy, mam tu przyjść i poprosić o Wojtka.
Wojtka? szepnął jeden z gości do żony. Kto to Wojtek?
Zosia przekazała wiadomość do kuchni. Szef kuchni Wojtek Nowak zastygł, a jego oczy rozszerzyły się.
Zofia Kowalska? zapytał.
Tak potwierdziła Zosia.
Wojtek odłożył nóż. Posadź ją gdzieś w cieple. Zaraz przyjdę.
Wojtek wszedł do sali. Jego wzrok padł na drobną postać siedzącą na ławce w holu, trzymającą w dłoniach szklankę wody.
Zosiu? powiedział cicho, ale stanowczo.
Podniosła wzrok i uśmiechnęła się. Wojtku.
W dwóch krokach był przy niej, klękając na jedno kolano. Znalazłaś mnie.
Kazałeś mi przyjść, gdybym potrzebowała pomocy.
Wojtek wstał i podał jej ramię. Chodź ze mną.
Goście obserwowali, jak szef prowadzi ją do Stołu Nowaka małego stolika przy kominku, zwykle zarezerwowanego dla jego najbl
