Starsza kobieta porzuciła swojego niepełnosprawnego męża w lesie bez jedzenia i wody: nocą głodny wilk go znalazł i stało się coś nieoczekiwanego

Stara kobieta zostawiła swojego niepełnosprawnego męża w lesie bez jedzenia i wody: nocą zobaczył go głodny wilk i stało się coś nieoczekiwanego
Zmęczona staruszka otarła się rękawem po czole, patrząc na nieruchome ciało męża leżące na wozie. Od dawna nie mógł już sam wstać z prostej słomianej posłani, nie jadł bez pomocy, nie mówił tylko ciężko oddychał i wpatrywał się mętnymi oczami w sufit.
Dla niej mąż od dawna był ciężarem. Kiedyś był silnym mężczyzną, żywicielem, opiekunem. Ale lata zabrały mu wszystko. Teraz tylko zabierał ostatnie resztki jedzenia, nie dając nic w zamian.
Pewnego dnia, po rąbaniu drewna, gdy nie mogła już znieść narzekań i nieprzespanych nocy, postanowiła, iż ma dość. Wciągnęła męża na wóz i zawiozła go głęboko do lasu, gdzie, jak mówili ludzie, grasowały wilki. Zostawiła go pod starym, suchym dębem.
Wybacz mi, stary szepnęła bez łez. Nie mam już siły Przeżyj, jeżeli potrafisz.
I odeszła.
Gdy ostatni skrzyp kół ucichł w oddali, starzec zrozumiał jest sam. Zupełnie sam. W środku lasu, wśród głodnych wilków.
Zimno przenikało do szpiku kości. Ziemia była wilgotna i lodowata, nocne powietrze kłuło jak noże.
Czuł gula w gardle. Nie mógł już wołać, głos go opuścił. Leżał tylko i patrzył w ciemne niebo przez gałęzie. Był głodny i marzył o kropli wody.
Nagle usłyszał coś przerażającego
Najpierw cicho jak łamiąca się gałąź, jak ciche kroki. Potem bliżej. Jeden, drugi, trzeci. Ciężkie stąpanie. Wiatr zawył czy to był wilk?
Starzec naprawdę się przestraszył. Serce waliło mu tak mocno, iż myślał, iż rozsadzi mu klatkę piersiową. Wilki. Zostawiła go tutaj, by rozszarpały go na strzępy.
Nagle z ciemności wyłoniła się postać. Szara, duża, z błyszczącymi oczami, w których tańczył zimny ogień. Wilk.
Zatrzymał się i patrzył na niego. Ale wtedy stało się coś nieoczekiwanego.
Starzec chciał zamknąć oczy, uciec przed tym widokiem, ale nie mógł. To koniec, pomyślał. Wilk mnie pożre żywcem.
Lecz wilk nie rzucił się na jego gardło, nie wyszczerzył kłów. Powoli zbliżył się, położył obok niego tak blisko, iż starzec poczuł ciepło gęstego futra.
Zwierzę wzięło głęboki oddech, zamknęło oczy i przestało się poruszać, tylko uszy od czasu czasu drgały.
Starzec nie wierzył własnym zmysłom. Ale potem poczuł to ciepło mocne, żywe, bijące od boku wilka.
On, na wpół martwy i zesztywniały z zimna, przytulił się do zwierzęcia.
Wilk nie odszedł. Wilk go ogrzał.
I tak całą noc leżeli dwa stare stworzenia, zapomniane przez ludzi, które odnalazły się w ciemnym lesie.