Maria nigdy nie lubiła prosić o pomoc, choćby gdy sprawy stawały się trudne. Zawsze była niezwykle samodzielna, choćby po przejściu na emeryturę z pracy jako bibliotekarka szkolna. Teraz żyła spokojnie w skromnym mieszkaniu w Krakowie, utrzymując się z niewielkiej emerytury i ciepła rodziny—zwłaszcza wnuczki, Klaudii.
Klaudia była jej światłem. Mając osiemnaście lat, dziewczyna miała promienny uśmiech, dobre serce i głowę pełną marzeń. Za kilka tygodni miała zakończyć naukę w liceum, a bal maturalny tuż za rogiem. Maria wiedziała, jak istotny był ten wieczór—to koniec dzieciństwa i początek czegoś nowego.
Dlatego też złamało jej serce, gdy Klaudia oznajmiła, iż nie idzie.
„Babciu, nie obchodzi mnie bal! Naprawdę. Wolę zostać w domu z mamą i obejrzeć stare filmy”, powiedziała Klaudia pewnego wieczoru przez telefon.
„Kochanie, to jedyna taka noc w życiu. Nie chcesz stworzyć wspomnień? Pamiętam, jak twój dziadek zabrał mnie na mój bal. Wyglądał tak przystojnie w wypożyczonym garniturze. Tańczyliśmy całą noc, a kilka miesięcy później wzięliśmy ślub”, mówiła Maria z łagodnym uśmiechem. „Ta noc zmieniła moje życie”.
„Wiem, babciu, ale choćby nie mam z kim iść. A poza tym, sukienki są strasznie drogie. To nie warte zachodu”.
Zanim Maria zdążyła nalegać, Klaudia gwałtownie się pożegnała, mówiąc coś o nauce do egzaminów.
Telefon wciąż w dłoni, Maria długo siedziała w ciszy. Wiedziała, co kryło się w sercu Klaudii. Dziewczyna nie rezygnowała z balu z powodu braku chęci—nie chciała być ciężarem. Jej matka, Anna, zarabiała minimalną pensję, a sama Maria ledwo wiązała koniec z końcem. Nie było miejsca na ekstrawagancje. Z pewnością nie na sukienkę na bal.
Tej nocy Maria otworzyła małe drewniane pudełko schowane w szafie. W środku było kilkaset złotych—oszczędności odłożone na jej pogrzeb. Zawsze powtarzała sobie, iż gdy przyjdzie jej czas, nie chce, by Anna i Klaudia musiały się martwić. Ale teraz, patrząc na te pieniądze, zrozumiała coś ważnego.
Może lepiej wydać je teraz, gdy jeszcze żyje—na coś, co ma znaczenie.
Następnego ranka Maria pojechała autobusem do najmodniejszej galerii w mieście. Miała na sobie najlepszą bluzkę—lawendową, z perłowymi guzikami—i niosła swoją ulubioną torebkę, starą, ale wciąż elegancką. Szła powoli, ale z determinacją. Laska delikatnie stukotała o podłogę, gdy weszła do olśniewającego centrum, pełnego ekskluzywnych witryn i lśniących świateł.
Wreszcie znalazła to, czego szukała—butik, w którym wisiały olśniewające suknie, a manekiny ubrane były w jedwab i koronki. To było miejsce, gdzie szyto marzenia.
Weszła do środka.
„Dzień dobry! Nazywam się Beata. W jak mogę pomóc… hm… pani?”—zapytała wysoka, elegancka kobieta, mierząc Marię wzrokiem od stóp do głów.
Maria zauważyła wahanie w jej głosie, ale uśmiechnęła się mimo wszystko. „Dzień dobry, szukam sukienki na bal—dla mojej wnuczki. Chcę, by poczuła się jak księżniczka”.
Beata przechyliła głowę. „Nasze sukienki zaczynają się od kilkuset złotych. Nie wynajmujemy—tylko sprzedaż”.
„Och, wiem”, odparła Maria. „Może pokaże mi pani najmodniejsze w tym sezonie?”
Beata zawahała się, po czym wzruszyła ramionami. „Mogłabym, ale szczerze—jeśli szuka pani czegoś tańszego, może lepiej sprawdzić w innym sklepie. Nasza oferta skierowana jest do… innej klienteli”.
Słowa zabolały bardziej, niż Maria się spodziewała. Mimo to nie chciała robić sceny. Powoli przeszła wzdłuż rzędów sukienek, delikatnie dotykając materiałów. Beata szła tuż za nią.
„Tylko popatrzę, jeżeli to nie problem”, powiedziała Maria uprzejmie, mając nadzieję, iż kobieta da jej trochę przestrzeni.
Beata skrzyżowała ręce. „Tylko informuję, iż mamy wszędzie kamery. Więc jeżeli myśli pani o włożeniu czegoś do tej starej torebki…”
Maria odwróciła się, z bijącym sercem. „Słucham?”
Beata uśmiechnęła się krzywo. „Tak tylko mówię. Zdarzały się takie sytuacje”.
„Nie mam zamiaru postępować nieuczciwie. Ale widzę, iż nie jestem tu mile widziana”, odparła Maria cicho.
Ze łzami w oczach wyszła ze sklepu. Wzrok miałam zamglony, w piersi ucisk. Na zewnątrz potknęła się lekko, torebka wysunęła się z jej dłoni, rozsypując zawartość na chodnik. Klęcząc, zbierała rzeczy, przytłoczona i upokorzona.
Wtedy usłyszała głos.
„Proszę pani, wszystko w porządku?” Męski, życzliwy głos. Spojrzała w górę i zobaczyła młodego mężczyznę w mundurze, klęczącego obok niej.
Miał może dwadzieścia lat, policzki jeszcze dziecięco pulchne, ale oczy pełne dobroci i stanowczości.
„Pozwoli pani, iż pomogę”, powiedział, delikatnie składając jej rzeczy i podając torebkę.
„Dziękuję, panie posterunkowy”, wyszeptała Maria, ocierając łzy chusteczką.
„Jeszcze tylko praktykant, ale niedługo będę pełnoprawnym policjantem”, uśmiechnął się. „Nazywam się Kamil Nowak. Może opowie mi pani, co się stało?”
I z jakiegoś powodu Maria opowiedziała mu wszystko—telefon od Klaudii, oszczędności z emerytury i okrutne traktowanie przez Beatę.
Uśmiech Kamila zniknął. „To… niedopuszczalne”, powiedział stanowczo. „Chodźmy. Wracamy”.
„Nie, nie chcę robić problemów”.
„To nie problem”, odparł Kamil, pomagając jej wstać. „Przyszła pani kupić sukienkę. Tylko tyle. Chodźmy”.
I tak Maria znalazła się znowu w butiku, tym razem wyprostowana, z Kamilem u boku. Beata spojrzała—i zastygła.
„Myślałam, iż już pani—och! Panie posterunkowy! Dzień dobry”, powiedziała nagle słodkim tonem.
Kamil nie uśmiechnął się. „Jesteśmy tu, żeby kupić sukienkę. I nie wyjdziemy bez niej”.
Poprowadził Marię po sklepie, pozwalając jej spokojnie wybrać, jednocześnie składając skargęTego wieczoru Klaudia tańczyła wśród świateł, promieniejąc w swojej lawendowej sukni, a Maria patrzyła z dumą, wiedząc, iż czasem jedna dobra decyzja może zmienić wszystko.
