Dziś miałam dzień, który przypomniał mi, jak ważna jest życzliwość. Nigdy nie lubiłam prosić o pomoc, choćby gdy było ciężko. Zawsze byłam niezależna, choćby po przejściu na emeryturę z pracy w szkolnej bibliotece. Teraz żyję skromnie w małym mieszkaniu w Krakowie, utrzymując się z niewielkiej emerytury i ciepła rodziny—zwłaszcza mojej wnuczki, Zosi.
Zosia była moim światłem. Mając osiemnaście lat, miała promienny uśmiech, dobre serce i głowę pełną marzeń. Za kilka tygodni miała ukończyć Liceum im. Marii Skłodowskiej-Curie, a niedługo potem był bal studniówkowy. Wiedziałam, jak ważna to chwila—symbol końca dzieciństwa i początku czegoś nowego.
Dlatego tak bardzo zabolało mnie, gdy powiedziała, iż nie idzie.
„Babciu, nie obchodzę mnie studniówka! Naprawdę. Wolę zostać w domu z mamą i obejrzeć stare filmy,” powiedziała pewnego wieczoru przez telefon.
„Ale kochanie, to jedyna taka noc w życiu. Nie chcesz stworzyć wspomnień? Pamiętam, jak twój dziadek zabrał mnie na bal. Wyglądał tak przystojnie w tym wypożyczonym garniturze… Tańczyliśmy całą noc, a kilka miesięcy później wzięliśmy ślub,” wspominałam z uśmiechem.
„Wiem, babciu, ale nie mam choćby z kim iść. A sukienki są strasznie drogie. To nie jest warte zachodu.”
Zanim zdążyłam coś dodać, Zosia wymamrotała coś o nauce do matury i gwałtownie się rozłączyła.
Siedziałam w ciszy, trzymając telefon w dłoni. Wiedziałam, co czuje Zosia. Nie rezygnowała z balu, bo jej nie zależało—tylko dlatego, iż nie chciała być ciężarem. Jej mama, Ania, pracowała za minimalną pensję, a ja ledwo wiązałam koniec z końcem. Na ekstrawagancje nie było miejsca.
Tej nocy otworzyłam drewniane pudełko schowane w szafie. W środku było kilkaset złotych—oszczędności odłożone na mój pogrzeb. Zawsze mówiłam sobie, iż nie chcę, by Ania i Zosia musiały się martwić. Ale teraz, patrząc na te pieniądze, zrozumiałam jedno: może lepiej wydać je teraz, na coś, co ma znaczenie.
Następnego ranka pojechałam autobusem do najmodniejszej galerii w mieście. Nałożyłam najlepszą bluzkę—lawendową, z perłowymi guzikami—i zabrałam swoją starą, ale elegancką torebkę. Szłam powoli, laska delikatnie stukając o podłogę.
Znalazłam butik pełen lśniących sukienek i wystrojonych manekinów. To było miejsce, gdzie szyto marzenia. Weszłam do środka.
„Dzień dobry! Nazywam się Beata. W czym mogę pomóc… no tak… dzisiaj?” spytała wysoka, elegancka kobieta, patrząc na mnie od stóp do głów.
Zauważyłam jej wahanie, ale uśmiechnęłam się. „Dzień dobry, szukam sukienki na studniówkę—dla mojej wnuczki. Chcę, by poczuła się jak księżniczka.”
Beata przechyliła głowę. „Nasze sukienki zaczynają się od kilkuset złotych. Nie wypożyczamy—tylko sprzedaż.”
„Oczywiście,” odparłam. „Mogłaby mi pani pokazać najmodniejsze fasony?”
Beata westchnęła. „Może… ale szczerze? jeżeli szuka pani czegoś tańszego, polecam inną galerię. Nasz klientela to… inna grupa docelowa.”
Słowa zabolały bardziej, niż się spodziewałam. Ruszyłam między półkami, dotykając materiałów. Beata chodziła za mną krok w krok.
„Tylko się rozejrzę,” powiedziałam spokojnie.
Beata skrzyżowała ramiona. „Wszędzie są kamery. Więc jeżeli myśli pani o włożeniu czegoś do tej torebki…”
Odwróciłam się, serce waliło. „Słucham?”
„Tak tylko mówię. Zdarza się.”
„Nie mam zamiaru niczego kraść. Ale widzę, iż nie jestem mile widziana,” odpowiedziałam cicho.
Wyszłam ze łzami w oczach. Poza sklepem potknęłam się, torebka wypadła mi z ręki, rozsypując zawartość. Klęczałam na chodniku, czując się upokorzona.
Wtedy usłyszałam głos: „Proszę pani, wszystko w porządku?”
Młody chłopak w mundurze przykucnął obok. Pomógł mi zebrać rzeczy.
„Dziękuję, panie oficerze.”
„Jeszcze tylko stażysta, ale niedługo będę pełnoprawnym policjantem,” uśmiechnął się. „Marcin Kowalski. Może pani opowie, co się stało?”
I jakoś opowiedziałam—o Zosi, oszczędnościach, o tym, jak potraktowała mnie Beata.
Marcin zesztywniał. „To niedopuszczalne. Chodźmy.”
„Nie chcę robić problemów.”
„To nie problem,” odparł, pomagając mi wstać. „Przyszła pani kupić sukienkę. Więc ją kupimy.”
I tak wróciłam do butiku z Marcinem u boku. Beata zbladła na jego widok.
„Myślałam, że… Och! Panie posterunkowy! Witam!” jej głos stał się słodki jak miód.
Marcin nie uśmiechnął się. „Przyszliśmy po sukienkę. I nie wyjdziemy bez niej.”
Składając skargę do kierownika, pozwolił mi spokojnie wybrać strój. W końcu znalazłam ją—lawendową, z delikatnym haftem na ramionach. Nie była najdroższa, ale była idealna.
Kierownik przepraszał i dał duży rabat. Marcin, mimo moich protestów, dopłacił połowę.
„Nie musiał pan tego robić,” szepnęłam.
„Wiem. Ale chciałem,” odparł.
Po wyjściu słyszałam, jak kierownik karci Beatę.
Zwróciłam się do Marcina. „Jest pan wspaniałym młodym człowiekiem. Świat potrzebuje więcej takich jak pan.”
Zaczerwienił się. „To moja powinność, proszę pani.”
„Ma pan plany w weekend?” spytałam.
„Nie, dlaczego?”
„Zapraszam na przyjęcie po maturze Zosi. Będzie ciasto… i młoda dama w pięknej sukience.”
Marcin się roześmiał. „Z chęcią.”
W weekend Zosia wyszła w lawendowej sukience, ze łzami w oczach. „Babciu… jest cudowna.”
Uśmiechnęłam się. „Ty jesteś cudowna, kochanie. Teraz idź i twórz wspomnienia.”
I tańczyła—śmiejąc się ze znajomymi, wirując w świetle lamp. A w tłumie stał młody stażysta, uśmiechając się do cudu, jaki może zdziałać odrobina dobroci.
