Spotkanie z bezdomną matką i córką, które zmieniło moje życie.

Zimowy wieczór był wyjątkowo chłodny, gdy zauważyłem ich – kobietę i małą dziewczynkę, siedzących na kawałku kartonu przed starym sklepem spożywczym w centrum Krakowa.

Kobieta wyglądała na wyczerpaną, jej ręce mocno obejmowały dziecko, jakby chroniąc je przed przenikliwym wiatrem. Dziewczynka, może pięć- lub sześcioletnia, tuliła do piersi wytartego pluszowego króliczka z jednym okiem. Przed nimi stała plastikowa kubek, w której samotnie leżało kilka złotych monet.

Właśnie kupiłem zakupy, ale coś w ich wyglądzie sprawiło, iż zastygłem. Serce ścisnęło się z żalu. Po krótkim wahaniu podszedłem.

„Dobry wieczór”, powiedziałem cicho. „Może chcecie coś zjeść? Mam jedzenie w torbie.”

Kobieta podniosła wzrok, jej zmęczone oczy bacznie mnie obserwowały.

„Byłoby bardzo pomocne”, szepnęła ledwo słyszalnie.

Wyjąłem z torby kanapkę, jabłko i sok. Kobieta przyjęła je z wdzięcznością, ale moją uwagę przykuła dziewczynka. Nie sięgała po jedzenie. Zamiast tego jej duże, interesujące oczy uważnie mnie obejrzały. W końcu zapytała cieniutkim głosikiem:

„Czy pan jest bogaty?”

Pytanie zaskoczyło mnie. Spojrzałem na swoje ubranie – zwykłe dżinsy, ciepły sweter, nic szczególnego.

„Nie, nie specjalnie”, odparłem, zmieszany. „A czemu pytasz?”

Wskazała na moją torbę z zakupami.

„Kupił pan to wszystko i choćby się pan nie zastanawiał.”

Zamarłem, nie wiedząc, co odpowiedzieć. Jej słowa, tak proste i szczere, dotknęły mnie głęboko. Zanim zdążyłem coś powiedzieć, dodała:

„Mama mówi, iż zawsze trzeba myśleć, zanim się coś kupi. jeżeli weźmiemy jedzenie, może zabraknąć na autobus. A jeżeli pojedziemy autobusem, to może dziś nie zjemy.”

Piers ścisnęła mi się, jakby w imadle. Matka dziewczynki cicho westchnęła, gładząc ją po głowie.

„Jest za mądra jak na swój wiek”, powiedziała z gorzkim uśmiechem.

Przysiadłem na piętach, by znaleźć się na poziomie jej oczu.

„Jak masz na imię?”

„Zosia”, odpowiedziała, delikatnie się uśmiechając.

Uśmiechnąłem się w odpowiedzi.

„Zosiu, lubisz mandarynki?”

Jej twarz rozjaśniła się radością.

„Uwielbiam!”

Wyjąłem z torby mandarynkę i podałem jej. Wzięła ją tak ostrożnie, jakby to był skarb.

„Mama robiła herbatę z mandarynkami”, powiedziała Zosia z dumą. „Jak mieliśmy kuchnię.”

Przełknąłem ślinę, starając się nie pokazać, jak bardzo mnie to poruszyło.

„Brzmi przepysznie”, wykrztusiłem.

Matka Zosi niepewnie się poruszyła.

„Przepraszam, nie chcę być natrętna, ale… jeżeli pan wie o jakimś schronisku… ciężko nam znaleźć bezpieczne miejsce na noc.”

Natychmiast skinąłem głową.

„Sprawdzę.”

Wyjąłem telefon i zacząłem szukać. Po kilku telefonach udało mi się znaleźć schronisko, gdzie były jeszcze miejsca dla rodzin.

„O dziesięć minut stąd jest schronisko”, powiedziałem. „Mają tam miejsce dla was i podają kolację.”

Kobieta odetchnęła z ulgą, jej ramiona opadły, jakby zdjęto z nich ciężar.

„Dziękuję. Naprawdę, bardzo dziękuję.”

„Mogę was tam zawieźć, jeżeli chcecie.”

Zawahała się, ale w końcu skinęła głową.

„Byłoby to ogromną pomocą.”

Zebraliśmy ich skromne rzeczy – podniszczony plecak i kilka toreb – i ruszyliśmy do mojego samochodu. W drodze Zosia żywiołowo opowiadała, co chciałaby ugotować, gdy znów będą mieli kuchnię.

„Makaron z serem, racuchy, spaghetti i mamusi herbatę z mandarynkami!”

Jej matka uśmiechnęła się smutno.

„Któregoś dnia, moja droga.”

Gdy dojechaliśmy do schroniska, personel przyjął ich ciepło. Zanim weszły, Zosia odwróciła się do mnie, mocno trzymając mandarynkę przy piersi.

„Zachowam ją”, powiedziała poważnie. „Na naszą kuchnię.”

Łzy napłynęły mi do oczu, ale się powstrzymałem i skinąłem głową.

„To świetny pomysł, Zosiu.”

Wracając do domu, nie mogłem wyrzucić z głowy jej słów. Dla mnie mandarynka to tylko owoc, który kupuję bez zastanowienia. Dla Zosi była symbolem nadziei, marzeniem o lepszym życiu. I z całego serca życzyłem, by pewnego dnia mogła zaparzyć swoją herbatę z mandarynkami we własnym domu.

Czasem najmniejsze rzeczy przypominają nam, jak wiele mamy, zanim zaczniemy doceniać, co w życiu naprawdę się liczy.