Zdarzały się też często śmieszne sytuacje. Doświadczony przykrymi sytuacjami z innych kościołów, starałem się nie filmować kazań, ponieważ ogólnie księża tego nie lubili. zwykle powtarzali się z głoszoną treścią, odbiegali od tematu ślubu i wchodzili w politykę, podpierali się utartym zapamiętanym schematami itd...
Ksiądz Jan był inny, ganił mnie gdy jego przekazu nie filmowałem i powtarzał jak mantrę "panie Grzegorzu, pan to też filmuje, to bardzo ważne". Przeważnie mówił ciekawie i zawsze jego słowa nacechowane były patriotyczną treścią. Też się w swych kazaniach powtarzał, ale znał wszystkich dziadków, pradziadków pary młodej, potrafił wymienić ich imiona i wspomnieć zasługi. Widziałem, iż było to miłe dla osób słuchających jego słów.
Kiedy remontował kościół i budował przy kościele drogę krzyżową, często prosił mnie o bieżące dokumentowanie wykonanych już prac. Nie robiłem tego za darmo, była to jeszcze epoka kliszy i papieru, więc fotograficzny materiał kosztował. Brałem za to niewielkie pieniądze, a adekwatnie robiłem to prawie po kosztach. Zawsze mi płacił solidnie, rulonikami drobnego bilonu zawiniętymi w gazetę. Dużo mi opowiadał o swoich planach budowy drogi krzyżowej, pokazywał projekty rzeźb, czasem żalił się na niesolidnych wykonawców.
Odszedł wspaniały ksiądz, dobry i bardzo skromny człowiek, żegnany na pogrzebie przez tłumy okolicznej ludności.
Księdza Jana, pochowano na malutkim cmentarzu w jego rodzinnej wsi Tokary koło Turku. Byłem tam drugi raz w 2016 roku, wracając z Gór Stołowych. Nie zapomnieliśmy wcześniej kupić zniczy, wstąpić na cmentarz i symbolicznie zostawić tam swój symboliczny ogień.
