Śmiech nad biedną dziewczynką: losowe spotkanie
Na wystawnej imprezie w jednym z bogatych domów w podwarszawskiej miejscowości Wanda i jej córka Zosia stały się celem okrutnych żartów z powodu skromnej sukienki dziewczynki. Nikt nie spodziewał się, iż ich upokorzenie przybierze niespodziewany obrót, który zamknie wszystkim usta. Pojawił się jeden człowiek, który we właściwym momencie odmienił ich życie na zawsze.
Wanda nigdy by nie pomyślała, iż zwykłe urodziny koleżanki z klasy Zosi zmienią ich los. Lata samotności i walki zahartowały ją. Po tym, jak jej mąż, Tadeusz, zginął w tajemniczym wypadku w hucie, życie stało się nieustanną walką o przetrwanie. Wychowywała Zosię sama, swoją jedyną radość, ale nic nie przygotowało jej na złośliwe szepty i zatrute spojrzenia na wystawnym przyjęciu, na które zostały zaproszone. I już na pewno nikt nie był gotowy na to, co miało nastąpić później.
Wanda kochała Tadeusza całe życie. Byli razem od młodości, i choćby gdy stracił pracę inżyniera i musiał zatrudnić się w niebezpiecznej hucie, wspierała go. Ale nienawidziła tej pracy. „To zbyt ryzykowne, Tadku. Znajdź coś innego” – błagała. „To nas żywi, Wandziu. Lepiej niż nic” – odpowiadał. A potem nie wrócił. Wybuch w hucie zabrał życie kilku robotników, w tym, jak podano, Tadeusza. Wanda była złamana żalem. Ale silniejsza od bólu była wściekłość. „Mówiłam ci” – szeptała w puste noce, zaciskając pięści.
Ich córce Zosi było zaledwie cztery lata. Nigdy nie poznała ojca. Wanda wzięła się w garść i zaczęła pracować. W dzień stała za ladą w małej kawiarni, a nocą dorabiała jako krawcowa, by związać koniec z końcem. Oszczędzała każdy grosz, rozciągała złotówki, a gdy pieniądze się kończyły, uczyła się żyć odrobiną. Ale przed Zosią nigdy nie pokazywała rozpaczy, zawsze znajdując siłę, by się uśmiechać.
Lata mijały, i mimo trudności Zosia rosła szczęśliwa. Właśnie skończyła pierwszą klasę i pewnego dnia wróciła do domu, promieniejąc radością. „Mamo! Kinga Nowak zaprosiła całą klasę na swoje urodziny! Wszyscy idą, i ja też chcę!” Serce Wandy się ścisnęło. Znała rodzinę Nowaków – jedną z najbogatszych w okolicy. Ale ukrywając niepokój, uśmiechnęła się: „Oczywiście, kochanie”.
Następnego dnia w szkole pojawił się lokaj Nowaków z ogłoszeniem: „Uroczystość Kingi Nowak będzie wyjątkowa. Wszyscy goście muszą mieć sukienki z butiku Nowaków. Dla zaproszonych przewidziano zniżki”. Obowiązkowy dress code? Wanda poczuła, jak żołądek ściska się w kłębek. Jak miała to opłacić?
Tej samej nocy Zosia pociągnęła mamę do butiku Nowaków, jej oczy płonęły zachwytem. Ale na widok cen Wanda zlodowaciała. Najtańsza sukienka kosztowała więcej niż zarabiała w miesiąc. „Innym razem, słoneczko” – wyszeptała, wyprowadzając Zosię ze sklepu. Ignorowała pogardliwe spojrzenia innych rodziców i starała się nie zauważyć łez w oczach córki. Zamiast tego pobiegła do sklepu z tkaninami. „Poczekaj, moja mała. Będziesz miała sukienkę”.
Wanda nie spała całą noc. Jej palce bolały od igły, oczy piekły od zmęczenia, ale o świcie sukienka była gota – prosta, ale urocza, uszyta z miłością. „Mamo, jest cudowna! Dziękuję!” – wykrzyknęła Zosia, wirując przed lustrem. Wanda odetchnęła z ulgą. Najważniejsze, iż córka jest szczęśliwa.
Na przyjęciu wszystko poszło nie tak. Ledwie weszły do wystawnej sali, gdy zaczęły się drwiny. Bogaci goście – i dzieci, i dorośli – szeptali, wskazując na manualnie uszytą sukienkę Zosi. „Widziałaś to?” – zachichotała jedna z kobiet. „Ona ośmieliła się przyjść nie w sukience od Nowaków!” – dodał inny rodzic. Uśmiech Zosi zgasł, jej wargi zadrżały. „Mamo, chodźmy stąd” – szepnęła, a łzy spłynęły po jej policzkach. Nie wytrzymała i wybiegła z sali.
Łzy zasłoniły Zosi oczy, i nie zauważyła białego limuzyna podjeżdżającego do wejścia. Wpadła prosto na auto. Otwarły się drzwi i wyszedł z nich mężczyzna – wysoki, elegancki, z przenikliwym spojrzeniem. Jego drogi garnitur i władcza postawa zdradzały bogactwo,
