Chcieli nas zabawiać.
To wszystko przybyło do nas jak sygnały z odległej galaktyki. Piękne, opakowane w błyszczący celofan. Fascynowało, wzruszało, straszyło. Nie znaliśmy jeszcze dokładnie nadawcy tych sygnałów, jedynie ich treść.
Były tam cheerleaderki ze szkół, do których nie chodziliśmy i ratowniczki z plaży nad oceanem, w którym nie zamoczyliśmy choćby stopy. Zadziwiająca historia zaginionej dziewczyny z małego obcego miasteczka, na której kolejny odcinek czekaliśmy niecierpliwie cały tydzień i wojenny renegat, który ciągle był na odległej wojnie. To nie były nasze historie. Ale to nie miało znaczenia.
Żyliśmy beztrosko, wtedy wydawało nam się, iż bez żadnego celu. Nie wiedzieliśmy, iż ta bezsensowność okaże się potem czasem naszej bajki. Dziś to wiemy.
Nie wiedzieliśmy, iż nisza stanie się mainstreamem, i iż niegdyś elegancki dom mody będzie sprzedawał za ogromne pieniądze postarzane celowo trampki, zdeptane jak po grungowym koncercie. Wtedy liczyło się bycie razem, muzyka o bezsensie życia i bieganie po dachach. I te kadry pod powiekami z odległych, fascynujących opowieści.
Dziś te kadry zdają się być nieco mniej ostre, choć przez cały czas wszechobecne. Nadgryzione zębem czasu i pokryte bananowym plamkami. To jednak nie oznacza, iż miłosne spojrzenie zakochanych z Titanica jest mniej gorące. Patrzymy na nich z nostalgią. Banany są przecież najsłodsze na chwilę przed zepsuciem.
Na wystawie „Smells Like Teen Spirit” Dawid Czycz zaprezentuje obrazy olejne będące częścią tzw. „bananowej serii”, mówiącej o upływie czasu i nieuchronności przemijania. Jest to osobista retrospekcja artysty, w której powraca do swoich nastoletnich lat i kojarzących się mu z tym czasem symbolicznych kadrów z kultury masowej. Czasowa perspektywa pozwala na nostalgię oraz przyjrzenie się im bliżej jako myślowym kalkom, zarówno osobistym jak i generacyjnym. Reminiscencje i marzenia przywoływane z czasów dzieciństwa i młodości artysty zostają ostatecznie poddane malarskiej dekonstrukcji jako mity naszej popkultury.
