Dzisiaj zapisuję tę historię, która do dziś roznosi się echem po korytarzach naszej firmy. Minęły już dwa tygodnie, a dyskusje nie cichną — szepty, ostre spojrzenia, podzielone zdania: kto zawinił — on czy ona? Nasz zespół jakby rozpadł się na pół. A wszystko przez to, iż nie doszło do ślubu naszej cichej, skromnej koleżanki — Weroniki.
Weronika to osoba, o której chce się powiedzieć: „delikatna jak porcelana”. Ma dwadzieścia pięć lat, szczupła, uprzejma, zawsze opanowana, choćby w konfliktowych sytuacjach. Długo czekaliśmy, aż wreszcie zdecyduje się na ślub — przecież z narzeczonym, Krzysztofem, była blisko dwa lata. Związek wydawał się równy, ciepły, budzący zazdrość: Krzysztof odprowadzał ją z pracy, często przynosił kwiaty, urządzał romantyczne kolacje, zabierał na wakacje. Wydawał się prawdziwy — troskliwy, dojrzały, godny zaufania.
Oświadczył się pięknie — z pierścionkiem, przemową, drżącym głosem. Weronika promieniała. Rozpoczęły się przygotowania do wesela. Wszystko zmierzało ku szczęśliwemu finałowi, ale… wtrąciła się jej siostra — Agata. Starsza, głośna, problematyczna. Pełne przeciwieństwo Weroniki. Szorstka, impulsywna, często przesadzała z alkoholem, nie raz urządzała sceny choćby w naszej pracy, przychodząc do siostry z prośbą o „pożyczenie kilkuset złotych do wypłaty”.
Agata nigdy nie wstydziła się prosić. Ale nie o chleb — tylko o wódkę, wino, coś mocniejszego. Znano ją doskonale — i u nas, i w pobliskim sklepie monopolowym. Krzysztof wiedział o siostrze Weroniki, widział, jak wpadała do ich mieszkania, jak wywoływała awantury, więc trzymał się od niej z daleka. Unikał spotkań, choćby nie zapraszał na rodzinne uroczystości. Weronika go rozumiała — sama nie potrafiła sobie poradzić z Agatą, ta zawsze żyła po swojemu, niszcząc wszystko wokół.
Mimo to Krzysztof się zdecydował — oświadczyny, pierścionki, wybór restauracji, ustalona data. Tydzień przed weselem stało się coś, co wszystko zmieniło.
W ten pechowy piątek Weronika zaprosiła Krzysztofa do rodziców — na kolację, żeby lepiej się poznali. Wieczór zaczął się spokojnie. Agata, niespodziewanie trzeźwa, siedziała cicho. Wszyscy byli zaskoczeni. Okazało się jednak, iż to tylko cisza przed burzą.
Gdy zbliżała się północ, stół prawie pusty, Agata nagle wzięła kieliszek, nalała sobie po brzegi, wypiła jednym haustem i rozpłakała się. Najpierw w milczeniu. Potem… przelało się.
— Wspominam mojego syna… Gdzie on teraz jest? Jak mu tam?… Przecież go porzuciłam… w szpitalu podpisałam zrzeczenie…
W pokoju zawisła lodowata cisza. Weronika zbladła. Matka próbowała wyprowadzić Agatę do kuchni, ale ta już nie mogła się zatrzymać:
— Urodziłam… zdrowego chłopca… A potem… potem się wystraszyłam. Sama, bez pieniędzy, bez ojca dziecka… Podpisałam zrzeczenie. Porzuciłam go. Wybaczcie mi…
Krzysztof siedział jak posąg. Patrzył na Weronikę, potem na Agatę, znowu na Weronikę — jakby próbował zrozumieć, czy wiedziała. Weronika tylko skinęła głową. Wiedziała. Ale milczała. Nigdy nie powiedziała.
Następnego dnia Krzysztof zniknął. Nie przyszedł do pracy, nie odbierał telefonów. A po dwóch dniach rozesłał wiadomości do gości i odwołał wesele. Weronice powiedział krótko:
— Nie jestem gotowy żyć w rodzinie, gdzie dziecko przekreślono jak niepotrzebny dodatek. Wybacz.
Od tamtej pory Weronika jakby się rozpłynęła. Przychodzi do pracy — blada, bez makijażu, z pustym wzrokiem. Nikomu nic nie wyjaśnia. Zanurzona w sobie. Chodzi jak cień. A biuro wrze: jedni mówią, iż Krzysztof słaby, uciekł, nie próbując zrozumieć. Inni — iż Weronika powinna była powiedzieć mu wcześniej. Że choćby gorzka prawda musi zostać wypowiedziana, jeżeli chce się iść z kimś do ołtarza.
Ja sama do dziś nie wiem, po czyjej jestem stronie. Agata rzeczywiście zniszczyła wszystko, ale czy tylko ona zawiniła? Urodziła dziecko — i porzuciła. Rodzina wiedziała. Milczała. Nikt nie spróbował uratować tego małego życia, nikt nie wziął odpowiedzialności.
A Krzysztof… może po prostu się przestraszył, iż jutro Weronika też coś przemilczy. Że w tej rodzinie można ukrywać ważne sprawy — aż rozsadzą czyjeś życie.
I teraz, w tym samym pokoju, gdzie niedawno planowano sukienkę, pierścionki i tort weselny — panuje ciężka cisza. A Weronika… wciąż w milczeniu siada do komputera, nie patrzy w oczy, nie uśmiecha się. Tylko raz usłyszałam, jak szepnęła do telefonu:
— Nie, mamo, on nie wróci. I nie mam do niego żalu. Tylko boli. Bardzo…
