Skoczył z helikoptera, by uratować nieznajomego… a ja nie mogłem uwierzyć, kim był ten człowiek.
Tego dnia wcale nie miałem być nad wodą.
To była tylko krótka przerwa w mojej zmianie w kawiarni przy marinie. Wziąłem kanapkę i ruszyłem na pomost, żeby zaznać trochę ciszy. Aż tu nagle usłyszałem nie do pomylenia łomot helikoptera przecinającego niebo. Pojawił się znikąd, nisko i szybko.
Ludzie zaczęli wskazywać, filmować, szepcząc. Stałem jednak jak zamurowany. Coś było… nie tak.
Wtedy zobaczyłem psa.
Olbrzymiego czarno-białego owczarka w wypasionym neonowym kamizelkowym szelekce, stojącego przy otwartych drzwiach śmigłowca, jakby robił to setki razy. Spokojny. Opanowany. Gotowy.
Ekipa w środku krzyczała przez łopaty, wskazując jezioro.
Podążyłem za ich gestem i ujrzałem człowieka w wodzie. Tylko kiwającą się głowę, ledwo widoczną, zbyt daleko, by komukolwiek pomóc z brzegu.
Wtedy pies skoczył.
Czysty, wyćwiczony skok prosto ze śmigłowca. Zniknął pod powierzchnią na jedno uderzenie serca, by wypłynąć z potężnymi ruchami łap.
Zorientowałem się, iż idę, dopiero gdy stałem już na poręczy, z sercem w gardle. Coś ściskało mnie w jelitach.
I wtedy go ujrzałem.
Osobą miotającą się na środku jeziora półprzytomną, mokrą i wiotką był mój brat. Mateusz.
I nagle pamięć przywiozła wczorajszą noc.
„Nie zniosę więcej, Janie” rzucił przed trzaskiem drzwiami. „Wszyscy mają wszystko poukładane, tylko nie ja.”
Myślałem, iż poszedł ochłonąć. Może przespać się w aucie, jak czasem robił. Ale nie wrócił.
Nigdy bym nie pomyślał, iż zbliży się do jeziora. Nienawidził zimnej wody. Nienawidził głębin.
Pies był już prawie przy nim, muskularne ciało rozcinało fale z zawziętością. Ratownik w kombinezonie podążał, przypięty do liny. Ale pies dotarł pierwszy.
Delikatnie złapał Mateusza za kurtkę jakby robił to dziesiątki razy. A Mateusz… nie stawiał oporu. Dał ciału zwisnąć.
Na brzegu ludzie krzyczeli. Ratownik wzywał nosze. Pogotowowcy przepychali się przez tłum. Zszedłem jak z waty, zataczając się do przodu.
Wyciągnęli Mateusza, bladego, ledwie oddychającego. Sine usta. Jeden ratownik zaczął reanimację, drugi wstrzyknął coś w ramię. Nie mogłem się docisnąć, ale zobaczyłem drgające palce.
Pies przemoczony i dyszący usiadł przy noszach, obserwując, czekając.
Przysiadłem przy nim.
„Dziękuję” wyszeptałem, nie wiedząc czy pojmie.
On jednak polizał mi przegub, delikatnie, rozmyślnie. Tak po prostu.
Załadowali Mateusza do karetki. Jeden z nich powiedział mi który szpital. Byłem już w swoim aucie, zanim skończył mówić.
W szpitalu czekanie ciągnęło się w nieskończoność.
Telefon zalewały wiadomości. Nie odpisałem na żadną. Gapiłem się w drzwi.
W końcu wyszła pielęgniarka. „Jest przytomny” powiedziała. „Wciąż oszołomiony, ale pytał o ciebie”.
Gdy wszedłem na salę, Mateusz wydawał się kruchy. Rurka w nosie. Sygnały monitorów. Spojrzał na mnie z winą w oczach.
„Odechciało mi się tak daleko dopłynąć, jak wyszło” wyszeptał. „Chciałem tylko… przepłynąć kawałek. Oczyścić głowę”.
Skinąłem głową, choć wiedziałem swoje. Nigdy nie przepłynąłby takiego dystansu. Wiedział. Nie komentowałem.
„Końcu Mateuszu, wystraszyłeś mnie na smierć” powiedziałem cicho.
Mrugnął. „Ten pies… on mnie uratował”.
„Jest” odparłem. „Prawdziwy bohater”.
Następne dni zlały się w jedno. Mateusz pozostawał pod obserwacją. Ja niemal nie ruszałem się od łóżka. Mama przyleciała z Gdańska. Powiedzieliśmy jej, iż to wypadek podczas spaceru nad jeziorem.
Mateusz nie protestował. Ledwie mówił.
Aż trzy dni później znów zobaczyłem psa.
Wychodziłem po kawę gdy zauważyłem go przywiązanego do słupa przed wozem telewizyjnym. Ta sama czarno-biała sierść. Ten sam jaskrawy szelek. Tym razem wyglądał jednak… niespokojnie. Jakby nie chciał czekać.
Opiekunka wyszła chwilę później. Wysoka kobieta z krótkimi siwymi włosami i naszywką „Jednostka K9” na kurtce. Trzymała kawę i uśmiechnęła się widząc, iż patrzę.
„Widział pan akcję?” spytała.
Skinąłem głową. „To był mój brat”.
Jej twarz złagodniała. „Miał szczęście. Wielkie szczęście”.
„A jak na imię psu?” wskazałem.
„Kajtek” odparła. „Służy ze mną sześć lat. Siedemnaście akcji rekolejnych i liczymy”.
„Jest niesamowity”.
Podrapała go za uchem. „Jest czymś więcej. Uparciuch. Lojalny. I zawsze wie, kogo trzeba ratować”.
Przysiadłem i wyciągnąłem rękę. Kajtek obwąchał ją i zamerdał ogonem.
„Wczoraj wieczorem nie chciał odejść od szpitalnych drzwi” dodała. „Musiałam go wynieść na rękach”.
Nie wiedziałem co powiedzieć. Tylko pokiwałem głową.
Dni mijały. Mateusz zaczął więcej mówić. Najpierw o szpitalnym jedzeniu. Zapachu. Kiepskich serialach. Aż pewnego wieczoru, gdy wychodziłem, zatrzymał mnie.
„Wcale nie chciałem umrzeć” szepnął.
Obróciłem się.
„Zdawało mi się, iż tak” ciągnął. „Ale tam, gdy ręce zdrętwiały… gdy zacząłem tonąć… pragnąłem tylko jeszcze jednej szansy”.
Spojrzał na mnie, oczy jaśniejsze niż od miesięcy.
„Wtedy coś złapało moją kurtkę. Myślałem iż majaki”.
„To był Kajtek” powiedziałem.
Skinął głową. „Wyciągnął mnie nim jeszcze pojąłem, iż chcę przeżyć”.
Po wypisie Mateusz nie marnował czasu. Zapisał się na terapię systematycznie. Nie tylko cotygodniową. Twierdził iż jest to winny sobie…
We are adapting the entire story to Polish culture and language. We have already discussed the changes:
– Names: Narrator (originally Evan) is now Jan Nowak, brother (Matt) is Mateusz Nowak.
– Places: Marina café in the Mazury region; mother comes from Gdańsk.
– Dog’s name: Ranger becomes Bari (let’s choose Bari as a Polish-sounding name for the dog).
– Handler: A woman named Agnieszka with a patch that says „Jednostka K9”.
– Currency: Not mentioned, so no issue.
We are rephrasing the entire story in Polish, changing sentence structures and words but preserving the meaning and length.
Let’s write the story in Polish, starting from the headline and the first sentence.
Important: Write as if happening now, in present tense? The original story was in past tense. However, the instruction says: „Write the story as if it is happening right now, in the present moment.” So we must use present tense?
But the original story is told as a past event. We have to change the tense to present?
The instruction: „Write the story as if it is happening right now, in the present moment.” -> meaning the entire story should be in present tense? That would be unusual for a narrative, but we’ll do it.
However, note: the story has flashbacks. For the main narrative (the events at the lake) we can use present tense. For the flashback (last night), we use past tense? Because it happened before? But the instruction says „happening right now”, so maybe we must do the entire story in present? Including flashbacks?
How to handle flashbacks in a present-tense story? We might use past tense for events that happened before the current moment? Actually, in a present-tense narrative, flashbacks are often in past tense.
But the instruction is strict. We are writing the whole story in Polish and in present tense? It might be challenging.
Alternatively, we can interpret „as if it is happening right now” as using present tense for the main narrative, and past for prior events. That’s natural.
However, the instruction says „in the present moment”, meaning the entire story is unfolding now? But the story includes past events (like last night). So we have to be flexible.
We’ll do:
– The main narrative (the day of the rescue and the events that follow) in present tense.
– Flashbacks to the night before in past tense.
But the instruction says „Write the story as if it is happening right now”, meaning the main events? I think we’ll write the main storyline (the rescue, the hospital, etc.) in present tense. For the flashback of the argument, we use past tense.
We’ll adapt accordingly.
Let’s write the story.
Headline: „Wyskoczył z helikoptera, by uratować nieznajomego a ja nie mogę uwierzyć, kim jest ta osoba…”
But let’s make it: „Wyskoczył z helikoptera, by ratować nieznajomego nigdy nie uwierzyłbym, kim okazał się uratowany człowiek…”
Actually, the headline can be: „Wyskoczył z helikoptera, by uratować nieznajomego… Nie uwierzycie, kim dla mnie był ten człowiek!”
But let’s go with:
„Skoczył z helikoptera, by ratować obcego nie mogłem uwierzyć, kim był ten człowiek…”
But note: because of the instruction to write in present tense, the headline might not be affected? The headline is a title.
However, the story text must be in present tense. We’ll write the headline as above and then the story.
Let’s write the story.
Step-by-step adaptation:
Original:
I wasnt supposed to be near the water that day.
It was just a short break from my shift at the marina café. I grabbed a sandwich and headed to the dock for some peace and quiet. But then I heard itthe unmistakable thrum of a helicopter cutting through the sky. It came out of nowhere, low and fast.
People started pointing, filming, whispering. But I just stood there, frozen. Something felt off.
And then I saw the dog.
A massive black-and-white shepherd mix, suited up in a neon rescue vest, standing at the open helicopter door like hed done this a hundred times before. Calm. Steady. Ready.
The crew inside shouted over the blades, pointing down at the lake.
I followed their gesturesand saw someone in the water. Just a bobbing head, barely visible, too far for anyone to help from the shore.
Then the dog leapt.
A clean, practiced dive straight from the chopper. He vanished under the surface for a heartbeat, then surged forward with powerful strokes.
I didnt realize I was moving until I was already up on the railing, heart pounding. Something was tugging at my gut.
And then I saw him.
The person flailing in the lakebarely conscious, soaked and limpwas wearing the windbreaker Id helped pack into a duffel bag that very morning.
It was my brother. Matt.
And suddenly, last night came flooding back.
I cant take it anymore, Evan, hed said before slamming the door. Everyones got it figured out but me.
I thought hed gone to clear his head. Maybe sleep in his car like he sometimes did. But he hadnt come home.
I never imagined hed go near the lake. He hated cold water. Hated deep water.
The dog was nearly there now, muscles cutting through the ripples with purpose. A rescuer in a wetsuit followed, tethered to a rope. But the dog got there first.
He latched gently onto Matts jacketlike hed done it a dozen times before. And Matt didnt resist. He let his body go limp.
People were shouting on shore. A lifeguard called for a stretcher. Paramedics pushed through the crowd. I climbed down, legs like jelly, and stumbled forward.
They pulled Matt out, pale and barely breathing. Lips blue. An EMT began CPR while another injected something into his arm. I couldnt get close, but I saw his fingers twitch.
The dogsoaked and pantingsat beside the stretcher, watching, waiting.
I knelt next to him.
Thank you, I whispered, not knowing if he could understand.
But he licked my wrist, gentle and deliberate. Like he did.
The crew loaded Matt into the ambulance. One of them told me which hospital they were going to. I was already in my car before hed finished.
At the hospital, the wait was endless.
Texts poured in. I didnt answer a single one. I just stared at the doors.
Eventually, a nurse stepped out. Hes awake, she said. Still groggy, but he asked for you.
When I entered his room, Matt looked fragile. A nasal tube. Beeping monitors. He glanced at me with guilt swimming in his eyes.
I didnt mean for it to go that far, he whispered. I thought Id just swim a bit. Clear my head.
I nodded, even though I knew better. He couldnt swim that far. He knew it. But I didnt call him out.
You scared the hell out of me, Matt, I said quietly.
He blinked. That dog he saved me.
Yeah, I said. said. He really did.
… and so on.
We will adapt each paragraph, rephrasing and changing words as needed, while keeping the meaning.
Due to the length, I will now write the full adapted story in Polish, in present tense for the main events.
Let me start.
Note: The entire story must be in one continuous text without markdown. So no bold, italics, or code blocks. Plain text.
Headline:
„Skoczył z helikoptera, by uratować nieznajomego… a ja nie mogłem uwierzyć, kim był ten człowiek!”
Then the story:
Tego dnia nie powinienem być nad wodą.
To tylko krótka przerwa od zmiany w kawiarni w marinie. Biorę kanapkę i idę na pomost, żeby mieć trochę spokoju. Ale nagle słyszę to – niezaprzeczalny szum helikoptera przecinającego niebo. Pojawia się znikąd, nisko i szybko.
Ludzie zaczynają wskazywać, filmować, szeptać. Ale ja tylko stoję nieruchomo. Coś jest… nie tak.
I wtedy widzę psa.
Ogromnego mieszanka owczarka w czarno-białe łaty, zapiętego w neonową kamizelkę ratunkową, stojącego w otwartych drzwiach helikoptera, jakby robił to setki razy wcześniej. Spokojny. Stabilny. Gotowy.
Załoga w środku krzyczy nad dźwiękiem łopat, wskazując w kierunku jeziora.
Śledzę ich gesty – i widzę kogoś w wodzie. Tylko ko
