W ogóle nie powinienem być wtedy nad wodą.
Miałem krótką przerwę z kawiarni w marinie. Wziąłem kanapkę i na molo, żeby odpocząć w ciszy. Nagle usłyszałem to charakterystyczny warkot śmigłowca przecinającego niebo. Pojawił się znikąd, nisko i szybko.
Ludzie zaczęli pokazywać palcami, nagrywać, szeptać. Ja stałem jak wryty. Coś było nie tak.
I wtedy go zobaczyłem.
Ogromnego czarno-białego owczarka podhalańskiego w jaskrawej kamizelce ratowniczej. Stał w otwartych drzwiach śmigłowca jakby robił to setki razy. Spokojny. Zdeterminowany. Gotowy.
Załoga krzyczała przez warkot silnika, wskazując palcami jezioro.
Podążyłem za ich gestem i zobaczyłem kogoś w wodzie. Tylko głowę ledwo widoczną, daleko od brzegu, poza zasięgiem pomocy.
I wtedy pies skoczył.
Czyste, wyćwiczone nurkowanie prosto ze śmigłowca. Zniknął pod wodą na moment, a potem popłynął przed siebie potężnymi ruchami.
Nie wiem kiedy, ale znalazłem się na barierce, serce waliło mi jak młotem. Coś ścisnęło mnie w żołądku.
A potem go zobaczyłem.
Człowiek miotający się w jeziorze ledwo przytomny, przemoczony i wiotki miał na sobie wiatrówkę, którą JA spakowałem do torby właśnie tego ranka.
To był mój brat. Mateusz.
I nagle wróciła do mnie noc sprzed dnia.
„Już nie mogę, Ewa” powiedział przed trzasknięciem drzwiami. „Wszyscy ogarniają życie, tylko nie ja.”
Myślałem, iż poszedł się przejść, ochłonąć. Może spać w aucie, jak czasem robił. Ale nie wrócił do domu.
Nie wyobrażałem sobie, iż pójdzie nad jezioro. Nienawidził zimnej wody. Bał się głębiny.
Pies był już prawie przy nim, jego mięśnie przecinały fale z determinacją. Płynął za nim ratownik w kombinezonie, uwiązany do liny. Ale pies dopłynął pierwszy.
Delikatnie złapał zębami kurtkę Mateusza tak, jakby robił to dziesiątki razy wcześniej. A Mateusz nie stawiał oporu. Rozluźnił się.
Na brzegu ludzie krzyczeli. Ratownik wzywał nosze. Pogotowie przepychało się przez tłum. Zszedłem z barierki, nogi miałem jak z waty, i potknąłem się idąc naprzód.
Wyciągnęli Mateusza, bladego, ledwie oddychającego. Usta sine. Ratownik zaczynał resuscytację, drugi wstrzykiwał coś w jego rękę. Nie mogłem się zbliżyć, ale zobaczyłem jak drgnął mu palec.
Pies przemoczony i dyszący siedział obok noszy, czekał, obserwował.
Uklęknąłem przy nim.
„Dziękuję” wyszeptałem, nie wiedząc czy zrozumie.
A on polizał mnie po nadgarstku, delikatnie i świadomie. Dokładnie tak.
Załoga włożyła Mateusza do karetki. Jeden z nich powiedział mi, do którego szpitala jadą. Nim skończył, byłem już w swoim aucie.
W szpitalu czekanie wydawało się nie mieć końca końców.
Sypały się smsy. Nie odpowiedziałem na żadnego. Wpatrywałem się w drzwi.
W końcu wyszła pielęgniarka. „Jest przytomny” powiedziała. „Wciąż oszołomiony, ale pytał o ciebie.”
Gdy wszedłem na salę, Mateusz wyglądał krucho. Rurka w nosie. Piszczące monitory. Spojrzał na mnie, a w jego oczach pływała wina.
„Nie chciałem, żeby zaszło tak daleko” wyszeptał. „Myślałem, iż po prostu popływam trochę. Oczyścię głowę.”
Skinąłem, choć wiedziałem, iż to nieprawda. Nie umiałby przepłynąć tak daleko. Wiedział o tym. Ale nie powiedziałem nic.
„Naćpałeś mnie strachem, Mateusz” powiedziałem cicho.
Mrugnął. „Ten pies on mnie uratował.”
„Tak” odparłem. „Naprawdę cię uratował.”
Następne dni zlały się w jedno. Mateusz był pod obserwacją. Ja prawie nie opuszczałem jego boku. Przyleciała nasza mama z Katowic. Powiedzieliśmy jej, iż to wypadek w górach, nad jeziorem.
Mateusz nie protestował. Prawie się nie odzywał.
A potem, trzy dni później, znów zobaczyłem tego psa.
Wychodziłem po kawę, gdy go zobaczyłem przywiązanego przy wozie transmisyjnym. Ta sama czarno-biała sierść. Ta sama jaskrawa kamizelka. Ale tym razem wyglądał niespokojnie. Jakby nie chciał czekać.
Jego przewodniczka wyszła chwilę później. Wysoka kobieta z krótkimi siwymi włosami i naszywką na kurtce: K9 JPRD (Jednostka Psów Ratowniczych Dzikich). Trzymała kawę i uśmiechnęła się, gdy zobaczyła, iż patrzę.
„Widział pan akcję?” spytała.
Skinąłem. „To był mój brat.”
Jej wyraz twarzy złagodniał. „Ma szczęście. Naprawdę dużo szczęścia.”
„A jak się wabi pies?” spytałem, wskazując.
„Ryś” odpowiedziała. „Jest ze mną sześć lat. Siedemnaście akcji ratowniczych i licznik wciąż tyka
A wtedy Maks położył dłonie na szorstkiej sierści Szpona, patrząc na cichą taflę jeziora, które już nigdy nie wydało mu się takie groźne, a ja zrozumiałem, iż czasem zbawienie przychodzi z nieba na czterech łapach, żeby na zawsze zmienić czyjeś życie na lepsze.
