Nie planowałem być nad wodą tego dnia. Skończyłem wcześniej dyżur w kawiarni przy marinie nad Zalewem Zegrzyńskim. Wziąłem kanapkę i ruszyłem na pomost, szukając spokoju. Nagle usłyszałem to charakterystyczny warkot śmigłowca przecinającego niebo. Pojawił się znienacka, nisko i pędem.
Ludzie zaczęli wskazywać, filmować, szeptać. Ja stałem jak wryty. Coś było nie tak.
I wtedy go zobaczyłem.
Ogromnego czarno-białego owczarka w pomarańczowej kamizelce ratowniczej, stojącego w otwartych drzwiach maszyny z miną, jakby robił to codziennie. Spokojny. Zdeterminowany. Gotowy.
Załoga krzyczała coś przez łomot wirnika, wskazując na taflę jeziora.
Śledząc ich gesty, dostrzegłem człowieka w wodzie. Tylko głowę, ledwo widoczną, za daleko, by ktokolwiek z brzegu mógł pomóc.
Wtedy pies skoczył.
Czysty, wyćwiczony skok prosto z maszyny. Zniknął pod powierzchnią na moment, po czym ruszył naprzód silnymi ruchami.
Zorientowałem się, iż się ruszam, dopiero gdy stanąłem na barierce, z sercem walącym jak młot. Coś ściskało mnie w żołądku.
I wtedy go rozpoznałem.
Człowiek trzepoczący się w jeziorze półprzytomny, przemoczony i wiotki miał na sobie wiatrówkę, którą JA spakowałem do torby sportowej tego samego ranka.
To był mój brat. Mateusz.
I nagle wróciła ubiegła noc.
„Stary, nie daję rady, Kacperze” powiedział, zanim trzasnął drzwiami. „Wszyscy mają poukładane, tylko nie ja.”
Myślałem, iż poszedł ochłonąć. Może przespać się w aucie, jak to czasem robił. Ale nie wrócił.
Nie przyszło mi do głowy, iż pójdzie nad jezioro. Nienawidził zimnej wody. Bał się głębin.
Pies był już blisko, mięśnie przecinały fale z determinacją. Za nim podążał ratownik w skafandrze, na linie. Ale pies dotarł pierwszy.
Delikatnie chwycił za kurtkę Mateusza jakby robił to setki razy. A Mateusz nie stawiał oporu. Rozluźnił się zupełnie.
Na brzegu podniosły się krzyki. Ratownik wzywał nosze. Pogotowie rozgarniało tłum. Zszedłem z barierki, nogi jak z waty, i zatoczyłem się naprzód.
Wyciągnęli Mateusza, bladego i ledwo oddychającego. Sine usta. Lekarz zaczął reanimację, drugi wstrzykiwał coś w ramię. Nie mogłem podejść bliżej, ale widziałem, jak drgają mu palce.
Pies przemoczony, dyszący usiadł obok noszy i patrzył. Czekał.
Ukląkłem obok niego.
„Dziękuję” wyszeptałem, nie wiedząc, czy zrozumie.
Lizał jednak mój nadgarstek, czule i stanowczo. Dokładnie tak.
Załadowali Mateusza do karetki. Jeden z nich powiedział mi, do którego szpitala jadą. Byłem w swoim aucie, zanim skończył zdanie.
W szpitalu oczekiwanie zdawało się nie mieć końca.
Zasypały mnie wiadomości. Nie odpowiedziałem na żadną. Wpatrywałem się w drzwi.
W końcu wyszła pielęgniarka. „Przytomny” powiedziała. „Jeszcze zamroczony, ale pytał o ciebie.”
Gdy wszedłem na salę, Mateusz wyglądał krucho. Rurka w nosie. Piszczące monitory. Spojrzał na mnie z poczuciem winy w oczach.
„Nie chciałem, żeby poszło tak daleko” wyszeptał. „Myślałem, iż tylko trochę popływam. Oczyścić głowę.”
Kiwnąłem głową, choć wiedziałem, iż to bujda. Nie umiał pływać tak daleko. Wiedział to. Nie skomentowałem.
„Wypłoszyłeś mi duszę, Mateusz” powiedziałem cicho.
Mrugnął. „Ten pies on mnie uratował.”
„Tak” odparłem. „Naprawdę cię uratował.”
Następne dni zlały się w jeden. Mateusz pozostał pod obserwacją. Ja prawie nie ruszałem się z jego boku. Nasza mama przyleciała ze Szczecina. Powiedzieliśmy, iż to wypadek podczas spaceru nad jeziorem.
Mateusz nie protestował. Prawie nie mówił.
Aż trzy dni później znowu zobaczyłem psa.
Wychodziłem po kawę, gdy go zobaczyłem przywiązanego do słupa przed wozem transmisyjnym. Ta sama czarno-biała sierść. Ta sama jaskrawa kamizelka. ale tym razem wydawał się niespokojny. Jakby nie chciał czekać.
Jego przewodniczka wyszła chwilę później. Wysoka kobieta z krótkimi siwymi włosami i naszywką „Jednostka K9 Służba Poszukiwawczo-Ratownicza” na kurtce. Trzymała kawę i uśmiechnęła się, gdy zauważyła mój wzrok.
„Widział pan akcję?” spytała.
Skinąłem głową. „To był mój brat.”
Jej twarz złagodniała. „Miał szczęście. Wielkie szczęście.”
„Jak ma na imię pies?” spytałem, wskazując.
„Ryś” odparła. „Służy ze mną sześć lat. Siedemnaście akcji i licznik
Nie powinienem był być nad wodą tamtego dnia.
Właśnie kończyłem przerwę w kawiarence przy marinie, jadłem kanapkę na pomoście, gdy usłyszałem warkot helikoptera nisko nad głową.
Ludzie wokół zaczęli pokazywać palcami i filmować, ale ja zastygłem. Coś było nie tak.
Wtedy zobaczyłem psa.
Duży, biało-czarny owczarek w jaskrawej kamizelce ratowniczej stał przy otwartych drzwiach śmigłowca jak weteran. Spokojny. Pewny. Gotowy.
Załoga wskazywała na jezioro.
Podążyłem wzrokiem i zobaczyłem człowieka w wodzie. Tylko głowę, zbyt daleko, by pomóc z brzegu.
Pies skoczył.
Czyste, wyćwiczone nurkowanie prosto ze śmigłowca. Zniknął na moment pod wodą, by wypłynąć i płynąć silnymi ruchami.
Nie wiem, kiedy wdrapałem się na barierkę, serce waliło mi jak młot. Coś ścisnęło mnie w żołądku.
Wtedy go zobaczyłem.
Człowiek miotający się w wodzie, ledwo przytomny, w tej samej wiatrówce, którą rano pomagałem spakować do torby
To był mój brat. Marek.
Nagle wróciła ubiegła noc.
„Nie wytrzymuję już, Aleksy” powiedział, zanim zatrzasnął drzwi. „Wszyscy mają poukładane, tylko nie ja.”
Myślałem, iż pojechał ochłonąć. Może spaść w samochodzie, jak czasem robił. Ale nie wrócił.
Nie pomyślałem, iż pójdzie nad jezioro. Nienawidził zimnej wody. Nienawidził głębin.
Pies był już prawie przy nim, płynąc z determinacją. Za nim ratownik w kombinezonie, asekurowany liną. Ale pies dotarł pierwszy.
Delikatnie uchwycił kurtkę Marka jakby robił to setki razy. A Marek… nie stawiał oporu. Rozluźnił się.
Na brzegu krzyczano. Wzywanono nosze. Pogotowie torowało sobie drogę. Zszedłem, nogi miałem jak z waty, i powłóczyłem się do przodu.
Wyciągnęli Marka blady, ledwo oddychający. Sine usta. Jeden ratownik robił masaż serca, drugi wstrzykiwał coś w ramię. Nie mogłem podejść bliżej, ale widziałem, jak drgnęły mu palce.
Pies przemoczony i dyszący usiadł przy noszach. Czekał.
Ukucnąłem przy nim.
„Dziękuję” szepnąłem, nie wiedząc, czy rozumie.
Ale polizał mnie po nadgarstku. Delikatnie, celowo. Znajomo.
Załadowali Marka do karetki. Jeden z ratowników powiedział, do którego jadą szpitala. Byłem już w swoim aucie, zanim skończył.
W szpitalu czekałem w nieskończoność.
Telefon dzwonił bez przerwy. Nie odebrałem. Wpatrywałem się w drzwi.
W końcu wyszła pielęgniarka. „Jest przytomny” powiedziała. „Jeszcze otumaniony, ale pytał o ciebie.”
Kiedy wszedłem do sali, Marek wyglądał krucho. Rurka w nosie. Piszczące monitory. Spojrzał na mnie z tonącą w oczach winą.
„Nie chciałem, żeby tak daleko zaszło” wyszeptał. „Myślałem, iż tylko trochę popływam. Oczyścić głowę.”
Skinąłem, choć wiedziałem, iż to nieprawda. Nie umiał tak pływać. Wiedział to. Nie drążyłem tematu.
„Nałamałeś mi strachu, Marek” powiedziałem cicho.
Mrugnął. „Ten pies… on mnie uratował.”
„Tak” odparłem. „Naprawdę uratował.”
Następne dni zlały się w jedną mgłę. Marek został na obserwacji. Ja prawie nie opuszczałem jego boku. Nasza mama przyleciała z Krakowa. Powiedzieliśmy, iż to wypadek podczas wędrówki nad jeziorem.
Marek się nie sprzeciwiał. Ledwo mówił.
Aż trzy dni później znów zobaczyłem psa.
Wychodziłem po kawę, gdy zauważyłem go przywiązanego przy furgonetce reporterskiej. Ta sama biało-czarna sierść. Ta sama jaskrawa kamizelka. Ale tym razem wyglądał… niespokojnie. Jakby nie chciał czekać.
Jego opiekunka wyszła chwilę później. Wysoka kobieta z krótkimi, siwymi włosami i naszywką na kurtce: K9 Jednostka Ratownicza. Trzymała kubek kawy i uśmiechnęła się, gdy zauważyła, iż patrzę.
„Widział pan akcję?” spytała.
Skinąłem. „To był mój brat.”
Jej wyraz twarzy złagodniał. „Ma szczęście. Wielkie szczęście.”
„Jak wabi się pies?” spytałem, wskazując.
„Burek” odparła. „Służy ze mną sześć lat. Siedemnaście uratowanych istnień.”
„Jest niesamowity.”
Podrapała go za uchem. „Jest więcej niż niesamowity. Jest uparty. Lojalny. I zawsze wie, kogo trzeba uratować.”
Przysiadłem i wyciągnąłem rękę. Burek ją obwąchał, po czym zamerdał ogonem.
„Nie chciał wczoraj wyjść sprzed drzwi szpitala” dodała. „Musiałam go wynieść.”
Nie wiedziałem, co powiedzieć. Tylko skinąłem głową.
Dni mijały. Marek zaczął mówić więcej. Najpierw o szpitalnym jedzeniu. Zapachu. Kiepskich serialach. Aż pewnego wieczoru, gdy wychodziłem, zatrzymał mnie.
„Nie chciałem umrzeć” powiedział cicho.
Odwróciłem się.
„Myślałem, iż chcę” kontynuował. „Ale tam, gdy ręce mi zdrętwiały… gdy zacząłem tonąć… zapragnąłem tylko jeszcze jednej szansy.”
Spojrzał na mnie, a jego oczy były czystsze niż od miesięcy.
„Wtedy co
Dziś Mateusz jest tym bohaterem ratującym innych, szkoląc nowe psy ratownicze razem z Roszakiem, który choć starszy, zawsze patrzy na niego tym samym pewnym spojrzeniem, nie potrzebując już helikoptera, by dawać nadzieję.
