Nie powinienem był być wtedy nad wodą. To była krótka przerwa w mojej zmianie w knajpce przy przystani. Wziąłem kanapkę i ruszyłem na pomost, szukając chwili spokoju. Nagle usłyszałem – niezaprzeczalny warkot śmigłowca przecinającego niebo. Pojawił się znienacka, nisko i szybko.
Ludzie zaczęli pokazywać palcami, filmować, szepcząc. Ja stałem jak skamieniały. Coś było… nie tak.
I wtedy go zobaczyłem.
Ogromnego białego owczarka podhalańskiego w neonowej kamizelce ratunkowej, stojącego przy otwartych drzwiach śmigłowca, jakby robił to setki razy. Spokojny. Niewzruszony. Gotowy.
Ekipa wewnątrz krzyczała przez warkot śmigieł, wskazując na jezioro.
Podążyłem za ich gestem – i zobaczyłem kogoś w wodzie. Tylko kołyszącą się głowę, ledwo widoczną, zbyt daleko, by ktokolwiek mógł pomóc z brzegu.
Wtedy pies skoczył.
Czysty, wprawiony skok prosto z maszyny. Zniknął pod powierzchnią na krótką chwilę, po czym ruszył do przodu silnymi ruchami.
Zorientowałem się, iż się ruszam, kiedy już byłem na poręczy pomostu, z sercem tłukącym jak młot. Coś ciągnęło mnie w dołku.
I wtedy go zobaczyłem.
Osobą miotającą się w jeziorze – ledwo przytomną, przemokniętą i wiotką – był mój brat. Maksymilian.
I nagle wróciła do mnie noc sprzed dnia.
“Nie wytrzymam tego dłużej, Adam,” powiedział przed trzaskiem drzwiami. “Wszyscy mają jakoś poukładane, tylko nie ja.”
Myślałem, iż poszedł ochłonąć. Może przespać się w samochodzie, jak to czasem robił. Ale nie wrócił.
Nie przyszło mi do głowy, iż pójdzie nad jezioro. Nienawidził zimnej wody. Nienawidził głębin.
Pies był już prawie przy nim, muskularne ciało przecinało fale z determinacją. Ratownik w piance podążał za nim, uwiązany do liny. Ale pies dotarł pierwszy.
Delikatnie uchwycił kurtkę Maksymiliana – jakby robił to wiele razy. A Maksymilian… nie stawiał oporu. Pozwolił, by jego ciało zesztywniało.
Na brzegu ludzie krzyczeli. Ratownik wzywał nosze. Pogotowie torowało sobie drogę przez tłum. Zszedłem z poręczy, z nogami jak z waty, i zataczając się, ruszyłem do przodu.
Wyciągnęli Maksymiliana, bladego, ledwo oddychającego. Usta sine. Pielęgniarz pogotowia rozpoczął reanimację, inny wstrzykiwał coś mu w ramię. Nie mogłem się przybliżyć, ale widziałem, jak drgnęły mu palce.
Pies – przemoczony i dyszący – usiadł przy noszach, obserwując, czekając.
Uklęknąłem obok niego.
“Dziękuję,” szepnąłem, nie wiedząc, czy zrozumie.
Ale polizał mi przegub, łagodnie i świadomie. Tak po prostu.
Załoga załadowała Maksymiliana do karetki. Jeden z nich powiedział mi, do którego jadą szpitala. Zanim skończył, byłem już w swoim maluchu.
W szpitalu czekanie wydało się wiecznością.
Leciały sms-y. Nie odpowiedziałem na żaden. Wpatrywałem się w drzwi.
W końcu wyszła pielęgniarka. “Jest przytomny,” powiedziała. “Jeszcze oszołomiony, ale pytał o ciebie.”
Gdy wszedłem do sali, Maksymilian wyglądał krucho. Rurka w nosie. Piszczące monitory. Spojrzał na mnie, a w jego oczach pływała wina.
“Nie chciałem, żeby zaszło tak daleko,” zaszeptał. “Myślałem, iż tylko… popływam trochę. Oczyścię głowę.”
Skinąłem głową, choć wiedziałem, iż to nieprawda. Nie umiałby przepłynąć takiej odległości. Wiedział o tym. Nie przeczyłem mu jednak.
“Nałapałem się strachu, Maks,” powiedziałem cicho.
Mrugnął. “Ten pies… on mnie uratował.”
“Tak,” odparłem. “Naprawdę cię uratował.”
Następne dni zlały się w jedną ciągłą poświatę. Maksymilian został na obserwacji. Ja prawie nie ruszałem się od jego boku. Nasza mama przyleciała z Gdańska. Powiedzieliśmy jej, iż to wypadek podczas wędrówki nad jeziorem.
Maksymilian się nie sprzeciwiał. Ledwo mówił.
Aż trzy dni później znowu zobaczyłem tego psa.
Wychodziłem po kawę, gdy dojrzałem go – przywiązanego do słupka przy wozie transmisyjnym lokalnej telewizji. Ta sama biała sierść. Ta sama jaskrawa kamizelka. Ale teraz wyglądał… niespokojnie. Jakby nie chciał czekać.
Jego przewodniczka wyszła chwilę później. Wysoka kobieta z krótkimi, siwymi włosami i naszywką na kurtce z napisem: Sekcja K9 GOPR. Trzymała kawę i uśmiechnęła się, widząc, iż patrzę.
“Widział pan akcję ratunkową?” zapytała.
Skinąłem głową. “To był mój brat.”
Jej wyraz twarzy złagodniał. “Ma szczęście. Wielkie szczęście.”
“Jak ma na imię ten pies?” zapytałem, wskazując.
“Brytan,” odpowiedziała. “Służy ze mną sześć lat. Siedemnaście uratowanych i liczba rośnie.”
“Jest niesamow
Pamiętam, jak wtedy spoglądając na nich, zrozumiałem, iż czasami ratunek, zupełnie niespodziewany, przychodzi z góry, wyskakując prosto ze śmigłowca.
