Nazywam się Kinga i stoję przed strasznym wyborem: albo pokłócę się z siostrą, albo z mężem. Serce pęka, a rozum milczy jak zaklęty.
Moja starsza siostra, Weronika, zawsze traktowała mnie… no, różnie. Jest trzy lata starsza i od dzieciństwa zazdrościła mi rodziców. Uparła się, iż dostaję więcej lalek, słodyczy i ubrań. Choć w rzeczywistości mama i tata kochali nas tak samo. Tyle iż ja cieszyłam się każdą drobnostką, a ona uważała, iż wszystko jej się należy.
Pamiętam, jak zabierała mi zabawki tylko po to, żebym się rozpłakała, a nie żeby się nimi bawić. Z wiekiem kilka się zmieniło.
Kiedy poznałam Krzysztofa – mojego obecnego męża – Weronika stała się jeszcze zimniejsza. Za moimi plecami szeptała rodzicom, iż ten związek długo nie potrwa. Miałam wtedy 22 lata, Krzysztof 24, a Weronice – 25 i zero perspektyw na związek.
Po ślubie zamieszkaliśmy u jego mamy. Ale teściowa gwałtownie wyszła za mąż za cudzoziemca i wyjechała za granicę, zostawiając nam w spadku dwupokojowe mieszkanie w Krakowie.
Parę lat później zmarł dziadek Krzysztofa i przekazał mu kolejne dwupokojowe mieszkanie, tyle iż w innej dzielnicy. I tak nagle mieliśmy dwa lokum.
Postanowiliśmy jedno wynajmować, a pieniądze odkładać na edukację naszego syna, Bartka. Ma 12 lat, a my wiemy, jak gwałtownie leci czas.
Weronika, jakby goniąc za moim życiem, zaraz po moim ślubie wyszła za mąż za pierwszego lepszego – za Darka. Faceta leniwego, nieodpowiedzialnego, który ledwo wiąże koniec z końcem. Mimo to siostra urodziła mu trójkę dzieci. Cała czwórka tłoczyła się w maleńkiej kawalerce kupionej dzięki państwowego dofinansowania i skromnej pomocy rodziców.
Zawsze żal mi było bratanic i bratanka – zawsze głodni, chorzy, w podartych ubraniach. Rodzice próbowali pomagać Weronice finansowo, ale ich możliwości były ograniczone – emerytury to nie miliony.
Długo ukrywaliśmy przed siostrą, iż wynajmujemy mieszkanie. Prawie półtora roku nam się to udawało. Ale w końcu Weronika się dowiedziała.
I któregoś dnia przyszła do mnie z konkretną prośbą:
– Kinga, no przecież rozumiesz! – prawie płakała. – Wy wynajmujecie mieszkanie, a my się tu dusimy jak sardynki! Obok was jest świetna szkoła artystyczna, nasza Zosia marzy o tańcu, a Tomek chce grać na perkusji! No pomóż! Wpuśćcie nas na trochę za darmo, a jak Darek znajdzie pracę, a ja wyjdę z domu – zaczniemy wam coś płacić. Przecież jesteśmy rodziną!
Patrzyłam na nią z dziwną mieszaniną litości i strachu. Litości do dzieci – i strachu o naszą przyszłość.
Opowiedziałam wszystko Krzysztofowi.
– Nie ma mowy! – odparł bez wahania. – Tylko po moim trupie! Ta dzicz rozwali mieszkanie w drobny mak, a my nie zobaczymy ani grosza! Ich Darek coś znajdzie? Przecież on w życiu nie przepracował choćby dnia! A twoja siostra jeszcze czwartego urodzi, żeby tylko nie iść do pracy!
Próbowałam przekonać męża, iż to tylko na chwilę, iż faktycznie jest im ciężko.
– Samo w to wierzysz? – zaśmiał się gorzko. – Dadzą im palec – odgryzą całą rękę. Nie! Już szukam nowych lokatorów!
Następnego dnia zadzwoniła Weronika:
– Już prawie wszystko spakowane! Zostało parę pudeł – i się przeprowadzamy! Czekaj na nas!
Siedziałam z telefonem w dłoni i nie wiedziałam, co powiedzieć. Nie powiedziałam, iż pakują się na darmo… Nie powiedziałam, iż ich nie wpuścimy.
Boję się zasmucić mamę – ma słabe serce. Każdy silniejszy stres może ją wykończyć.
Boję się stracić siostrę na zawsze – a jednocześnie boję się zniszczyć relację z mężem.
Stoję przed wyborem, który łamie mnie od środka.
Serce mówi, żeby pomóc rodzinnej krwi. Ale rozum i pamięć o dziecięcych urazach przypominają: Weronika zawsze brała, ale nigdy nie dawała.
A Krzysztof… Był przy mnie zawsze: wspierał, podnosił, budował ze mną nasze życie. I teraz prosi tylko o jedno – żebym chroniła naszą pracę, naszą rodzinę, naszą przyszłość.
I rozumiem: choćby mi było najciężej, muszę powiedzieć „nie”.
Muszę znaleźć w sobie siłę, żeby odmówić siostrze. Niech się złości. Niech nienawidzi. Wybieram męża, syna, naszą rodzinę.
Ale jakże boli ten wybór… Jak gorzko jest zrozumieć, iż rodzona krew może postawić cię przed tak straszną decyzją…
