Pięć lat temu świat Leonarda Kowalskiego runął by powstać z popiołów z nową, olśniewającą siłą. Wtedy jego sześcioletnia córka Zosia, jasny anioł w ludzkiej postaci, zaczęła tracić siły. Jej uśmiech, który niegdyś rozświetlał najciemniejsze pokoje, pojawiał się coraz rzadziej. Lekarze, początkowo powściągliwi, później lodowaci, wydali wyrok: nieuleczalna choroba. Guz mózgu. Słowo, którego nie da się wypowiedzieć bez drżenia. Ale dla Zosi to nie był wyrok to było wyzwanie, które przyjęła z godnością królowej.
Leonard i Halina, ludzie, których serca pękły, zanim zrozumieli, iż można je złamać, zrobili wszystko, by dać córce szansę na normalne życie. Marzyli, by Zosia poszła do szkoły, poznała litery, nauczyła się liczyć, przeczytała bajkę przed snem. Marzyli o tym, co dla wielu było codziennością. Dla nich to był cud.
Wynajęli korepetytorkę Wandę Nowak, kobietę o ciepłych dłoniach i mądrym sercu. Już po dwóch tygodniach zauważyła niepokojący objaw: po każdej półgodzinnej lekcji Zosia dostawała silnego bólu głowy. Dziewczynka zaciskała skronie, bladła, ale uparcie prosiła o kontynuację. Chcę się uczyć mówiła. Muszę zdążyć. Wanda Nowak, nie mogąc milczeć, delikatnie, ale stanowczo zasugerowała rodzicom wizytę u lekarza:
To nie może być zwykłe zmęczenie. Trzeba to sprawdzić. Na poważnie.
Halina, kobieta z intuicją matki, wyczuła, iż coś jest nie tak. Zapisali córkę na badania jeszcze tego samego dnia. Następnego ranka cała rodzina ojciec, matka i krucha jak wiosenny kwiat Zosia wyruszyła do szpitala. Leonard, silny, pewny siebie biznesmen, przekonywał siebie: To tylko zmiany wieku dorastania. Rosnący organizm. Wszystko minie. Nie mógł, po prostu nie mógł dopuścić myśli, iż jego córka jest chora. Zosia była cudem wymodloną córką, urodzoną, gdy mieli po 37 lat, gdy wszyscy myśleli, iż już nie będą mieli dzieci. Każdego ranka szeptali: Dziękuję Ci, Boże, za nią. A teraz Bóg zdawał się odbierać swój dar.
Trzy godziny całą wieczność spędzili w klinice. Lekarz był zimny jak wiatr styczniowy. Następnego ranka, zostawiając Zosię z opiekunką, rodzice wrócili po wyniki. W gabinecie powitały ich milczenie i ciężki wzrok.
Wasze dziecko ma guza mózgu powiedział lekarz. Rokowania są złe.
Halina zachwiała się jak podcięte drzewo. Twarz Leonarda stała się nieruchoma jak kamień. Stał jak we mgle, nie wierząc, nie przyjmując, nie chcąc. To nie mogła być prawda. To była pomyłka. Błąd wszechświata. Biegli do kolejnej kliniki, potem trzeciej, czwartej. Wszędzie ten sam wyrok.
Rozpoczęła się walka. Walka o każdy dzień, o każdy oddech. Leonard i Halina sprzedali firmę, dom, samochód. Latali do Stanów, do Niemiec, do Izraela. Płacili za eksperymentalne metody, za najlepsze kliniki, za nadzieję. Ale medycyna rozłożyła ręce. Zosia gasła. Powoli, nieubłaganie. Ale zawsze z uśmiechem.
Pewnego wieczoru, gdy słońce zachodziło za horyzont, malując pokój na złoto, Zosia cicho powiedziała do ojca:
Tato obiecałeś mi pieska na urodziny. Pamiętasz? Tak bardzo chcę się z nim bawić Czy zdążę?
Serce Leonarda pękło. Ścisnął jej małą dłoń, patrzył w oczy pełne światła i wyszeptał:
Oczywiście, skarbie. Oczywiście, iż kupimy. I na pewno się z nim pobawisz. Obiecuję.
Halina płakała całą noc. Leonard stał przy oknie, wpatrując się w ciemność, i szeptał w pustkę:
Dlaczego ją zabierasz? Jest taka dobra, taka jasna Weź mnie! Zabierz mnie zamiast niej! Ja nikomu nie jestem potrzebny, ale ona ona jest potrzebna wszystkim!
Następnego ranka cicho wszedł do pokoju Zosi, trzymając na rękach małego szczeniaczka złocistego retrievera o oczach pełnych dobroci. Nagle piesek wyrwał się, pomknął po dywanie jak błyskawica i wskoczył na łóżko. Zosia otworzyła oczy i pierwszy raz od bardzo dawna roześmiała się.
Tato! Jaki on piękny! zawołała, przyciskając pieska do siebie. Nazwę go Zeus!
Od tego dnia byli nierozłączni. Zeus stał się jej cieniem, obrońcą, jej głosem, gdy słowa już nie przychodziły. Lekarze dawali Zosi pół roku. Przeżyła osiem miesięcy. Może to miłość do Zeusa dała jej siłę. A może był to dar z nieba dar, który miał żyć dalej.
Gdy Zosia już nie mogła wstać, cicho rozmawiała z psem:
niedługo odejdę, Zeus. Na zawsze. Może mnie zapomnisz Ale chcę, żebyś pamiętał. Masz, weź moje kółeczko.
Zdjęła z palca malutkie złote kółko i delikatnie zawiesiła je na jego obroży. Łzy spływały po jej policzkach.
Teraz na pewno mnie zapamiętasz. Obiecujesz?
Kilka dni później Zosia odeszła. Cicho, w ramionach rodziców, z Zeusem leżącym obok. Halina oszalała z rozpaczy. Leonard stał się sobie obcy. A Zeus nie chciał jeść, siedział na łóżku, wpatrywał się w pustkę i czekał. Po tygodniu zniknął. Leonard i Halina szukali go wszędzie: w parkach, na ulicach, w piwnicach. Czuli winę to nie był zwykły pies, to był ostatni dar Zosi, jej dusza, która żyła w jego wierności.
Minął rok. Leonard otworzył lombard i pracownię jubilerską. Nazwał je Zeus. W każdej biżuterii cząstka pamięci, w każdym dźwięku kasy echo jej śmiechu.
Pewnego ranka Weronika, jego wierna pomocnica, powiedziała:
Panie Leonardzie, przyszła jakaś dziewczynka. Płacze. Proszę wyjść.
Wyszedł do holu i zastygł. Przed nim stała dziewczynka, może dziewięcioletnia, w zniszczonym ubraniu, z przestraszonymi oczami i oczami identycznymi jak oczy Zosi. Te same ciemne, głębokie jak noc, pełne bólu i nadziei.
Co się stało, skarbie? zapytał łagodnie.
Nazywam się Kinga wyszeptała. Mam psa Burego. Znalazłam go kiedyś, brudnego, głod
