Sierota oddała niezwykły pierścionek do lombardu, by uratować kundelka. Gest jubilera wprawił wszystkich w osłupienie

Pięć lat temu świat Tomasza Kowalskiego legł w gruzach, a potem odrodził się z nową, olśniewającą siłą. Wtedy jego sześcioletnia córka Zosia, jasny anioł w ludzkiej skórze, zaczęła tracić siły. Jej uśmiech, który kiedyś rozświetlał choćby najciemniejsze pokoje, pojawiał się coraz rzadziej. Lekarze, najpierw powściągliwi, potem lodowaci, wydali wyrok: nieuleczalna choroba. Guz mózgu. Słowo, którego nie da się wypowiedzieć bez drżenia. Ale dla Zosi to nie był wyrok to było wyzwanie, które przyjęła z godnością królowej.

Tomasz i Katarzyna, ludzie, których serca zostały złamane, zanim zrozumieli, iż da się je złamać, zrobili wszystko, by dać córce szansę na normalne życie. Marzyli, by Zosia poszła do szkoły, poznała litery, nauczyła się liczyć, przeczytała bajkę przed snem. Marzyli o tym, co dla wielu jest codziennością. Dla nich to było bohaterstwo.

Wzięli korepetytorkę Barbarę Nowak, kobietę o ciepłych dłoniach i mądrym sercu. Już po dwóch tygodniach zauważyła niepokojący objaw: po każdej półgodzinnej lekcji Zosia miała straszny ból głowy. Dziewczynka ściskała skronie, bladła, ale uparcie prosiła, by kontynuować. Chcę się uczyć mówiła. Muszę zdążyć. Barbara, nie mogąc milczeć, delikatnie, ale stanowczo poradziła rodzicom, by poszli do lekarza:

To może nie być zwykłe zmęczenie. Trzeba to sprawdzić. Na poważnie. Bardzo poważnie.

Katarzyna, kobieta z intuicją matki, wyczuła, iż coś jest nie tak. Zapisała córkę na badania jeszcze tego samego dnia. Następnego ranka cała rodzina ojciec, matka i krucha jak wiosenny kwiat Zosia pojechała do szpitala. Tomasz, silny, pewny siebie biznesmen, przekonywał siebie: To tylko przemiany wieku. Rosnący organizm. Wszystko minie. Nie mógł, po prostu fizycznie nie mógł dopuścić myśli, iż jego córka jest chora. Zosia była cudem wymodloną córką, urodzoną, gdy Katarzyna miała 37 lat, kiedy wszyscy myśleli, iż już nie będą mieli dzieci. Ka