Siedziałyśmy z córką i płakałyśmy: po dwudziestu latach małżeństwa mąż zostawił mnie… wysyłając tylko SMS-a.
Z Alą siedziałyśmy w kuchni, zaciśnięte w uścisku, w absolutnej ciszy. Łzy spływały nam po policzkach, nie mogłyśmy ich powstrzymać. Zostałyśmy porzucone — matka i córka, niemal w tym samym czasie. Tyle iż mnie opuścił mąż, a Alę — jej chłopak. Różnica była tylko taka, iż ona miała zaledwie dziewiętnaście lat, a ja czterdzieści. Ale ból — ten sam. I gorycz — ta sama.
Nikt nie znalazł w sobie odwagi, by powiedzieć nam prawdę w twarz. Ala dostała krótki wpis w mediach społecznościowych: *«Przykro mi, jestem z kimś innym. Nie szukaj mnie»*. Ja — SMS na telefon: *«Musimy się rozwieść. Zakochałem się w innej kobiecie»*. I to po dwudziestu latach małżeństwa. Po wspólnym życiu, świętach, wyjazdach, po tym, jak wychowywałam córkę, dbałam o niego, wybaczałam wybuchy, znosiłam jego nieobecność. A wszystko, na co zasłużyłam, to jedna linijka na ekranie.
Dwie godziny później przyjechał, jakby w sprawie urzędowej. Bez słowa, bez wstydu. gwałtownie spakował rzeczy. choćby na mnie nie spojrzał. Dopiero gdy Ala wybiegła ze swojego pokoju, patrząc na niego tak, jakby stał przed nią obcy człowiek, on nie odezwał się ani słowem. Po prostu wyszedł. Zamknął drzwi.
Trzy dni wcześniej zniknął też jej chłopak. Bez wyjaśnień. Gdy byłyśmy w sklepie, zabrał swoje rzeczy i po prostu odszedł. W domu zrobiło się nie do zniesienia cicho. Płakałyśmy. Potem przyszło odrętwienie. A później — gniew.
— Mamo, a może zmienimy zamki? — nagle powiedziała Ala.
Skinęłam głową. Zmieniłyśmy. I zmieniłyśmy jeszcze wiele innych rzeczy. Zebrałyśmy wszystko, co przypominało o nich: ubrania, przedmioty, zdjęcia. Wyrzuciłyśmy do czarnych worków. Wystawiłyśmy na śmietnik. Zostawiłyśmy tylko to, czego naprawdę potrzebujemy. Narzędzia po mężu sprzedałyśmy. Sąsiadom oddałyśmy zastawę — dla nas dwójki to za dużo. Naprawiłyśmy zepsuty sedes, zrobiłyśmy generalne porządki, kupiłyśmy kwiaty na parapet. Zaczęłyśmy żyć we dwie. Bez mężczyzn. Bez krzyków. Bez irytacji.
— Mamo, może weźmiemy kota? — zapytała Ala pewnego wieczoru.
— A co z alergią ojca?
— No właśnie, dobrze, iż odszedł.
I tak wzięłyśmy kociaka. Czarnego. Sprytnego. O oczach jak u pantery. Stał się naszym pocieszeniem.
Dostałam rozwód. Były mąż zgodził się wypisać z mieszkania, żeby nie dzielić samochodu. Tydzień później wrzucał w sieci zdjęcia z nową *«miłością»* — dziewczyną, która ledwo skończyła dwadzieścia trzy lata. O trzy lata starszą od naszej córki.
I wiecie co? Nie zwariowałam. Nie załamałam się. Zapisałam się na siłownię. Zmieniłam fryzurę. Brałam nadgodziny. W pracy chwalili mnie za zaangażowanie. Ala znów zaczęła się uśmiechać. Po pół roku poszła na pierwszą randkę po rozstaniu. Żyłyśmy. Oddychałyśmy. Zaczęłyśmy od nowa.
I wszystko byłoby dobrze, gdyby pewnego wieczoru on nie wrócił. Nie zapukał. Nie stanął w progu z walizką w ręku i głupim wyrazem twarzy.
— Ona mnie zostawiła — powiedział. — Chcę wrócić do domu.
— Ale my nie mamy dla ciebie domu — odparłam spokojnie, stojąc w drzwiach.
Ala podeszła, stanęła obok.
— Mamo, nie wpuszczaj go. Proszę.
I nie wpuściłam. Zamknęłam drzwi. A on stał za nimi i powtarzał:
— To wszystko twoja wina. Nie trzymałaś mnie. Odsunęłaś się. Jesteś zimna. Ty…
A ja stałam i myślałam: po dwudziestu latach małżeństwa nie potrafiłeś choćby spojrzeć mi w oczy, gdy odchodziłeś. Po prostu wysłałeś SMS-a. A teraz obwiniasz mnie za to, iż nie przyjęłam cię z powrotem?
A wokół wszyscy czekali, iż się rozmyślę.
— Sama nie dasz rady — mówiła moja matka.
— Nie zaprzepaść szansy — radziła była teściowa.
— W twoim wieku już nikomu nie będziesz potrzebna — szeptała siostra.
Nawet w pracy koledzy kręcili głowami:
— No ale wrócił. No omylił się. Można wybaczyć…
Nie. Nie wybaczyłam. I nie wybaczę.
Bo są rzeczy, których wybaczać nie wolno. Nie dlatego, iż jesteś mściwa. Tylko dlatego, iż szanujesz siebie. Bo nie jesteś rzeczą, którą można rzucić, a potem odebrać z powrotem. Nie starą koszulą. Nie zapasowym rozwiązaniem.
— Gotowa jesteś wymazać dwadzieścia lat życia przez jeden błąd? — spytał mnie później, gdy próbował jeszcze raz zadzwonić.
— Gotowa jestem wymazać je przez twoją tchórzliwość — odparłam. — Mogłeś odejść jak mężczyzna. A uciekłeś jak chłopiec. I wróciłeś tylko dlatego, iż z drugą nie wyszło. To nie jest miłość. To strach przed byciem samemu.
Teraz już wiem: żaden były mąż nie przekreśla twojej wartości. Żadne wspomnienia nie są warte, by znów zadawać sobie ból.
A my z Alą — żyjemy. W ciszy. W spokoju. Z kotem. I z nowym zamkiem w drzwiach.
