Siedziałyśmy z córką i płakałyśmy: po dwudziestu latach małżeństwa mąż zostawił mnie… wysyłając tylko SMS-a.
Z Anią siedziałyśmy w kuchni, przytulone, w całkowitej ciszy. Łzy spływały nam po policzkach, nie potrafiłyśmy ich powstrzymać. Zostałyśmy porzucone we dwie – matka i córka, niemal w tym samym czasie. Tylko iż ja – przez męża, a Ania – przez swojego chłopaka. Różnica była tylko taka, iż ona miała dziewiętnaście lat, a ja czterdzieści. Ale ból – ten sam. I gorycz – identyczna.
Nikt nie znalazł w sobie odwagi, by powiedzieć nam prawdę w oczy. Ania dostała krótką wiadomość w mediach społecznościowych: „Przepraszam, jestem z kimś innym. Nie szukaj mnie”. Ja – SMS na telefon: „Musimy się rozwieść. Pokochałem inną kobietę”. I to po dwudziestu latach małżeństwa. Po wspólnym życiu, świętach, wyjazdach, po tym, jak wychowywałam córkę, dbałam o niego, wybaczałam wybuchy, znosiłam jego nieobecność. A wszystko, na co zasłużyłam, to jedna linijka tekstu na ekranie.
Dwie godziny później przyjechał, jakby w sprawie urzędowej. Bez rozmowy, bez wstydu. gwałtownie spakował swoje rzeczy. choćby nie spojrzał w moją stronę. Dopiero Ania wyskoczyła ze swojego pokoju, patrząc na niego tak, jakby stał przed nią obcy człowiek. Nic nie powiedział. Po prostu wyszedł. Zamknął za sobą drzwi.
Dwa dni wcześniej jej chłopak też zniknął. Bez wyjaśnień. Gdy byłyśmy w sklepie, zabrał swoje rzeczy i po prostu wyszedł. W domu zrobiło się nie do zniesienia cicho. Płakałyśmy. Potem przyszło odrętwienie. A później – gniew.
— Mamo, a może zmienimy zamki? — powiedziała nagle Ania.
Skinęłam głową. Zmieniłyśmy. I wiele innych rzeczy też. Zebrałyśmy wszystko, co przypominało o nich: ubrania, przedmioty, zdjęcia. Zapakowałyśmy do czarnych worków. Wyrzuciłyśmy. Zostawiłyśmy tylko to, co naprawdę potrzebne. Narzędzia byłego męża sprzedałyśmy. Sąsiadom oddałyśmy naczynia – dla dwóch osób tyle nie trzeba. Zalepiłyśmy zepsuty klozet, posprzątałyśmy, kupiłyśmy kwiaty na parapet. Żyłyśmy we dwie. Bez mężczyzn. Bez krzyków. Bez nerwów.
— Mamo, może weźmiemy kota? — zapytała Ania pewnego wieczoru.
— A co z alergią ojca?
— I bardzo dobrze, iż odszedł.
I tak wzięłyśmy kotka. Czarnego. Sprytnego. Z oczami jak u pantery. Stał się naszym schronieniem.
Złożyłam pozew o rozwód. Były mąż zgodził się wypisać z mieszkania, żebym nie musiała dzielić się z nim samochodem. Tydzień później wrzucał już w sieci zdjęcia z nową „miłością” – dziewczyną, która ledwo skończyła dwadzieścia trzy lata. Trzy lata starszą od naszej córki.
I wiecie, nie zwariowałam. Nie załamałam się. Zapisałam się na siłownię. Zmieniłam fryzurę. Zaczęłam brać dodatkowe zmiany. W pracy chwalili mnie za zaangażowanie. Ania znów zaczęła się uśmiechać. Po pół roku poszła na pierwszą randkę po rozstaniu. Żyłyśmy. Oddychałyśmy. Zaczęłyśmy na nowo.
I wszystko byłoby dobrze, gdyby pewnego wieczoru on nie wrócił. Nie zapukał. Nie stanął w progu z walizką w ręce i głupim wyrazem twarzy.
— Ona mnie zostawiła — powiedział. — Chcę wrócić do domu.
— A my nie mamy dla ciebie domu — odpowiedziałam spokojnie, stojąc w drzwiach.
Ania podeszła, stanęła obok.
— Mamo, nie wpuszczaj. Proszę.
I nie wpuściłam. Zamknęłam drzwi. A on stał za nimi i powtarzał:
— To wszystko przez ciebie. Nie trzymałaś mnie. Odeszłaś. Jesteś zimna. Ty…
A ja stałam i myślałam: po dwudziestu latach małżeństwa nie potrafiłeś choćby spojrzeć mi w oczy, gdy odchodziłeś. Po prostu wysłałeś SMS-a. A teraz obwiniasz mnie, iż nie przyjęłam cię z powrotem?
A wokół wszyscy czekali, iż zmienię zdanie.
— Sama nie dasz rady — mówiła moja mama.
— Nie odrzucaj szansy — wtrącała była teściowa.
— W twoim wieku już nikomu nie będziesz potrzebna — szeptała siostra.
Nawet w pracy koledzy kręcili głowami:
— No ale wrócił. No, popełnił błąd. Można wybaczyć…
Nie. Nie prostowałam. I nie wybaczę.
Bo są rzeczy, których wybaczać nie wolno. Nie dlatego, iż jest się pamiętliwym. Ale dlatego, iż szanuje się siebie. Bo nie jest się rzeczą, którą można wyrzucić, a potem odzyskać. Nie starą koszulą. Nie zapasowym wyjściem.
— Gotowa jest wymazać dwadzieścia lat życia przez jeden błąd? — zapytał później, gdy próbował znów do mnie zadzwonić.
— Gotowa jest wymazać je przez twoją tchórzliwość — odpowiedziałam. — Mogłeś odejść jak mężczyzna. A uciekłeś jak chłopiec. I wróciłeś tylko dlatego, iż z inną nie wyszło. To nie jest miłość. To strach przed samotnością.
Teraz już wiem: żaden były mąż nie umniejsza twojej wartości. Żadna lojalność nie jest warta tego, by znów robić sobie krzywdę.
A my z Anią – żyjemy. W ciszy. W spokoju. Z kotem. I z nowym zamkiem w drzwiach.
