Rozstanie, które złamało serce: tragedia pewnej rodziny
Żyliśmy jak w bajce, przynajmniej tak mi się wydawało. Przytulny dom na spokojnych przedmieściach Katowic, kochająca rodzina, stabilna praca. Ani ja, ani krewni mojej żony Elżbiety nigdy nie mieszali się w nasze sprawy, bo nie dawaliśmy ku temu powodów. Córka Ola, nasz mały anioł, każdy dzień napełniała radością. Wszystko było idealne… aż do tamtego przeklętego wieczoru.
Pędziłem do domu po pracy, przecinając zaśnieżony park, który oddzielał naszą dzielnicę od hałaśliwego centrum miasta. Wiatr wył, a migoczące latarnie rzucały blade światło na ścieżkę. Nagle z ciemności dobiegł przenikliwy krzyk kobiety: „Puść mnie, błagam!” Dźwięk był tak przejmujący, iż stanąłem jak wryty, wytężając wzrok. Krzyk powtórzył się, tym razem bliżej. Bez wahania rzuciłem się w jego stronę.
Przez wirujące płatki śniegu dostrzegłem sylwetki – drobną dziewczynę, która desperacko wyrywała się z uścisku potężnego draba, ciągnącego ją w stronę opuszczonego placu budowy. W dłoniach ściskała drżącego maltańczyka. Skoczyłem naprzód, chwytając napastnika za kurtkę. Obrócił się z dziką wściekłością i zamierzył. Cios sparzyłem policzek, ale uniknąłem następnego, zebrawszy siły, kopnąłem go w bok. Zachwiał się, potknął o krawężnik i runął, uderzając głową o zlodowaciały zaspę. Dziewczyna, choćby nie oglądając się za siebie, zniknęła w ciemności, tuląc swojego pieska.
Oddychałem ciężko, próbując ochłonąć. Napastnik leżał nieruchomo. W świetle latarni dostrzegłem ciemną plamę, rozlewającą się po śniegu wokół jego głowy. Przenikliwy chłód wpełzł mi w kości. Wezwałem karetkę, choć wiedziałem – szans nie było. Lekarze tylko potwierdzili najgorsze – zgon. Policja przyjechała zaraz potem, i zamiast domu, trafiłem na komisariat, zasypywany gradem pytań.
Elżbietę zobaczyłem dopiero w sądzie. Śledczy nie pozwalał nam się spotykać, machając ręką na moje prośby. Opowiedziałem wszystko tak, jak było – o krzyku, o walce, o przypadkowym uderzeniu. Dziewczyna, którą uratowałem, choćby zeznawała, ale śledztwo uparcie widziało we mnie przestępcę. Obrona konieczna? Nie, przekroczenie granic. Sędzia odczytał wyrok: cztery lata więzienia. Elżbieta, siedząca na sali, zakryła twarz dłońmi, a jej ramiona trzęsły się od łkań. Cztery lata rozłąki – to wydawało się wiecznością. Adwokat wywalczył złagodzenie, prokurator nie odwołał się, więc z ciężkim sercem pogodziłem się z losem. W celi szeptano o „dziesiątce”, więc cztery lata niemal uznawałem za cud.
Więzienie przywitało mnie wilgocią i szarością. Po kwarantannie czekałem na widzenia, ale Elżbieta nie przyjeżdżała. W listach pisała o sprawach, o Oli, ale zawsze była jakaś wymówka, dlaczego nie może przyjechać. Tęskniłem za córką, marzyłem, by ją przytulić, ale bez matki dziecko nie mogło mnie odwiedzić. Listy od Elżbiety przychodziły coraz rzadziej, a moje, wysyłane co drugi dzień, jakby rozpływały się w próżni.
Aż nadszedł ten dzień, który rozdarł mi serce. W dłoniach trzymałem grubą kopertę. Uśmiechnąłem się, widząc jej staranny charakter pisma, ale z każdym zdaniem uśmiech gasł. Elżbieta pisała o rozwodzie. „Jestem zmęczona, Krzysztofie. Nie daję już rady sama. Pojawił się ktoś, na kim mogę się oprzeć. Ola rośnie, a co będzie za cztery lata? Wybacz.” Słowa paliły jak rozżarzone żelazo. Zmiąłem list, czując, jak świat się wali. Współwięzień, widząc mój wyraz twarzy, klepnął mnie w ramię: „Trzymaj się, stary. Wyjdziesz – wszystko się ułoży. Chodź, zalejemy to czajem.”
Przed kubkiem gorzkiego naparu, wśród takich jak ja, ledwo powstrzymywałem wściekłość. Starszy celi, zmrużywszy oczy, rzucił: „Nie jęcz, tylko pracuj. Bierz normy, walcz o przedterminowe. Czas wszystko ułoży.” Jego słowa utkwiły mi w głowie. Wziąłem się do roboty jak szaleniec: podwójne normy, cisza, cierpliwość. Nadzorca, widząc moje starania, złożył wniosek o przedterminowe zwolnienie. Teraz czekam na decyzję sądu, mając nadzieję na wolność.
Co dalej? Nie wiem. Ale jedno jest pewne – zrobię wszystko, by odzyskać Olę. Jej nowy „tata” i Elżbieta, która tak łatwo zdradziła naszą miłość, nie zabiorą mi córki. Niech życie uderza, ja przetrwam. Dla niej.
