Miałem trzydzieści trzy lata i czułem się beznadziejnie samotny. Piętnaście lat po szkole, a życie nie przyniosło mi ani szczęścia, ani rodziny, ani stabilności. Bez żony, bez dzieci, choćby bez stałej pracy. Tymczasowe zajęcia, wynajmowane mieszkanie i chroniczne zmęczenie stały się moją codziennością. W środku czułem próżnię. Straciłem siebie.
Gdy moi koledzy ze szkoły zaczęli organizować spotkanie klasowe, nie miałem ochoty się przyłączać. Żeby jeszcze dokompletować ten obraz nieszczęścia, dwa dni przed spotkaniem straciłem pracę. Samoocena upadła na dno.
Postanowiłem, iż nie pójdę. Ale mój szkolny przyjaciel, Wojtek, nie pozwolił mi się poddać.
— Andrzej, musisz tam być! choćby dla czystej ciekawości, żeby zobaczyć, jak się zestarzeliśmy! — żartował przez telefon.
W końcu przyjechał po mnie, wręczył mi koszulę i wyciągnął z domu. Poszedłem, choć bez entuzjazmu, z ciężarem w sercu.
W restauracji było gwarno. Błysk, śmiech, garnitury, piękne fryzury, zdjęcia dzieci, mężów, działek i samochodów. Moi koledzy jakby rywalizowali, kto ma więcej. A ja stałem, zakłopotany, sącząc małe łyków wina. Czułem się obcy wśród swoich.
Po godzinie zrobiło mi się duszno. Wyszedłem na zewnątrz, na świeże powietrze. Cisza i mrok mnie ogarnęły. Usiadłem na ławce, zmęczony zamykając oczy. I wtedy usłyszałem… cichy szloch.
Na schodach siedział chłopiec. Mały, może 5–6-letni. Zapłakany, z obdrapanym kolanem.
— Co się stało? — zapytałem cicho.
— Zabrali mi rower… Byli starsi… — odpowiedział przez łzy. — Mama będzie zła. Kazała mi nigdzie nie odchodzić…
Okazało się, iż ma na imię Artur. Uciekł od babci, zabrał nowy rower — prezent urodzinowy — i postanowił sam pojechać do mamy, która pracowała… właśnie w tej restauracji.
— Jest tu kelnerką — dodał cicho. — Tęskniłem…
Złapałem go za rękę.
— Chodź, znajdziemy twoją mamę. Nie powinieneś być tu sam po ciemku.
Wróciliśmy do środka. Poprosiłem administratora, żeby zawołał kelnerkę Elżbietę. Chwilę później pojawiła się ona — niewysoka, z rozczochranymi włosami, w fartuchu, z wyrazem paniki na twarzy. Zobaczywszy syna, przytuliła go mocno, płacząc na oczach wszystkich. I wtedy dostrzegłem w niej coś więcej niż tylko matczyną troskę.
— Znalazł go pan? — wyszeptała do mnie. — Zniknął, byłam bliska szaleństwa…
— Usłyszałem, jak płacze. Byłem też na spotkaniu klasowym… I tak znalazłem się we adekwatnym miejscu.
— Dziękuję. Naprawdę to się liczy — powiedziała cicho. Uśmiechnęła się szczerze przez łzy.
Już miałem odejść, ale chłopiec złapał mnie za rękę:
— Przyjdzie pan znowu?
Zatrzymało mnie to. Po raz pierwszy od dłuższego czasu nie chciałem uciekać. Wręcz przeciwnie — chciałem zostać. Elżbieta wyciągnęła serwetkę i zapisała na niej numer.
— Gdybyś miał ochotę — wpadaj. Choćby na kawę.
Następnego dnia napisałem. A dzień później przyszedłem. Rozmawialiśmy z Elżbietą godzinami. Opowiedziała, iż została wdową dwa lata temu, mąż zginął w wypadku. Wychowuje Artura sama, bez wsparcia. Pracuje ciężko, ale się nie poddaje.
Nie udawała. Nie pokazywała sukcesów. Była po prostu — żywa, zmęczona, prawdziwa. I to mi wystarczyło.
Minęło siedem lat. Jesteśmy małżeństwem. Artur nazywa mnie tatą. Urodziła nam się córeczka. Mam teraz stabilną pracę — dzięki znajomości z właścicielem restauracji, gdzie wtedy spotkałem Elżbietę. Zbudowaliśmy nowe życie — proste, nie pełne blasku, ale ciepłe, prawdziwe, z wzajemnym wsparciem.
Teraz wiem na pewno — choćby gdy jesteś na dnie, nie można ignorować tego głosu, który szepcze: „Spróbuj jeszcze raz”. Bo właśnie wtedy ktoś może wyciągnąć cię z ciemności — za rękę. Jak ja wtedy — Artura.
