Rozstanie, które złamało serce: tragedia jednej rodziny
Żyliśmy jak we śnie, przynajmniej tak mi się wydawało. Przytulny dom w cichym przedmieściu Poznania, kochająca się rodzina, stabilna praca. Ani ja, ani krewni mojej żony Bogusi nigdy nie wtrącaliśmy się w nasze sprawy, a i powodu nie było. Córka Zosia, nasz mały anioł, każdego dnia napełniała nas radością. Wszystko było idealne… aż do tego fatalnego wieczoru.
Spieszyłem się do domu po pracy, idąc przez zasypany śniegiem park, który oddzielał naszą dzielnicę od hałaśliwego centrum miasta. Wiatr wył, latarnie słabo oświetlały ścieżkę, gdy nagle z ciemności dobiegł kobiecy krzyk: „Zostaw mnie, błagam!” Głos był tak przenikliwy, iż zamarłem, wpatrując się w mrok. Krzyk powtórzył się, tym razem bliżej, i bez zastanowienia ruszyłem w tamtą stronę.
Przez zamieć dostrzegłem sylwetki: drobna dziewczyna, desperacko wyrywająca się z uścisku rosłego mężczyzny, który ciągnął ją w stronę opuszczonego placu budowy. W dłoniach ściskała drżącego yorka. Rzuciłem się naprzód, chwytając napastnika za kurtkę. Odwrócił się z dziką wściekłością i zamachnął. Cios sparzyłem policzek, ale uniknąłem drugiego i z całej siły kopnąłem go w bok. Zachwiał się, potknął o krawężnik i runął, uderzając głową w zlodowaciały śnieg. Dziewczyna, nie oglądając się za siebie, zniknęła w ciemnościach, unosząc swojego pieska.
Oddychałem ciężko, próbując dojść do siebie. Napastnik leżał nieruchomo. W świetle latarni zauważyłem ciemną plamę rozlewającą się w śniegu wokół jego głowy. Chłód przeszył mnie do szpiku kości. Wezwałem karetkę, ale już wiedziałem – szans nie było. Przybyli ratownicy potwierdzili najgorsze – zgon. Policja pojawiła się zaraz potem, i zamiast do domu, trafiłem na komisariat, pod gradem pytań.
Z Bogusią zobaczyłem się dopiero na sali sądowej. Śledczy nie pozwalał na widzenia, odsuwając moje prośby. Szczerze opowiedziałem, jak to było: o krzyku, o walce, o przypadkowym uderzeniu. Dziewczyna, którą uratowałem, choćby zeznawała, ale śledztwo uparcie widziało we mnie przestępcę. Obrona konieczna? Nie, przekroczenie granic. Sędzia odczytał wyrok: cztery lata więzienia. Bogusia, siedząca na sali, zakryła twarz dłońmi, jej ramiona drżały od szlochu. Cztery lata rozłąki – wydawały się wiecznością. Adwokat wywalczył złagodzenie, prokurator nie odwołał się, więc z ciężkim sercem zaakceptowałem los. W celi szeptano o „dziesiątce”, więc cztery lata wydawały się niemal cudem.
Więzienie przywitało mnie wilgocią i szarością. Po kwarantannie czekałem na widzenia, ale Bogusia nie przyjeżdżała. W listach pisała o sprawach, o Zosi, ale zawsze znajdował się powód, dla którego nie mogła przyjechać. Tęskniłem za córką, marzyłem, by ją przytulić, ale bez matki dziecko nie mogło odwiedzić więzienia. Listy od Bogusi przychodziły coraz rzadziej, a moje, wysyłane co drugi dzień, zdawały się rozpływać w próżni.
I wtedy – ten dzień, który roztrzaskał moje serce. W dłoniach znalazłem grubą kopertę. Uśmiechnąłem się, rozpoznając jej schludne pismo, ale z każdym wersem uśmiech gasł. Bogusia pisała o rozwodzie. „Jestem zmęczona, Jarku. Nie daję rady sama. Pojawił się człowiek, na którego mogę liczyć. Zosia rośnie, a co będzie za cztery lata? Wybacz.” Słowa parzyły jak rozżarzone żelazo. Zmiąłem list, czując, jak świat się wali. Współwięzień, widząc moją minę, klepnął mnie w ramię: „Trzymaj się, stary. Wyjdziesz – sobie poradzisz. Chodź, zrobimy herbatę.”
Przy kubku gorzkiego naparu, wśród innych takich jak ja, ledwo powstrzymywałem wściekłość. Starszy celi, mrużąc oczy, rzucił: „Nie marudź, pracuj. Bierz normy, walcz o przedterminowe. Ciężka praca się opłaci.” Jego słowa utkwiły mi w głowie. Wziąłem się do roboty jak szalony: wykonywałem podwójne normy, milczałem, znosiłem. Wychowawca, widząc moje starania, złożył wniosek o przedterminowAdwokat właśnie przyniósł wiadomość – za dwa tygodnie sąd rozpatrzy mój wniosek o przedterminowe zwolnienie.
