Moje życie stało się walką o przetrwanie, a nadzieja na sprawiedliwość rozprysła się pewnego wieczoru, gdy rodzice ogłosili swoją decyzję. Liczyłam, iż spadek po babci pomoże mi wydostać się z finansowej otchłani, ale zamiast tego zabrano mi wszystko, oddając mieszkanie siostrze. Ich słowa przeszyły moje serce jak nóż, a teraz nie wiem, jak poradzić sobie z bólem i poczuciem zdrady ze strony własnej rodziny.
Nazywam się Weronika, mieszkam w małym mieście na północy Polski. Tamtego wieczoru rodzice zaprosili mnie i moją siostrę Ewę do siebie do Poznania. Z góry powiedzieli, iż rozmowa będzie poważna — chodzi o podział mieszkania po babci. Czekałam na ten moment miesiącami. Razem z mężem Krzysztofem ledwo wiążemy koniec z końcem, opłacając leczenie jego matki, Grażyny. Jest ciężko chora, nie może pracować, potrzebuje stałej opieki i drogich leków. Oszczędzamy na wszystkim: nie kupujemy nowych ubrań, jemy najtańsze produkty, na szczęście w piwnicy mamy zapas ziemniaków. Czasem stan Grażyny się poprawia i możemy pozwolić sobie na trochę więcej, ale o oszczędnościach czy poduszce finansowej choćby nie marzymy.
Byłam pewna, iż sprzedaż mieszkania babci będzie naszym ratunkiem. Babcia, najserdeczniejsza kobieta, zawsze chciała nam pomóc — mnie i Ewie. Była duszą towarzystwa, otoczona przyjaciółmi, promieniowała ciepłem i troską. choćby na starość martwiła się, iż z siostrą będziemy musiały odkładać na własne mieszkania. Jej duże, trzypokojowe lokum planowała sprzedać, by podzielić pieniądze między nas. Po jej śmierci zadanie to spadło na rodziców. Szukali kupca pół roku, a ja miałam nadzieję, iż część tych środków pomoże nam przetrwać.
Ale tamtego wieczoru, siedząc przy stole u rodziców, usłyszałam słowa, które wywróciły mój świat do góry nogami. Postanowili nie sprzedawać mieszkania, tylko przepisać je na Ewę. „I tak wydasz te pieniądze na leczenie teściowej — powiedzieli. — A Ewa potrzebuje dachu nad głową, jest sama, to dla niej ważniejsze.” Zamarłam, czując, jak łzy napływają do oczu. Rodzice wiedzieli, jak mi ciężko — iż nie stać mnie choćby na nowe ubrania, iż z Krzysztofem liczymy każdy grosz, by Grażyna mogła żyć. A jednak uznali, iż skoro jestem zamężna, nie potrzebuję pomocy, a Ewa — tak.
Próbowałam się powstrzymać, ale ból wybuchł ze mną. „Dlaczego? — wyszeptałam. — Przecież wiecie, jak nam jest ciężko!” Mama spojrzała na mnie surowo: „Weronika, nie bądź egoistką. Pomyśl o siostrze. Podjęliśmy decyzję, która jest najlepsza dla wszystkich.” Wyjaśnili, iż sprzedaż teraz się nie opłaca, iż mieszkanie to pamiątka po babci, a Ewie jest bardziej potrzebne. Milczałam, nie mogąc znaleźć słów. Gdy Ewa próbowała mnie pocieszyć, wstałam i wyszłam, nie słuchając jej. Mówiła, iż rodzice troszczą się o nas obie, iż gwałtownie wydam pieniądze, iż lepiej zachować mieszkanie. Ale jej słowa tylko pogłębiły moją ranę.
Czuję się zdradzona. Rodzice nazywają mnie egoistką, ale czy to moja wina, iż walczę o życie teściowej? Widzą moje trudności, a jednak wybrali siostrę, jakbym nie była ich córką. Ewa zapewnia, iż o to nie prosiła, ale jej współczucie wydaje mi się nieszczere. Nie potrafię rozmawiać ani z nią, ani z rodzicami — ból jest zbyt duży. Mieszkanie babci było moją nadzieją na ulgę, na szansę wydostania się z długów. Teraz zostałam z niczym, a poczucie niesprawiedliwości toczy mnie od środka.
Każdej nocy myślę: jak mogli tak postąpić? Mają dwoje dzieci, a wybrali jedno. Nie chcę być egoistką, ale nie potrafię im wybaczyć. Babcia chciała, byśmy obie dostały swoją część, a rodzice złamali jej wolę. Boję się, iż ten żal zniszczy naszą rodzinę, ale nie wiem, jak poradzić sobie z uczuciem, iż zabrano mi nie tylko pieniądze, ale część mojej przyszłości. Moja dusza krzyczy z bólu, a ja nie wiem, jak znaleźć siłę, by żyć dalej, czując się niepotrzebna w oczach tych, którzy powinni mnie wspierać.
**Życie uczy nas, iż czasem największe rany zadają ci, od których spodziewamy się pomocy. Ale prawdziwa siła rodzi się nie z zewnętrznego wsparcia, ale z umiejętności odnalezienia w sobie nadziei choćby wtedy, gdy świat wydaje się niesprawiedliwy.**
