Moja rodzina to nie milionerzy, ale oddają nam ostatnie grosze. A mój mąż raz rzucił: „Moi pomagają finansowo, a twoi co?”
Rodzice męża rzeczywiście mają pieniądze. Dobra praca, stały dochód, własny biznes. Od początku nas wspierali: kupili mieszkanie, podarowali sprzęt AGD, sfinansowali część wesela. Nikt nie zaprzeczy — to ogromna pomoc.
Moi rodzice żyją skromnie. Nie mogą obdarowywać nas apartamentami ani lodówkami, ale pomagają, jak potrafią: odbierają dzieci na weekendy, przywożą świeże domowe jedzenie, krzątają się przy remoncie, wybierają meble, doradzają i dopingują. Jestem im za to wdzięczna do łez.
Do niedawna mój mąż, Bartek, jakby tego nie zauważał.
Gdy stanęła kwestia generalnego remontu w naszym mieszkaniu, jego rodzice bez wahania wyłożyli pieniądze. A Bartek, nie pytając mnie, nagle oznajmił:
— Kasia, a twoi niech znajdą porządnych fachowców. Może chociaż tu się przydadzą — zaoszczędzimy na usługach.
Drgnęłam na to „niech”.
— Bartku, moi rodzice nie mogą płacić za cudzą pracę. Ale tata sam wszystko zrobi — wyrówna ściany, wymieni gniazdka. Ma prawdziwe złote ręce.
Mąż skrzywił się, jakbym proponowała remont patykami i sznurkiem.
— Moi rodzice ciągle nas ratują. A twoi tylko jedzeniem pomagają i rady rozdają… — zaczął.
Nie wytrzymałam:
— Twoi pomagają złotówkami. Moi — działaniem, rękami, czasem. I bez fanfar. Mój tata jest gotów u nas zamieszkać, byle tylko pomóc. Mama nocami rysuje układ mebli. Naprawdę tego nie widzisz?
Bartek zamilkł. Ale w jego oczy wkradł się cień niezadowolenia. Przez kilka dni chodził naburmuszony, przestał rozmawiać o remoncie. Jakby szukał pretekstu, by wszystko zablokować — tylko dlatego, iż moi rodzice nie mogą dołożyć się finansowo.
Było mi przykro. Do głębi serca. Bo moi rodzice to nie portfele na nogach. To prawdziwe wsparcie. A to, iż nie rzucają milionów, nie umniejsza wartości ich pomocy.
Zebrałam się w sobie i sama zaczęłam rozmowę. Wytłumaczyłam:
— jeżeli zrobimy remont własnymi siłami, wyjdzie znacznie taniej. Tata sam wszystko ogarnie. Mama pomoże — ma świetny gust. Wszystko wybierzemy, wszystko urządzimy. Trzeba im tylko dać szansę.
Mąż się poddał. Powiedział tylko:
— Dobrze. Róbcie, jak uważacie. Tylko żeby nie skończyło się za rok.
I tak się zaczęło.
Tata przywiózł narzędzia. Sam zdjął starą glazurę, sam wyrównywał ściany, wiercił, kleił, naprawiał. Mąż chodził za nim jak cień i nagle zaczął pytać:
— A jak to robisz? A tu co się trzyma?
Po raz pierwszy zobaczyłam w jego oczach szacunek.
Mama przyjeżdżała i pomagała codziennie: zrywała tapety, malowała, myła okna, wybierała z nami meble. Choć z wykształcenia jest prawniczką, ma niesamowity gust — razem znalazłyśmy wymarzoną, a niedrogą kuchnię. To ona pomogła wszystko poukładać i posprzątać po remoncie.
Gdy już było po wszystkim, urządziliśmy małą kolację — zaprosiliśmy obie rodziny. Teściowa zachwycała się meblami, kolorem ścian, funkcjonalnością kuchni. Nie wytrzymałam i powiedziałam:
— To wszystko mama wybrała. Ma oko jak profesjonalny projektant.
Teść nagle zagadał do mojego taty:
— U nas gniazdka kapryszą. Możesz kiedyś spojrzeć?
Gadali cały wieczór. A mama z teściową śmiały się, omawiając wystrój. Wtedy zrozumiałam: moi rodzice nie tylko zrobili remont. Zburzyli mur między naszymi rodzinami.
Następnego dnia Bartek przyszedł do mnie:
— Przepraszam. Nie miałem racji. Twoi rodzice są niesamowici. Ja… choćby wstyd mi. Nigdy więcej nie będę porównywał.
Pocałował mnie w czoło i dodał:
— Liczy się nie to, ile kto daje, ale to, kto jest przy nas i naprawdę chce pomóc. Teraz to rozumiem.
Od tamtej pory nigdy nie kłóciliśmy się o to, „kto więcej pomaga”. Bo miłości i zaangażowania nie da się zmierzyć w złotówkach. A moi rodzice udowodnili, iż choćby z pustymi kieszeniami można dać więcej niż ktokolwiek inny.
I wiecie co? Jestem z nich dumna. I z siebie — iż postawiłam na swoim.
