Bunt w kuchni: jak jeden dzień bez porządku zmienił rodzinę
– Znów cały dzień seriale oglądałaś! – warknął Krzysztof, wpychając się do mieszkania i rzucając klucze na półkę.
Weronika właśnie położyła się na kanapie i włączyła ulubioną melodramatyczną produkcję, by choć na chwilę odpocząć. Cały dzień kręciła się jak fryga: sprzątała, prała, prasowała, bawiła się z córką. Pod wieczór nogi bolały, a sił ledwo starczało na oddychanie. Miłość i troskę widziała tylko w telewizji. Od męża dobrego słowa nie usłyszała od miesiąca miodowego. Krzysztof bez końca ją krytykował, jakby była winna wszystkim jego problemom.
– Ja haruję cały dzień, żeby was utrzymać, a ty siedzisz na mojej głowie i gapisz się w ten pudło! – ciągnął. – Matka ostrzegała, iż z ciebie leniwa, a ja, głupek, nie posłuchałem. Myślałem, iż z rodziną będzie łatwiej.
Jego słowa były niesprawiedliwe, ale Weronika tylko prychnęła. Próbowała już tłumaczyć, co robi, gdy go nie ma. Ale Krzysztof uparcie nie zauważał ani lśniących podłóg, ani ułożonej w szafie bielizny, ani zapasów jedzenia w lodówce na dwa dni do przodu.
– Co, nic do powiedzenia? – denerwował się dalej. – Obiad byś chociaż podgrzała! Tylko seriale w głowie! Takie jak ty to oglądają. Moja matka dawno by już w kuchni krzątała, a ty z teściową mieszkać nie chciałaś!
– To może byś mieszkał z mamą! – odcięła się Weronika, podgłaśniając telewizor. – Skoro nie umiesz z żoną rozmawiać, sam sobie zrób kolację!
Nie chciała kłótni – w sąsiednim pokoju spała córka. Ale Krzysztof, rzucając jej wściekłe spojrzenie, odszedł dumnie.
– Zapamiętaj to sobie! – rzucił jeszcze.
Weronika przegapiła połowę odcinka, nie mogąc się skupić. Serce waliło jej z żalu. Jak to możliwe? Krzysztof tak pięknie się starał, namawiał ją do małżeństwa, a teraz stał się wiecznie narzekającym egoistą. Jego słowa – „głupia”, „leniwa” – kłuły jak noże.
W rzeczywistości Weronika była wzorową gospodynią. Córka często chorowała, więc postanowiła nie wysyłać jej do żłobka przed trzecimi urodzinami. Po urlopie macierzyńskim planowała wrócić do pracy, by nikt nie mógł jej zarzucać, iż „siedzi na karku”. Ale jak dotrzeć do męża? Jak sprawić, by docenił jej wysiłek, szanował ją jako żonę i matkę?
Zamyśliła się. Życie rodzinne, o którym marzyła, okazało się zupełnie inne. Chciała ciepła, wsparcia, a nie ciągłych pretensji. Wczoraj Krzysztof spotkał ją z córką na ulicy, wracające z przychodni. Żadnego uśmiechu, żadnego słowa – przeszedł obok, jakby byli obcy. O rozwodzie jeszcze nie myślała: gdzie by poszła z dzieckiem? Rodzice mieszkali daleko. Ale dłużej tak nie wytrzymała.
Postanowiła poradzić się Agnieszki. Przyjaciółka rozwiodła się dwa lata temu i żyła wolnym życiem, niezależnie. „Też bym tak chciała!” – pomyślała Weronika, ocierając łzę. Odsunęła się od okna, by Krzysztof nie usłyszał, i wybrała numer.
– Aga, cześć! Jak tam? – głos jej drżał. – Potrzebuję pomocy.
– Znowu mąż dokucza? – od razu zrozumiała Agnieszka.
– Ty mnie rozumiesz, a w domu nikt nie chce – westchnęła Weronika. – Cały dzień sprzątam, gotuję, zajmuję się Zosią – i ciągle źle. Podłogi lśnią, obiad gotowy, Zocha czysta i uczesana. Czego on jeszcze chce? Narzeka, iż się obijam. Czy on naprawdę nic nie widzi?
– On po prostu chce, żebyś żyła tylko dla niego – odparła Agnieszka. – Nie jesteś ze stali, robisz wszystko w domu, męczysz się. Niech po pracy pomaga – pobawi się z córką, pozmywa.
– Co ty! – gorzko się zaśmiała Weronika. – Uważa, iż dom to nie jego miejsce. Sama dam radę, ale choćby zauważył, jak u nas ładnie, jak się staram. Je kolację – i żadnego „dziękuję”. Tylko swoją matkę chwali, a ta gotuje, iż niejadalne!
– Wytłumacz mu, opowiedz, co robisz w ciągu dnia – poradziła Agnieszka.
– Próbowałam tysiąc razy, nie słucha. Lubi mnie denerwować, wywoływać emocje. Co mam robić, Aga?
– Wiesz co, ja bym z nim pogadała, ale on mnie nie znosi – powiedziała Agnieszka. – Musisz go sama nauczyć, żeby zrozumiał, jak bez ciebie ciężko. Niech poczuje, iż nie jesteś służącą, tylko żoną! Mam plan, słuchaj!
Weronika wysłuchała i roześmiała się:
– Myślisz, iż zadziała?
– A jak! – zapewniła Agnieszka. – Działaj!
Następnego ranka, gdy tylko Krzysztof wyszedł do pracy, Weronika zabrała się do dzieła. Rozrzuciła ubrania po podłodze, wrzuciła czyste koszule męża do pralki, porozrzucała zabawki Zosi po całym mieszkaniu, a na stół wysypała brudne naczynia. Zosia patrzyła na mamę ze zdziwieniem. Weronika uśmiechnęła się:
– Chodź, słoneczko, do cioci Aga! Będziemy oglądać bajki!
– Bajki? – ucieszyła się dziewczynka.
– No jasne!
Cały dzień spędziły z Agnieszką w galerii handlowej: kino, lody, śmiech. Zosia była szczęśliwa, a Weronika pierwszy raz od dawna poczuła się wolna. Wróciły późno, gdy już ściemniło się na dobre. Krzysztof czekał na progu, wściekły:
– Gdzie byłaś? Co za syf w domu? Prawie oszalałem, myślałem, iż coś wam się stało!
– No co? – niewinnie spytała Weronika. – Byłyśmy z Agnieszką w galerii, Zosia musi się rozwijać. O co chodzi?
– Popatrz na mieszkanie! – wybuchnął Krzysztof.
– A, to! – wzruszyła ramionami Weronika. – Dziś nic nie robiłam. To ty bierzesz szmatkę i sprzątasz. Kolacji też nie ma – sam sobie ugotuj. A ja padam, idę się położyć. I jeszcze coś… od dzisiaj codziennie będziemy chodzić do kina, teatru, na wystawy. Niech Zosia od małego obcuje ze sztuką. SamMimo iż Krzysztof początkowo burczał pod nosem, już po tygodniu sam zaczął odkurzać dywany i z własnej inicjatywy przyniósł Weronice kwiaty, bo w końcu zrozumiał, iż szczęśliwa żona to spokojne życie.
