Przeżyliśmy razem 34 lata. Myślałam, iż nic nas nie rozdzieli, ale wszystko, co budowaliśmy, runęło w ciągu tygodnia.
Trzydzieści cztery lata spędzone ramię w ramię z mężem to praktycznie całe życie. Mam 60 lat, on 66 i zawsze wierzyłam, iż nasz związek to nierozerwalna twierdza, która oparła się burzom czasu. Byliśmy razem w euforii i smutku, wychowaliśmy dzieci, dzieliliśmy się marzeniami i trudnościami. Byłam przekonana, iż nic nie jest w stanie nas rozdzielić. Ale teraz stoimy na krawędzi przepaści, przed obliczem rozwodu, a wszystko, co uważałam za wieczne, rozpadło się w pył w ciągu kilku dni. Wszystko zaczęło się mroźną zimą, gdy śnieg za oknami naszego domu pod Warszawą wydawał się równie lodowaty, jak to, co miało nadejść.
Jak co roku, na Boże Narodzenie dzieci przywiozły do nas swojego psa, a same pojechały do znajomych na święta. Tym razem mój mąż, Janusz, nagle oznajmił, iż chce wyjechać do swojego rodzinnego miasteczka – małej miejscowości położonej na uboczu, pełnej wspomnień z jego młodości. Powiedział, iż tęskni za starymi przyjaciółmi, ulicami, które kiedyś były pełne szczęścia. Nie oponowałam – niech jedzie, niech się przewietrzy, niech wspomina młode lata. Ale ta podróż stała się początkiem końca.
Wrócił po tygodniu, a ja od razu poczułam: coś jest nie tak. Jego spojrzenie było obce, dalekie, jakby zostawił część siebie tam, daleko. Kilka dni później usiadł naprzeciw mnie przy kuchennym stole i, wpatrując się w podłogę, wypowiedział słowa, które przecięły mi serce: chce rozwodu. Zamarłam, nie wierząc własnym uszom. A potem prawda wypłynęła na powierzchnię jak trująca fala. Podczas wyjazdu spotkał ją – kobietę z przeszłości, pierwszą miłość, której cień, jak się okazało, nienamacalnie unosił się nad naszym życiem. Odnalazła go przez media społecznościowe, napisała, zaproponowała spotkanie – i się zgodził.
Ta kobieta, Małgorzata, mieszkała w tym właśnie miasteczku. Spędzili razem kilka dni, a Janusz wrócił jako inny człowiek. Przyznał, iż ona go oczarowała. Powiedział, iż przy niej czuje się lekko, swobodnie, jakby zrzucił z ramion ciężar dekad. Zmieniła się od tamtych dawnych czasów: teraz uczy jogi, prowadzi seminaria o zdrowym trybie życia, emanuje spokojem i harmonią. Małgorzata przekonała go, iż zasługuje na inne życie – bez rutyny, beze mnie. Obiecała mu szczęście, wewnętrzny spokój, którego, jak mówił, nie znalazł w naszym małżeństwie. Każde jego słowo było jak cios nożem, głębszy i bardziej bolesny od poprzedniego.
Próbowałam dotrzeć do niego, przypomnieć o naszych 34 latach, o dzieciach, o domu, który budowaliśmy cegła po cegle. Ale patrzył na mnie zimno, nieustępliwie, i rzucił: „Duszę się tutaj. Potrzebuję zmiany, by znowu poczuć się żywym”. Jego głos drżał od determinacji, a ja czułam, jak ziemia usuwa się spod nóg. Wszystko, co znałam, wszystko, w co wierzyłam, runęło w jednej chwili przez jakiś nagły impuls, przez kobietę, która wtargnęła w nasze życie jak huragan.
Byłam zdruzgotana. Serce rozpadało się z bólu, łzy mnie dusiły, ale nie mogłam go zatrzymać – już odszedł, choćby będąc obok. Nasz dom, pełen wspomnień, stał się dla mnie grobowcem przeszłości, gdzie każdy kąt krzyczał o straconym. Nie mogłam pogodzić się z tym, iż tak łatwo przekreślił dekady dla iluzorycznego marzenia. Ale teraz przede mną stanęło inne zadanie – poskładać siebie na nowo i nauczyć się żyć od nowa. Ból, rozczarowanie, tęsknota – stały się moimi towarzyszami, ale wiem, iż muszę znaleźć siłę, żeby iść dalej. Wierzę, iż gdzieś tam, w nieznanym, czeka na mnie szczęście – nie takie jak wcześniej, ale moje. I znajdę je, choćby jeżeli droga będzie usłana łzami i gruzami upadłego życia.
