Rozmowa z pięcioletnią Natalią rozpoczęła się niespodziewanie. Dziewczynka bawiła się lalkami, gdy nagle z poważną miną podeszła do matki:
— Mamo, od dawna chciałam porozmawiać z tobą jak kobieta z kobietą — nagle powiedziała Natalia.
— Porozmawiajmy, — zdziwiła się matka poważnym tonem dziecka. — O czym lub o kim chcesz ze mną, córeczko, porozmawiać?
— O tacie — pewnie odpowiedziała Natalia.
— O tacie — to dobrze. No, powiedz, co chciałaś mi o nim opowiedzieć? Czy coś jest nie tak, mów?
— U niego wszystko w porządku. Tylko ty w nocy przytulasz się do niego i nie pozwalasz mu spać — oburzenie uniosła buźkę dziewczynka.
— Hm — kobieta poczuła choćby chłód na plecach. — Natalio, a ty dlaczego w nocy nie śpisz? — zapytała matka z niepokojem.
— Śpię! — pewnie odpowiedziała Natalia. — A ty nie śpisz i jeszcze krzyczysz na tatę: „Wyłącz komputer, wyłącz komputer”. Czy nie wiesz, iż jego praca jest przy komputerze? Tam zarabia pieniądze. Kupuje mi potem sukienki, lalki, lody… Dlaczego mu przeszkadzasz?
— Prawdopodobnie masz rację, córeczko. Naprawdę nie pomyślałam, iż tata nie powinien mieć przeszkód. Nie będę już. Obiecuję — z ulgą westchnęła matka. — Czy już o wszystkim porozmawiałyśmy, córeczko?
Maluszka pokiwała główką na znak zgody.
— Dobrze, Natalio. Idziemy teraz do kuchni, musimy przygotować tatowi kolację. Bo rozmową gwałtownie minął czas. Tata wróci z pracy, a ja jeszcze nie zdążyłam przygotować jedzenia.
Mama, uśmiechając się do siebie, pospieszyła do kuchni, aby przygotować kolację dla rodziny. Natalię natomiast przyłożyła nosek do okna — łapała oczkiem przejeżdżające samochody, aby jeszcze raz zobaczyć swojego tatę na ulicy. On, zauważając córkę w oknie, na pewno pomacha jej ręką. Wtedy ona radośnie pobiegnie do drzwi, krzycząc: „Tata już idzie! Tata już idzie!”
