Przyjechałam do syna, a on mnie do hotelu wyrzucił!
W spokojnej wiosce nad Wisłą, gdzie powietrze pachnie kwitnącymi jabłoniami, mieszkamy z mężem w przestronnym domu, który zawsze jest otwarty dla gości. Mamy wygodny pokój dla przyjezdnych, a jeżeli zabraknie miejsc, chętniewa oddamy własne łóżko — byle tylko nikomu nie było ciasno. Tak nas wychowano: nakarmić, ogrzać, dać dach nad głową — to świętość. Nasze drzwi nigdy nie zamykają się przed rodziną i przyjaciółmi.
Przez lata małżeństwo pobłogosławiło nas trójką dzieci. Najstarsza córka, Aniela, mieszka niedaleko, w sąsiednim mieście. Widujemy się niemal co tydzień, a jej mąż — prawdziwy anioł — zawsze pomoże w gospodarstwie. To ogromne szczęście mieć takiego zięcia.
Młodsza, Bronisława, studiuje w Warszawie. Marzy o karierze, a ja ją wspieram — dzieci mogą poczekać, ale marzenia trzeba łapać, póki młodość trwa. Często dzwoni, dzieli się nowinami, i wiem, iż zawsze dla nas znajdzie czas.
Ale syn, Wojciech, wyjechał daleko — do Trójmiasta. Po studiach z kolegą założył firmę i teraz żyje tylko pracą. Ma żonę, Zofię, i sześcioletniego synka, mojego ukochanego wnuczka Tadzia. Z synową jednak nigdy nie znalazłam wspólnego języka. Zofia jest z innego świata: chłodna, zamknięta, wiecznie niezadowolona. Nasza wieś wydaje jej się nudna, a Tadzia zniechęca do odwiedzeń. Ostatnim razem wytrzymali u nas ledwie dwa dni, po czym Zofia oświadczyła, iż „dusi się tutaj”. Wojtek czasem przyjeżdża sam, by uniknąć kłótni.
W tym roku mąż wziął urlop i postanowiliśmy odwiedzić syna. Przez te wszystkie lata ani razu nie byliśmy u niego w gościnie, a tak bardzo chcieliśmy zobaczyć, jak im się powodzi. Oczywiście uprzedziliśmy, by nie zaskoczyć ich jak grom z jasnego nieba.
Wojtek przywitał nas na dworcu z uśmiechem. Ku mojemu zdziwieniu, Zofia nakryła do stołu — skromnie, ale zawsze. Gadziliśmy, śmialiśmy się, i już myślałam, iż może nie jest tak źle. Ale gdy zapadł zmrok, moje serce runęło w przepaść. Wojtek oznajmił, iż będziemy nocować w hotelu. Myślałam, iż źle słyszę. Hotel? My, rodzice, przyjechaliśmy do własnego dziecka, a on nas — do hotelu?
O ósmej wieczorem zamówił taksówkę i zawiózł nas do jakiejś nędznej meliny. Zimno, wilgoć, łóżko skrzypi, a w kącie śmierdzi stęchlizną. Siedzieliśmy z mężem w osłupieniu, nie wierząc, iż nasz syn potrafił tak postąpić. Chętnie spałabym na podłodze w ich mieszkaniu, nie potrzebuję pałacu! Ale okazało się, iż Zofia postawiła sprawę jasno: w ich domu dla nas miejsca nie ma.
Rano obudziliśmy się głodni. W hotelu nie było kuchni, a lokalna kawiarnia okazała się za droga. Zadzwoniliśmy do Wojtka, a on kazał przyjść na śniadanie. Cały dzień przesiedzieliśmy w ich mieszkaniu, podczas gdy oni pracowali. Tadeusz rozświetlał nam czas opowieściami, ale w sercach wciąż było pusto. Wieczorem — znów kolacja, a potem znowu taksówka i hotel. Trzeciego dnia nie wytrzymaliśmy, zwróciliśmy bilety i wróciliśmy do domu, nie czekając na koniec tej „gościny”.
W domu wyżaliłam się Anieli. Wściekła złapała telefon i wykrzyczała bratu, co myśli o jego postępku. Ja zaś siedziałam i płakałam: jak mój syn, którego wychowałam z taką miłością, mógł mnie tak potraktować? Teraz choćby nie chcę z nim rozmawiać. Nie dzwoni, nie przeprasza, jakby nigdy nic.
Sąsiadka, dowiedziawszy się, co się stało, tylko wzruszyła ramionami: „To norma, Grażyno. Młodzi teraz tacy są — komfort przede wszystkim. Przynajmniej nie zostawił was na ulicy, zapłacił za nocleg.” Ale dla mnie to nie usprawiedliwienie. Nasz dom zawsze był pełen bliskich — tak, czasem spali na materacach, na gołych podłogach, ale razem, jak rodzina. A tu — hotel, jak dla obcych.
Może i jestem staroświecka. Ale serce pęka z bólu. Moje dziewczyny nigdy by tak nie postąpiły. Czyżbym wychowała syna, który zapomniał, co znaczy rodzinny dom? Jak mam z tym żyć?
