Przez całe życie poświęcałam się moim dzieciom, aż w wieku 48 lat odkryłam, czym tak naprawdę jest życie.

Całe życie poświęciłam dzieciom, dopóki w wieku 48 lat nie odkryłam, czym naprawdę jest życie.
Élodie siedziała na starej kanapie w swoim mieszkaniu w Lyonie, patrząc na wyblakłe tapety, których nie zmieniała od dwudziestu lat. Jej dłonie, poplamione latami prania, gotowania i sprzątania, spoczywały spokojnie na kolanach. Była matką trojga dzieci, żoną, która zawsze stawiała rodzinę na pierwszym miejscu. Jednak w wieku 48 lat nagle zrozumiała, iż przez całe życie nie była ani matką, ani żoną, a jedynie służebnicą służebnicą we własnym domu, gdzie własne pragnienia i marzenia rozmyły się w niekończącej się rutynie.
Dzieci Théo, Camille i Léa były centrum jej istnień. Już od narodzin Élodie zapomniała, co to znaczy myśleć o sobie. Wstawała o piątej rano, by przygotować śniadanie, ubrać ich do szkoły, sprawdzić zadania, wyprać ubrania, podczas gdy jej własne sukienki blakły w szafie. Gdy Théo zachorował w dzieciństwie, czuwała przy jego łóżku całą noc, nie pamiętając o śnie. Gdy Camille chciała tańczyć, Élodie oszczędzała na wszystkim, by opłacić zajęcia. Gdy Léa marzyła o nowym telefonie, podejmowała drobne prace, by mu go kupić. Nigdy nie pytała, czego ona sama pragnie. Wierzyła, iż jej rola polega na dawaniu wszystkiego, aż po ostatnią kroplę.
Mąż, Olivier, nie był lepszy. Po powrocie z pracy siadał przed telewizorem i czekał na kolację, jakby to było oczywiste. Jesteś matką, to twój obowiązek mówił, gdy Élodie odważyła się narzekać na zmęczenie. Ona milczała, łapiąc łzy, i kręciła się niczym wiewiórka w klatce. Jej życie sprowadzało się do jednej rzeczy: uszczęśliwiania innych, choćby jeżeli dostawała w zamian zaledwie okruszki uwagi. Dzieci dorastały, stawały się coraz bardziej samodzielne, ale ich wymagania nie maleją. Mamo, zrób coś pysznego, Mamo, wypierz mój dżins, Mamo, daj pieniądze na kino. Élodie spełniała je jak automat, nie dostrzegając, iż własne życie wymyka się jej z oczu.
W czterdziestym ósmym roku życia czuła się jak cień. W lustrze widziała kobietę ze zmęczonymi oczami, siwymi włosami, których nie miała czasu farbować, i szorstkimi dłońmi od nieustannej pracy. Przyjaciółka, Aurélie, powiedziała kiedyś: Élodie, żyjesz dla innych. A co z tobą?. Te słowa ją poruszyły, ale ona wzruszyła ramionami. Czy mogła postąpić inaczej? Była matką, żoną, jej obowiązkiem było dbanie o rodzinę. Jednak w głębi zaczęła tlić się iskra małe światło, które niedługo miało wszystko odmienić.
Przełom nastąpił niespodziewanie. Pewnego dnia Camille, już dorosła, rzuciła nieczułe: Mamo, znów źle wyprałaś moje rzeczy, są zepsute!. Élodie, która całą noc prasowała ubrania, zamarła. Coś w niej pękło. Spojrzała na córkę, porozrzucane ubrania, kuchnię pełną brudnych naczyń i zrozumiała: nie wytrzyma już więcej. Nie chciała tego dłużej znosić. Tego wieczoru nie przygotowała kolacji. Po raz pierwszy od dwudziestu lat zamknęła się w pokoju i płakała nie z rozpaczy, ale z poczucia, iż jej życie uciekło.
Następnego dnia zrobiła to, czego nigdy nie odważyła się zrobić: poszła do fryzjera. Siedząc w fotelu, patrzyła, jak jej matowe włosy opadają pod nożyczki, czując, jak ciężar przeszłości odpływa. Kupiła sukienkę pierwszą od lat nie zastanawiając się, czy spodoba się rodzinie. Zapiszeła się na kurs malarstwa, o którym marzyła w młodości, a który porzuciła dla innych. Każdy mały krok był niczym oddech po latach pod wodą.
Dzieci były zszokowane. Mamo, nie będziesz już gotować? zapytał Théo, przyzwyczajony do jej poświęcenia. Będę, ale nie zawsze. Nauczcie się radzić sobie sami odpowiedziała Élodie, drżącą głosem pełnym strachu i determinacji. Olivier pomrukiwał, ale już nie bała się jego niezadowolenia. Nauczyła się mówić nie i to słowo stało się jej wyzwoleniem. Nie przestała kochać rodzinę, ale po raz pierwszy postawiła siebie na pierwszym miejscu.
Rok później Élodie patrzyła na świat inaczej. Malowała obrazy, które wystawiała na lokalnych targach. Śmiała się częściej niż płakała. Jej mieszkanie w Lyonie nie było już składowiskiem cudzych rzeczy stało się jej przestrzenią, wypełnioną zapachem kawy i farb. Dzieci zaczęły pomagać, choć na początku opierały się temu. Olivier wciąż mruknął, ale Élodie wiedziała jedno: jeżeli nie zaakceptuje jej takiej, jaką jest, odejdzie. Nie była już służebnicą. W czterdziestym ósmym roku w końcu odnalazła siebie.