Całe życie poświęciłam swoim dzieciom, aż w wieku 48 lat odkryłam, czym naprawdę jest życie.
Zawsze byłam służącą dla swoich dzieci, aż pewnego dnia zrozumiałam, iż przez te wszystkie lata nie byłam ani matką, ani żoną, tylko cieniem we własnym domu.
Siedziała na starym kanapie w swoim mieszkaniu w Krakowie, wpatrując się w wyblakłe tapety, których nie zmieniała od dwudziestu lat. Jej dłonie, zniszczone latami prania, gotowania i sprzątania, leżały bezwładnie na kolanach. Była matką trójki dzieci i żoną, która zawsze stawiała rodzinę na pierwszym miejscu. Ale w wieku 48 lat nagle uświadomiła sobie, iż całe życie była tylko służącą. Służącą we własnym domu, gdzie jej marzenia rozpłynęły się w niekończącej się rutynie.
Jej dzieci Tomek, Zosia i Hania były centrum jej świata. Od chwili ich narodzin zapomniała, co to znaczy myśleć o sobie. Wstawała o piątej rano, by przygotować śniadanie, ubrać je do szkoły, sprawdzić zadania domowe, uprać ubrania, podczas gdy jej własne sukienki wędrowały na dno szafy. Kiedy Tomek chorował jako dziecko, czuwała przy nim nocami, zapominając o śnie. Gdy Zosia zapragnęła tańczyć, oszczędzała na wszystkim, by opłacić lekcje. Kiedy Hania marzyła o nowym telefonie, brała dodatkowe prace, by jej go kupić. Nigdy nie pytała siebie, czego chce ona sama. Wierzyła, iż jej rolą jest dawać wszystko, aż do ostatniej kropli.
Jej mąż, Marek, nie był lepszy. Wracał z pracy, siadał przed telewizorem i czekał na obiad, jakby to było oczywiste. Jesteś matką, to twój obowiązek mówił, gdy tylko ośmieliła się narzekać na zmęczenie. Milczała, połykając łzy, i kręciła się jak wiewiórka w klatce. Jej życie sprowadzało się do jednego: uszczęśliwiać innych, choćby jeżeli w zamian dostawała tylko okruchy uwagi. Dzieci rosły, stawały się bardziej samodzielne, ale ich żądania nie malały. Mamo, zrób coś smacznego, Mamo, upierz moje dżinsy, Mamo, daj pieniądze do kina. Słuchała jak automat, nie widząc, jak jej własne życie wymyka się z rąk.
W wieku czterdziestu ośmiu lat czuła się jak cień. W lustrze widziała kobietę ze zmęczonymi oczami, siwiejącymi włosami, na które nie miała czasu, i szorstkimi od pracy dłońmi. Jej przyjaciółka, Kasia, pewnego dnia powiedziała: Aniu, żyjesz dla innych. Ale gdzie w tym wszystkim jesteś ty? Te słowa dotknęły ją, ale tylko wzruszyła ramionami. Czy mogła postąpić inaczej? Była matką, żoną, jej obowiązkiem było dbać o rodzinę. A jednak w głębi serca zaczęła tlić się iskra maleńki płomyk, który niedługo miał wszystko zmienić.
Przełom nadszedł niespodziewanie. Tego dnia Zosia, już dorosła, rzuciła obojętnie: Mamo, znowu źle wyprałeś moje rzeczy, są do wyrzucenia! Anna, która całą noc prasowała jej ubrania, zastygła. Coś w niej pękło. Spojrzała na córkę, porozrzucane ciuchy, zlew pełen brudnych naczyń i zrozumiała: miała dość. Tego wieczoru nie przygotowała kolacji. Po raz pierwszy od dwudziestu lat zamknęła się w pokoju i płakała nie ze smutku, ale z przerażającej świadomości, iż jej życie przeciekło jej przez palce.
Następnego dnia zrobiła coś, na co nigdy wcześniej się nie odważyła: poszła do fryzjera. Siedząc na fotelu, patrzyła, jak jej matowe włosy spadają pod nożycami, i czuła, jak ciężar przeszłości znika. Kupiła sukienkę pierwszą od lat, nie zastanawiając się, czy spodoba się rodzinie. Zapisała się na kurs malarstwa, o którym marzyła w młodości, ale który porzuciła dla innych. Każdy mały krok był jak łyk powietrza po latach pod wodą.
Dzieci były zaskoczone. Mamo, nie będziesz już gotować? zapytał Tomek, przyzwyczajony do jej oddania. Będę, ale nie zawsze. Nauczcie się radzić sobie sami odparła Anna, drżącym głosem, w którym mieszały się strach i determinacja. Marek burknął coś pod nosem, ale już się go nie bała. Nauczyła się mówić nie, a to słowo stało się jej wyzwoleniem. Nie przestała kochać rodziny, ale po raz pierwszy postawiła siebie na pierwszym miejscu.
Rok później Anna patrzyła na świat inaczej. Malowała obrazy, które wystawiała na lokalnych targach. Śmiała się częściej niż płakała. Jej krakowskie mieszkanie nie było już składzikiem rzeczy innych ludzi to była jej przestrzeń, w której unosiły się zapachy kawy i farb. Dzieci zaczęły pomagać, choć początkowo marudziły. Marek wciąż narzekał, ale Anna wiedziała jedno: jeżeli nie zaakceptuje jej taką, jaka jest, odejdzie. Nie była już służącą. W wieku 48 lat wreszcie odnalazła siebie.
