Przez całe życie poświęcałam się dzieciom, aż odkryłam prawdziwe życie w wieku 48 lat.

Całe życie poświęciłam swoim dzieciom, aż w końcu, w wieku 48 lat, odkryłam, czym naprawdę jest życie.

Siedziałam na starym kanapie w naszym mieszkaniu w Krakowie, wpatrując się w wyblakłe tapety, których nie zmieniałam od dwudziestu lat. Moje dłonie, zniszczone latami prania, gotowania i sprzątania, bezładnie spoczywały na kolanach. Byłam matką trójki dzieci, żoną, która zawsze stawiała rodzinę na pierwszym miejscu. Ale w wieku 48 lat nagle zrozumiałam: całe życie nie byłam ani matką, ani żoną, tylko służącą. Służącą we własnym domu, gdzie moje pragnienia i marzenia rozpuściły się w niekończącej się rutynie.

Moje dzieci Bartek, Zosia i Hania były centrum mojego świata. Od momentu ich narodzin zapomniałam, co to znaczy myśleć o sobie. Wstawałam o 5 rano, żeby przygotować śniadanie, ubrać je do szkoły, sprawdzić zadania domowe, wyprać ubrania, podczas gdy moje sukienki w szafie traciły kolory. Kiedy Bartek chorował, czuwałam przy nim całe noce, zapominając o śnie. Gdy Zosia zapragnęła tańczyć, oszczędzałam na wszystkim, aby opłacić jej zajęcia. Kiedy Hania marzyła o nowym telefonie, brałam dodatkowe prace, żeby jej go kupić. Nigdy nie zastanawiałam się, czego ja chcę. Wierzyłam, iż moim obowiązkiem jest dawać wszystko, aż do ostatniej kropli.

Mój mąż, Marek, wcale nie był lepszy. Wracał z pracy, siadał przed telewizorem i czekał na obiad, jakby to było oczywiste. Jesteś matką, to twój obowiązek mówi