Nazywam się Anna Kowalska i mam dwadzieścia dziewięć lat, kiedy rozpoczynam pracę jako sprzątaczka w rezydencji rodziny Nowaków przy ulicy Marszałkowskiej w Warszawie. Jestem wdową – mój mąż zginął w zawaleniu budynku, a jedynym, co mi pozostało, jest czteroletni syn Michał.
Proszę panią Nowak o zatrudnienie. Patrzy na mnie z góry i mówi:
— Możesz zaczynać jutro, ale dziecko ma trzymać w tylnym skrzydle domu.
Skinęłam głową, nie mam wyboru.
Mieszkam w małym pokoju pod przeciekającym dachem, na jednym materacu. Codziennie myję marmurowe podłogi, poleruję toalety i sprzątam po trójce rozpieszczonych dzieci pani Nowak – Grażynie, Piotrze i Zuzannie. Nikt nie patrzy mi w oczy, oprócz mojego syna. On codziennie mówi:
— Mamo, zbuduję ci dom większy niż ten.
Uczę go liczb kredą na starych kafelkach, a on czyta zużyte gazety jak podręczniki. Gdy ma siedem lat, błagam panią Nowak:
— Proszę, niech Michał chodzi do szkoły z pani dziećmi. Pracuję dłużej, zapłacę z pensji.
Śmieje się lekko:
— Moje dzieci nie mieszkają z dziećmi służby.
Wpisuję go więc do publicznej szkoły w naszej gminie. Codziennie pokonuje dwie godziny w dwie strony, czasem boso, nigdy nie narzeka.
W wieku czternastu lat wygrywa konkursy w całym województwie. Dostrzega go sędzia z Wielkiej Brytanii i pomaga zdobyć stypendium w Kanadzie, gdzie dostaje się do prestiżowego programu naukowego. Gdy informuję o tym panią Nowak, blaknie:
— Ten chłopiec… to twój syn?
— Tak. Ten sam, którego sprzątałam, gdy czyściłam twoje łazienki.
Lata później pan Nowak ma zawał, a jego córka Grażyna potrzebuje przeszczepu nerki. Fortunę tracą w kilka miesięcy. Lekarze mówią: „Potrzebujecie specjalistów z zagranicy”. Wtedy przychodzi wiadomość z Kanady:
— Nazywam się dr Michał Kowalski, transplantolog. Mogę pomóc i znam rodzinę Nowaków.
Przyjeżdża z prywatnym zespołem, wysoki, elegancki, pewny siebie. Na początku nie rozpoznaje go nikogo domu. Patrzy na panią Nowak i mówi:
— Kiedyś mówiłaś, iż twoje dzieci nie mieszają się z dziećmi służących. Dziś życie twojej córki spoczywa w rękach jednego z nich.
Operacja się udaje, nie pobiera ani grosza, zostawia tylko notatkę:
„Ten dom widział we mnie cień. Dziś chodzę z podniesioną głową – nie z dumy, ale dla każdej matki, która sprząta łazienki, by jej dziecko mogło wznieść się wyżej.”
Potem buduje mi dom, zabiera mnie nad Bałtyk i spełnia marzenia. Siedzę teraz na ganku, obserwując dzieci idące do szkoły, a gdy w telewizji słyszę: „Dr Michał Kowalski!”, uśmiecham się. Kiedyś byłam tylko sprzątaczką, dziś jestem matką człowieka, bez którego nie potrafią żyć.
