„Przez 12 lat porządkowałam ich łazienki. Nie wiedzieli, iż chłopiec, którego przyprowadziłam, to mój syn… aż stał się ich jedyną szansą na przetrwanie.”

Nazywam się Anna Kowalska. Gdy skończyłam dwadzieścia dziewięć lat, wzięłam się za sprzątanie w rezydencji rodziny Ziębów w Krakowie. Byłam wdową, bo mój mąż zginął w zawaleniu podziemnego parkingu, a jedynym, co mi zostało, był czteroletni syn Marek.

Poprosiłam panią Ziębę o pracę. Spojrzała na mnie surowo i rzekła:
Zaczniesz jutro, ale dziecko musisz trzymać w tylnej części domu.

Skinęłam głową, bo nie miałam innego wyjścia. Z kimś w małym pokoju pod dachówką i jednym materacem nie da się wygrać.

Codziennie polerowałam marmurowe podłogi, szorowałam kafelki w łazienkach i sprzątałam po trójce pieszczotliwych dzieci pani Zięby Karoliku, Zuzannie i najmłodszej, Ludmiłce. Żadne z nich nie patrzyło mi w oczy, ale Marek zawsze obserwował. Co rano wpatrywał się w mnie i mówił:
Mamo, zbuduję ci dom większy niż ten.

Uczyłem go liczyć kredytami na starych płytkach. Czytał kartki z gazet jak podręczniki. Kiedy miał siedem lat, błagałam panią Ziębę:
Proszę, niech mój chłopiec chodzi do szkoły z pani dziećmi. Zapłacę z pensji, podwoję godziny.

Pani Zięba ryknęła śmiechem:
Moje dzieci nie mieszkają z rodziną służby.

Zgłosiłam go więc do publicznej szkoły w naszej gminie. Dwa godziny marszu, czasem boso, ale nie narzekał. W wieku czternastu lat wygrywał konkursy w całym województwie, a sędzia z Wielkiej Brytanii przyłapała go na szalonym projekcie. Dzięki niej zdobyliśmy stypendium w wysokości dwunastu tysięcy złotych do Kanady, gdzie Marek dostał się do prestiżowego programu naukowego.

Gdy powiedziałam o tym pani Ziębie, zbladła jak kartka papieru:
Ten chłopiecze to twój syn?

Tak odparłam. Ten sam, którego kąpałam, kiedy twoje łazienki błyszczały.

Lata później pan Zięba miał zawał, a jego córka, Ludmiła, potrzebowała przeszczepu nerki. Fortunę stracili w ciągu kilku miesięcy. Lekarze krzyczeli, iż potrzebują specjalistów zza granicy. I wtedy przybyła wiadomość z Kanady:
Nazywam się dr Marek Kowalski, specjalista transplantologii. Mogę pomóc i znam rodzinę Ziębów.

Przyjechał z prywatnym zespołem, wysoki, elegancki, z nosem w chmurach. Na pierwszy rzut oka nie rozpoznano go jako byłego chłopca z łazienek. Spojrzał na panią Ziębę i powiedział:
Kiedyś mówiłaś, iż twoje dzieci nie mieszają się z dziećmi służących. Dziś życie twojej córki spoczywa w rękach jednego z nich.

Marek przeprowadził operację, nie poprosił ani grosza zostawił jedynie krótką notatkę:
Ten dom widziałem w cieniu, a dziś idę pod głową podniesioną nie z dumy, ale dla każdej matki, która sprząta łazienki, by jej pociecha mogła wznieść się wyżej.

Po wszystkim postawił mi nowy dom, zabrał mnie nad Bałtyk i spełnił marzenia, o których nie śmiałam choćby pomyśleć.

Teraz siedzę na ganku, obserwuję dzieci biegnące do szkoły, a gdy w telewizji usłyszę: Dr Marek Kowalski!, uśmiecham się szeroko.

Kiedyś byłam jedynie sprzątaczką, a dziś matką człowieka, bez którego życie nie miałoby sensu.