Nazywam się Marzena Kowalska. Mój syn, Krzysztof, i jego żona, Aneta, wydawali się idealną parą, ale teraz czuję, iż ich związek chwieje się w posadach. Mieszkam w małym miasteczku pod Poznaniem i rzadko ich widuję, ale ostatnia wizyta otworzyła mi oczy: Aneta się zmieniła, zamieniła dresy na eleganckie sukienki i zaczęła chodzić na siłownię, a Krzysztof, pochłonięty pracą, jest ślepy na te przemiany. Moje serce matki krzyczy, iż coś jest nie tak, i boję się, iż ich małżeństwo zmierza ku ruinie. Ale syn tylko macha ręką, a ja rozdarta jestem między chęcią ratowania ich rodziny a strachem przed utratą wnuków.
Krzysztof ożenił się z Anetą dziesięć lat temu. On ma 38 lat, ona 32, i zawsze wydawali się szczęśliwi. Mają dwoje dzieci – ośmioletnią Zosię i pięcioletniego Marcina. Mieszkają w innym mieście i widujemy się rzadko, bo praca, dom i obowiązki pożerają ich czas. Ale miesiąc temu przyjechałam w odwiedziny i ledwo poznałam synową. Zamiast znoszonego dresu i rozczochranych włosów – elegancka sukienka, szpilki, makijaż. Aneta promieniała jak gwiazda, a ja zauważyłam, iż zaczęła regularnie ćwiczyć. W jej oczach był blask, ale wyczułam w nim niepokój.
Aneta pracuje na zmiany, a w wolnych chwilach dba o dzieci i dom. Wszystko lśni, dzieci są najedzone, ubrania uprasowane, wszystko na swoim miejscu. Ale jeszcze pół roku temu w weekendy nie wychodziła z dresów, wylegując się w domu. Jako kobieta od razu poczułam, iż coś jest nie tak. Takie zmiany nie zdarzają się bez powodu. Aneta, piękna, z dwójką dzieci i oddanym mężem, nagle zaczęła tak o siebie dbać. Dla kogo? Boję się, iż jej serce należy już nie do Krzysztofa, a do kogoś innego.
Mój syn jak ślepiec niczego nie widzi. Zatopiony w pracy wraca późno, zmęczony, i nie dostrzega, jak zmienia się jego żona. Próbowałam z nim porozmawiać: „Krzysiu, widzisz, jak Aneta się zmieniła? Może brakuje jej twojej uwagi?”. Ale odburknął: „Mamo, nie wtrącaj się w nasze życie. U nas wszystko w porządku”. Jego słowa zabolały, ale nie potrafię milczeć. Chcę ocalić ich rodzinę, póki nie jest za późno. jeżeli Aneta szuka uczuć gdzie indziej, ich małżeństwo jest skazane na klęskę, a moje wnuki zostaną w środku tego chaosu.
Nie mogę stać z założonymi rękami. Zosia i Marcin to cały mój świat, ale po rozwodzie mogę ich stracić. I tak widujemy się rzadko, a jeżeli się rozstaną, Aneta może zabronić mi przyjeżdżać. Dręczy mnie pytanie: a może się mylę i Aneta po prostu postanowiła zadbać o siebie? Ale co, jeżeli moje przeczucia są słuszne? Nie chcę, by syn został z złamanym sercem, a dzieci wychowywały się bez ojca. Ale Krzysztof mnie nie słucha, a ja czuję się winna, iż się wtrącam.
Z jednej strony nie powinnam ingerować w ich życie. Są dorosłymi ludźmi, a może Aneta robi to dla siebie albo dla męża. Niektóre pary przymykają oko na zdrady, żyjąc po swojemu. Ale z drugiej strony – nie mogę milczeć, wiedząc, iż mogę zapobiec katastrofie. jeżeli nic nie powiem, a okaże się, iż miałam rację, Krzysztof będzie mnie obwiniał, iż go nie ostrzegłam. jeżeli się wtrącę – już jest zły, iż wchodzę mu w drogę. Jestem w pułapce, a każdy wybór wydaje się zły.
Moje serce pęka ze strachu o syna i wnuki. Jak chronić ich szczęście, nie niszcząc wszystkiego? Może ktoś przeżył co podobnego? Gdzie jest granica między troską a wtrącaniem się? Chcę wierzyć, iż Aneta zmieniła się tylko dla siebie, ale serce matki szepcze: nadciąga burza. Nie mogę stracić kontaktu z Zosią i Marcinem, ale bardziej boję się, iż ich rodzina się rozpadnie, a ja zostanę tylko biernym obserwatorem. Czy naprawdę nie mam mocy, by ocalić tych, których tak kocham?
Dziś zrozumiałam, iż czasem choćby najlepsze intencje nie wystarczą. Czasem trzeba po prostu… czekać i wierzyć. Choć to najtrudniejsza lekcja w życiu.
