Niebo mżyło delikatnie, jakby ktoś rozpostarł przejrzystą zasłonę deszczu, podczas gdy ludzie mijali się z parasolami i spuszczonymi wzrokiem. Nikt jednak nie zauważył kobiety w beżowym kostiumie, która klęczała na środku skrzyżowania. Jej głos drżał. Proszę wyjdź za mnie wyszeptała, trzymając aksamitne pudełko w dłoniach. Mężczyzna, do którego mówiła? Od tygodni nie golił się, nosił płaszcz zaszyty taśmą klejącą i spał w alejce zaledwie jeden blok od warszawskiej Giełdy Papierów Wartościowych.
Dwa tygodnie wcześniej
Alicja Kowalska, 36 lat, miliarderka i dyrektor generalna firmy technologicznej, samotna matka, miała wszystko przynajmniej tak myślał świat. Nagrody z list Fortune-100, okładki magazynów i penthouse z widokiem na Łazienki Królewskie. Ale za szklanymi ścianami swojego biura czuła, iż się dusi.
Jej sześcioletni syn Kacper przestał mówić, odkąd jego ojciec znany chirurg zostawił ją dla młodej modelki i życia w Paryżu. Kacper już się nie uśmiechał. Ani na kreskówki, ani na szczenięta, choćby na tort czekoladowy.
Nic go już nie cieszyło oprócz dziwnego, obdartego mężczyzny, który karmił gołębie przed jego szkołą.
Alicja pierwszy raz zauważyła go, gdy spóźniła się po syna. Kacper, cichy i zamknięty w sobie, wskazał przez ulicę i powiedział: Mamo, ten pan rozmawia z ptakami, jakby były jego rodziną.
Alicja machnęła ręką dopóki sama nie zobaczyła. Bezdomny, może czterdziestolatek, z ciepłymi oczami spod warstwy brudu i zarostem, kruszył chleb na kamiennym murku i szeptał coś do każdej gołębicy, jakby to była przyjaciółka. Kacper stał obok, patrzył łagodnym wzrokiem z tą ciszą, której ona nie widziała od miesięcy.
Od tamtej pory Alicja zaczęła przychodzić pięć minut wcześniej, tylko po to, by obserwować tę scenę.
Pewnego wieczoru, po ciężkim zebraniu rady nadzorczej, Alicja szła sama obok szkoły. Tam był on choćby w deszczu mamroczący do ptaków, przemoczony, ale wciąż uśmiechnięty.
Wahała się, potem przeszła przez ulicę.
Przepraszam powiedziała cicho. Podniósł wzrok, jego oczy były żywe, mimo brudu. Jestem Alicja. Ten chłopiec, Kacper on bardzo się do pana przywiązał.
Uśmiechnął się. Wiem. On też rozmawia z ptakami. One rozumieją rzeczy, których ludzie nie pojmują.
Roześmiała się mimo woli. Mogę spytać, jak pan ma na imię?
Marcin odpowiedział po prostu.
Rozmawiali. Dwadzieścia minut. Potem godzinę. Alicja zapomniała o zebraniu. Zapomniała o parasolu, pod którym deszcz ściekał jej po plecach. Marcin nie prosił o pieniądze. Pytał o Kacpra, o jej firmę, o to, jak często się śmieje i słuchał. Naprawdę słuchał.
Był dobry. Mądry. Zwyczajny. I zupełnie inny niż każdy mężczyzna, którego kiedykolwiek znała.
Z dni złożył się tydzień.
Alicja przynosiła kawę. Potem zupę. Potem szalik.
Kacper rysował portrety Marcina i mówił matce: On jest jak prawdziwy anioł, mamo. Tylko smutny.
Ósmego dnia Alicja zadała pytanie, którego nie planowała:
Co co byś zrobił, żeby znów zacząć żyć? Żeby dostać drugą szansę?
Marcin odwrócił wzrok. Ktoś musiałby uwierzyć, iż wciąż coś znaczę. Że nie jestem duchem, którego ludzie nie widzą.
Potem spojrzał jej prosto w oczy.
I chciałbym, żeby ta osoba wybrała mnie naprawdę. Nie z litości. Tylko po prostu.
Teraźniejszość Oświadczyny
I tak się stało, iż Alicja Kowalska, miliarderka i dyrektor generalna, ta, która przed śniadaniem kupowała startupy, teraz klęczała na ulicy Mokotowskiej w deszczu, z pierścionkiem w dłoni, przed mężczyzną, który nie miał nic.
Marcin wyglądał na oszołomionego. Zdrętwiałego. Nie przez migające wokół flesze, ani przez gapiów.
Tylko przez nią.
Ty chcesz wyjść za mnie? wyszeptał. Alicja, ja nie mam nazwiska. Nie mam konta bankowego. Śpię za śmietnikiem. Dlaczego ja?
Przełknęła ślinę. Bo sprawiasz, iż mój syn się śmieje. Bo znowu czuję. Bo jesteś jedynym, który niczego ode mnie nie chciał tylko chciał mnie poznać.
Marcin spojrzał na pudełko w jej ręce.
Potem cofnął się o krok.
Tylko najpier
