Niebo delikatnie mżyło, jakby zasłonięte miękką zasłoną deszczu, gdy ludzie mijali się z otwartymi parasolami i spuszczonymi wzrokiem. Nikt jednak nie zwrócił uwagi na kobietę w beżowym kostiumie, która stała na środku skrzyżowania i nagle upadła na kolana. Jej głos drżał. Proszę wyjdź za mnie szepnęła, trzymając w dłoniach aksamitne pudełko. Mężczyzna, do którego zwróciła się z tą prośbą? Od tygodni nie golił zarostu, nosił płaszcz zaszyty taśmą i spał w zaułku zaledwie kilka ulic od Warszawy.
**Dwa tygodnie wcześniej**
Helena Nowak, 36-letnia miliarderka, prezeska technologicznego giganta i samotna matka, miała wszystko przynajmniej tak myślał świat. Nagrody od największych firm, okładki magazynów i apartament z widokiem na Łazienki. Ale za szklanymi ścianami swojego biura czuła, iż się dusi.
Jej sześcioletni syn Tymek przestał mówić, gdy jego ojciec słynny chirurg porzucił ich dla młodszej modelki i wyjechał do Paryża. Tymek już się nie uśmiechał. Nie na kreskówki, nie na szczeniaczki, choćby na tort czekoladowy.
Nic go nie cieszyło poza tym dziwnym, obdartym mężczyzną, który karmił gołębie przed jego szkołą.
Helena pierwszy raz zauważyła go, gdy spóźniła się po syna. Tymek, zwykle zamknięty w sobie, wskazał przez ulicę i powiedział: Mamo, ten pan rozmawia z ptakami, jakby były jego rodziną.
Zignorowała to aż sama nie zobaczyła. Bezdomny, może koło czterdziestki, z ciepłymi oczami spod warstwy brudu i zarostem, kruszył chleb na kamiennym murku i szeptał coś do gołębic, jakby były przyjaciółkami. Tymek stał obok, patrzył z łagodnością w oczach i z tą ciszą, której nie widziała od miesięcy.
Od tamtej pory Helena zaczęła przychodzić pięć minut wcześniej, tylko po to, by obserwować tę scenę.
Pewnego wieczoru, po ciężkiej naradzie zarządu, szła sama koło szkoły. Tam był on choćby w deszczu mruczący do ptaków, przemoczony, ale wciąż uśmiechnięty.
Zawahała się, w końcu przeszła przez ulicę.
Przepraszam powiedziała cicho. Podniósł wzrok, jego oczy były żywe, mimo brudu. Jestem Helena. Ten chłopiec, Tymek on bardzo się do pana przywiązał.
Uśmiechnął się. Wiem. Rozmawia z ptakami. One rozumieją rzeczy, których ludzie nie pojmują.
Roześmiała się, choć nie chciała. Mogę spytać, jak pan ma na imię?
Jarek odpowiedział po prostu.
Rozmawiali. Dwadzieścia minut. Potem godzinę. Helena zapomniała o naradzie. Zapomniała o parasolce, pod którą deszcz spływał po jej plecach. Jarek nie prosił o pieniądze. Pytał o Tymka, o jej firmę, jak często się śmieje i słuchał. Naprawdę słuchał.
Był dobry. Mądry. Zwyczajny. I zupełnie inny niż każdy mężczyzna, którego znała.
Z dni zrobiły się tygodnie.
Helena przynosiła kawę. Zupę. Potem szalik.
Tymek rysował portrety Jarka i mówił: Mamo, on jest jak prawdziwy anioł. Ale smutny.
Ósmego dnia Helena zadała pytanie, którego nie planowała:
Co co byś zrobił, żeby znów zacząć żyć? Dostać drugą szansę?
Jarek odwrócił wzrok. Ktoś musiałby uwierzyć, iż wciąż coś znaczę. Że nie jestem duchem, którego nikt nie widzi.
Potem spojrzał jej prosto w oczy.
I chciałbym, żeby ta osoba wybrała mnie nie z litości. Po prostu żeby chciała mnie.
**Teraz oświadczyny**
I tak się stało, iż Helena Nowak, miliarderka i prezeska, ta, która jeszcze niedawno przed śniadaniem kupowała startupy z branży AI, klęczała teraz na Mokotowie w deszczu, z pierścionkiem w dłoni, przed mężczyzną, który nie miał nic.
Jarek wyglądał na oszołomionego. Zdrętwiałego. Nie przez migawki aparatów, które już zaczęły pstrykać, ani przez tłum gapiów z uniesionymi brwiami.
Tylko przez nią.
Chcesz wyjść za mnie? wyszeptał. Helena, nie mam nazwiska. Nie mam konta. Śpię za śmietnikiem. Dlaczego ja?
Przełknęła ślinę. Bo sprawiasz, iż mój syn się śmieje. Bo znowu czuję. Bo jesteś jedynym, który niczego ode mnie nie chciał chciałeś tylko mnie poznać.
Jarek patrzył na pudełko w jej dłoni.
Potem cofnął się o krok.
Ale najpier
