Proszę, tylko 10 złotych,” błagał chłopiec, prosząc CEO o możliwość wypastowania butów

*Proszę, tylko 10 złotych* błagał chłopiec, oferując CEO wypucowanie butów, gdy wyznał, iż to dla chorej mamy…

Kajetan Nowak nie był człowiekiem, którego łatwo się rozpraszało. Jego dni biegły z precyzją szwajcarskiego zegarka: spotkania, przejęcia, gabinety wyłożone marmurem, pełne wypolerowanych śmiechów i drogiej kawy. Tego mroźnego poranka schronił się w swojej ulubionej kawiarni, by przejrzeć maile przed zebraniem zarządu, które miało zdecydować, czy jego firma pochłonie kolejnego rywala.

Nie zauważył chłopca dopóki mały cień nie stanął przy jego lśniących czarnych butach.

Przepraszam, panie pisnęło cieniutkie głosik, zagłuszony przez wiatr i padający śnieg. Kajetan uniósł wzrok znad telefonu, zirytowany, i ujrzał chłopca nie starszego niż osiem, dziewięć lat, owiniętego w płaszcz o dwa numery za duży, w nierównych rękawiczkach.

Cokolwiek sprzedajesz, nie jestem zainteresowany warknął, wracając do ekranu.

Ale chłopiec się nie ruszył. Klęknął na zaśnieżonym chodniku, wyciągając spod pachy starą puszkę do pasty do butów.

Proszę pana. Tylko 10 złotych. Zrobię, iż będą jak lustro. Proszę.

Kajetan uniósł brew. Miasto pełne było żebraków, ale ten był wyjątkowo uparty i dziwnie grzeczny.

Dlaczego akurat 10 złotych? zapytał, niemal wbrew sobie.

Chłopiec podniósł głowę, i Kajetan ujrzał w jego zbyt dużych oczach, nieproporcjonalnych do wychudzonej twarzy, surową desperację. Policzki miał czerwone i popękane od mrozu, spierzchnięte usta.

To dla mamy, proszę pana szepnął. Jest chora. Potrzebuje leków, a ja nie mam dość.

Gardło Kajetana ściśnięte reakcja, której natychmiast znienawidził. Nauczył się nie ulegać takim odruchom. Litość była dla tych, którzy nie potrafili zadbać o własny portfel.

Są schroniska. Organizacje charytatywne. Idź do nich mruknął, odsuwając go ręką.

Ale chłopiec nalegał. Wyciągnął z puszki szmatkę, jego palce sztywne i zaczerwienione.

Proszę pana, ja nie żebrzę. Pracuję. Niech pan spojrzy, buty ma pan zakurzone. Zrobię, iż będą lśnić tak, iż wszyscy pana bogaci znajomi będą zazdrościć. Proszę.

Z piersi Kajetana wyrwało się krótkie, ostre śmiechnięcie. To było absurdalne. Rozejrzał się inni klienci pili espresso wewnątrz kawiarni, udając, iż nie widzą tego żałosnego spektaklu. Kobieta w podartym płaszczu siedziała oparta o ścianę, z głową pochyloną, obejmując się ramionami. Kajetan znów spojrzał na chłopca.

Jak się nazywasz? zapytał, wściekły na siebie, iż w ogóle się zainteresował.

Tomek, proszę pana.

Kajetan westchnął. Spojrzał na zegarek. Mógł stracić pięć minut. Może chłopiec odejdzie, jeżeli dostanie, czego chce.

Dobrze. Dziesięć złotych. Ale niech będą jak lustro.

Oczy Tomka rozbłysły jak światełka na choince. Natychmiast wziął się do pracy, pocierając skórę z zaskakującą wprawą. Szmatka wirowała w szybkich, precyzyjnych kręgach. Pod nosem nucił, może po to, by rozgrzać zdrętwiałe palce. Kajetan obserwował rozczochraną głowę chłopca, czując, jak klatka piersiowa zaciska mu się wbrew jego woli.

Często to robisz? zapytał szorstko.

Tomek skinął głową, nie podnosząc wzroku.

Codziennie, proszę pana. Po szkole też, jak się da. Mama pracowała, ale bardzo zachorowała. Już nie może długo stać. Muszę dziś zdobyć dla niej leki, bo inaczej… głos mu się załamał.

Kajetan spojrzał na kobietę pod ścianą jej płaszcz był cienki, włosy splątane, wzrok utkwiony w ziemi. Nie ruszała się, nie prosiła o grosza. Po prostu tam była, jakby mróz zamienił ją w kamień.

To twoja mama? zapytał Kajetan.

Szmata Tomka znieruchomiała. Skinął głową.

Tak, proszę pana. Ale niech pan do niej nie mówi. Ona nie lubi prosić o pomoc.

Gdy skończył, Tomek usiadł na piętach. Kajetan spojrzał na swoje buty lśniły tak, iż widział w nich własne odbicie, zmęczone oczy i wszystko.

Nie kłamałeś. Dobra robota powiedział, sięgając po portfel. Wyjął dziesięć złotych, zawahał się, i dołożył drugą dziesiątkę. Wyciągnął pieniądze, ale Tomek potrząsnął głową.

Tylko dziesięć, proszę pana. Pan powiedział dziesięć.

Kajetan zmarszczył brwi.

Weź dwadzieścia.

Tomek znów zaprzeczył, tym razem stanowczo.

Mama mówi, żeby nie brać więcej, niż się zarobi.

Przez chwilę Kajetan tylko na niego patrzył tego malutkiego chłopca na śniegu, tak chudego, iż kości zdawały się dzwonić w za dużym płaszczu, ale z głową dumnie uniesioną jak dorosły mężczyzna.

Zachowaj je powiedział w końcu, wciskając mu banknoty w zmarzniętą dłoń. Nadprogramowe za następne czyszczenie.

Twarz Tomka rozjaśnił uśmiech tak szeroki, iż aż bolało patrzeć. Podbiegł do kobiety pod ścianą swojej mamy uklęknął przy niej i pokazał pieniądze. Ona podniosła wzrok, oczy zmęczone, ale pełne łez, których nie potrafiła ukryć.

Kajetan poczuł ucisk w piersi. Może winę. Może wstyd.

Zebrał swoje rzeczy, ale gdy wstał, Tomek podbiegł z powrotem.

Dziękuję, panie! Jutro pana znajdę jak będzie pan potrzebował błyszczących butów, zrobię za darmo! Obiecuję!

Zanim Kajetan zdążył odpowiedzieć, chłopiec wrócił do matki, otaczając ją małymi ramionami. Śnieg padał gęściej, zasypując miasto ciszą.

Kajetan stał tam znacznie dłużej niż trzeba, wpatrując się w swoje lśniące buty i zastanawiając, kiedy świat stał się tak zimny.

I po raz pierwszy od lat człowiek, który miał wszystko, zastanowił się, czy naprawdę miał cokolwiek.

Tej nocy Kajetan Nowak nie mógł spać w swoim apartamencie z widokiem na zamarznię