„Proszę, tylko 10 złotych,” błagał chłopiec, by mógł wypolerować buty CEO. „Proszę, tylko 10 złotych,” powtarzał, gdy wyjaśnił, iż to dla chorej mamy
Marek Nowak nie był człowiekiem, którego łatwo było oderwać od pracy. Jego dni toczyły się z precyzją szwajcarskiego zegarka: spotkania, przejęcia, gabinety z marmuru wypełnione sztucznym śmiechem i drogą kawą. Tamtego mroźnego poranka schronił się w swojej ulubionej kawiarni, by przed ważnym zebraniem przejrzeć maile. Nie zauważył chłopca, dopóki ten nie stanął przy jego lśniących butach.
Przepraszam, proszę pana zaskrzeczał cienki głosik, zagłuszany przez wiatr i padający śnieg. Marek podniósł wzrok znad telefonu, zirytowany. Chłopiec miał może osiem, dziewięć lat, ubrany w za duży płaszcz i nierówne rękawiczki.
Nie potrzebuję tego, co sprzedajesz warknął Marek, wracając do ekranu.
Ale chłopiec się nie ruszył. Klęknął na zaśnieżonym chodniku, wyciągając spod pachy starą puszkę do pastowania butów.
Proszę pana, tylko 10 złotych. Zrobię, iż będą jak lustro. Proszę.
Marek uniósł brew. W mieście pełno było żebraków, ale ten był uparty i dziwnie uprzejmy.
Dlaczego akurat 10 złotych? zapytał wbrew sobie.
Chłopiec podniósł głowę, a Marek zobaczył w jego zbyt wielkich oczach surową rozpacz. Policzki miały spierzchnięte od mrozu, usta popękane.
To dla mamy, proszę pana szepnął. Jest chora. Potrzebuje leków, a ja nie mam dość pieniędzy.
Gardło Marka się ścisnęło nienawidził tej reakcji. Nauczył się nie ulegać takim emocjom. Litość była dla tych, którzy nie potrafili zadbać o własny portfel.
Są schroniska, organizacje. Idź do nich mruknął, machając ręką.
Ale chłopiec nie ustępował. Wyciągnął szmatkę, jego palce zesztywniałe od zimna.
Nie proszę o jałmużnę. Pracuję. Niech pan spojrzy, buty już się kurzą. Zrobię, iż będą błyszczeć jak diamenty.
Marek zaśmiał się krótko i sucho. To było absurdalne. Rozejrzał się inni klienci pili espresso, udając, iż nie widzą tej żałosnej sceny. Kobieta w podartym płaszczu siedziała oparta o ścianę, głowę skrytą w dłoniach. Marek znów spojrzał na chłopca.
Jak masz na imię? zapytał, zły na siebie za ciekawość.
Tomek, proszę pana.
Marek westchnął. Spojrzał na zegarek. Mógł poświęcić pięć minut. Może wtedy chłopiec odejdzie.
Dobrze. Dziesięć złotych. Ale niech będzie idealnie.
Oczy Tomka rozbłysły jak lampki na choince. Natychmiast wziął się do roboty, pocierając buty z zaskakującą wprawą. Sznurował je w szybkich kółkach, cicho nucąc, może by rozgrzać palce. Marek patrzył na jego rozczochraną głowę, czując, jak coś ściska mu piersi.
Robisz to często? zapytał szorstko.
Tomek skinął, nie odrywając wzroku.
Codziennie, proszę pana. Po szkole też, jak mogę. Mama pracowała, ale zachorowała. Już nie może stać długo. Muszę dziś zdobyć leki, bo głos mu się załamał.
Marek spojrzał na kobietę pod ścianą jej płaszcz był cienki, włosy splątane, wzrok utkwiony w ziemi. Nie prosiła o nic. Tylko tam była, jakby mróz zamienił ją w kamień.
To twoja mama? zapytał.
Sznurka Tomka zatrzymała się. Skinął.
Tak, proszę pana. Ale niech pan do niej nie mówi. Nie lubi prosić o pomoc.
Gdy skończył, Tomek usiadł na piętach. Marek spojrzał na buty lśniły tak, iż widział w nich własne odbicie, zmęczone oczy i wszystko.
Nie kłamałeś. Dobra robota mruknął, sięgając po portfel. Wyjął dziesięć złotych, zawahał się, dodał drugą dziesiątkę. Wyciągnął pieniądze, ale Tomek potrząsnął głową.
Jeden raz, proszę pana. Pan powiedział dziesięć.
Marek zmarszczył brwi.
Weź dwadzieścia.
Tomek znowu zaprzeczył, tym razem stanowczo.
Mama mówi, żeby nie brać, czego się nie zarobiło.
Przez chwilę Marek tylko na niego patrzył ten drobny chłopak na śniegu, tak chudy, iż kości zdawały się dzwonić w za dużym płaszczu, ale z głową dumnie uniesioną jak dorosły.
Zatrzymaj je powiedział w końcu, wkładając banknoty w rękawiczkę. Dolicz res
