Deszcz mżył lekko, a ludzie spieszyli się, z pochylonymi głowami i parasolami w dłoniach, ale nikt nie zauważył kobiety w beżowej garsonce, która nagle upadła na kolana na środku skrzyżowania. Jej głos drżał.
Proszę ożeń się ze mną, wyszeptała, wyciągając aksamitne pudełeczko.
Człowiek, do którego zwróciła się z tą prośbą? Nie golił się od tygodni, nosił połatany płaszcz i spał w zaułku oddalonym o jeden blok od Giełdy Papierów Wartościowych w Warszawie.
Ewa Kowalska, 36 lat, miliarderka i prezeska firmy technologicznej, samotna matka, miała wszystko przynajmniej tak myślał świat. Nagrody w rankingach Forbes, okładki magazynów, apartament z widokiem na Łazienki. Ale za szklanymi ścianami swojego biura czuła, iż się dusi.
Jej sześcioletni syn, Kacper, stał się cichy od dnia, gdy ojciec, znany chirurg, porzucił ich dla młodszej kobiety i nowego życia w Berlinie. Kacper już się nie uśmiechał. Ani na kreskówki, ani na szczenięta, choćby na tort czekoladowy.
Nic go nie cieszyło poza tym dziwnym, zaniedbanym mężczyzną, który karmił gołębie przed jego szkołą.
Ewa zauważyła go pierwszy raz, gdy spóźniła się po syna. Kacper, milczący i zdystansowany, wskazał na mężczyznę po drugiej stronie ulicy i powiedział: Mamo, ten pan rozmawia z ptakami, jakby byli jego rodziną.
Ewa nie zwróciła na to uwagi aż do dnia, gdy zobaczyła to na własne oczy. Bezdomny, może czterdziestolatek, z ciepłym spojrzeniem ukrytym pod warstwą brudu i zarostu, układał okruchy na murku, mówiąc łagodnie do każdego gołębia jak do przyjaciela. Kacper stał obok, patrząc na niego ze spokojem, którego matka nie widziała u niego od miesięcy.
Od tamtej pory Ewa przychodziła pięć minut wcześniej każdego dnia tylko po to, by obserwować to spotkanie.
Pewnego wieczoru, po trudnym zebraniu zarządu, Ewa znalazła się sama, przechodząc obok szkoły. On tam był, choćby w deszczu nucąc do ptaków, przemoczony, ale wciąż uśmiechnięty.
Zawahała się, potem przeszła przez ulicę.
Przepraszam, powiedziała cicho. Podniósł wzrok, jego spojrzenie było przenikliwe, mimo brudu. Jestem Ewa. Ten chłopiec Kacper on on cię lubi.
Mężczyzna uśmiechnął się. Wiem. On też rozmawia z ptakami. One rozumieją rzeczy, których ludzie nie pojmują.
Ewa mimowolnie się roześmiała. Mogę mogę spytać, jak masz na imię?
Jan, odpowiedział po prostu.
Rozmawiali. Dwadzieścia minut. Potem godzinę. Ewa zapomniała o zebraniu. Zapomniała o parasolce, z której kapnęło jej na kark. Jan nie prosił o pieniądze. Pytał o Kacpra, o jej firmę, o to, ile śpi i delikatnie z niej żartował, gdy odpowiedziała.
Był miły. Inteligentny. Zraniony. I zupełnie inny niż każdy mężczyzna, którego kiedykolwiek spotkała.
Dni zamieniły się w tydzień.
Ewa przynosiła kawę. Potem zupę. Potem szalik.
Kacper rysował dla Jana, mówiąc matce: To jak prawdziwy anioł, mamo. Tylko smutny.
Ósmego dnia Ewa zadała pytanie, którego nie planowała:
Czego czego byś potrzebował, żeby znów zacząć żyć? Żeby dostać drugą szansę?
Jan odwrócił wzrok. Ktoś musiałby uwierzyć, iż przez cały czas coś znaczę. Że nie jestem tylko duchem, którego ludzie unikają.
Potem spojrzał jej prosto w oczy.
I chciałbym, żeby ta osoba była szczera. Żeby nie litowała się nade mną. Tylko żeby mnie wybrała.
Teraźniejszość Oświadczyny
I tak oto Ewa Kowalska, miliarderka, która kiedyś kupowała firmy AI przed śniadaniem, klęczała teraz na Mokotowie przemoczona podając pierścionek mężczyźnie, który nie miał nic.
Jan wyglądał na wstrząśniętego. Zamarł. Nie z powodu kamer, które już zaczęły migać wokół nich, ani gapiów z uniesionymi brwiami.
Tylko z jej powodu.
Ożenić się z tobą? wyszeptał. Ewa, ja nie mam nazwiska. Nie mam konta bankowego. Mieszkam za śmietnikiem. Dlaczego ja?
Przełknęła ślinę. Bo sprawiasz, iż mój syn się śmieje. Bo sprawiłeś, iż znów coś czuję. Bo jesteś jedynym, który nie chciał ode mnie nic tylko mnie poznać.
Jan wpatrywał się w pudełeczko w jej dłoni.
Potem cofnął się o krok.
Tylko odpowiedz mi najpierw na jedno pytanie.
Zesztywniała. Na wszystko.
Pochylił się lekko, spotykając się z nią na tym samym poziomie.
Czy przez cały czas byś mnie kochała, spytał, gdybyś odkryła, iż nie jestem tylko bezdomnym ale kimś, kto ma przeszłość zdolną zniszczyć wszystko, co zbudowałaś?
Oczy Ewy rozszerzyły się.
Co masz na myśli?
Jan wyprostował się. Jego głos stał się niski, zachrypnięty.
Bo nie zawsze byłem bezdomny. Kiedyś miałem imię, które media szeptały na salach sądowych.
[Dalsza część Jakub i bliźniaki]
Jakub Nowak stał w milczeniu, wpatrując się w zniszczoną, czerwoną zabawkową ciężarówkę w swoich dłoniach. Farba była wytarta, koła ledwo się kręciły, a jednak była dla niego cenniejsza niż jakikolwiek luksus, który posiadał.
Nie, powiedział w końcu, klękając przed bliźniakami. Nie mogę tego wziąć. To należy do was.
Jeden z chłopców, z łzami w brązowych oczach, szepnął: Ale potrzebujemy pieniędzy na lekarstwa dla mamy. Proszę, panie
Serce Jakuba ścisnęło się.
Jak się nazywacie? spytał.
Ja jestem Leon, powiedział starszy. A to jest Krzyś.
A jak ma na imię wasza mama?
Anna, odpowiedział Leon. Jest bardzo chora. Lekarstwa są za drogie.
Jakub spojrzał na nich. Mieli zaledwie sześć lat. A jednak stali tu, sprzedając jedyną zabawkę, sami, na zimnie.
Jego głos zmiękł. Zaprowadźcie mnie do niej.
Z początku wahali się, ale coś w tonie Jakuba ich przekonało. Wytarli nosy i skinęli głowami.
Poprowadzili go wą
