Blask nadziei: noworoczne cud
Kinga, zmęczona po domowych obowiązkach, właśnie ułożyła syna do snu, gdy zadzwonił telefon. Takie telefony nie były dla niej niczym nowym – w Augustowie wszyscy wiedzieli, iż zawsze pomoże.
— Dobry wieczór, Kinga — usłyszała zatroskany głos sąsiadki. — Możesz przyjść? Tacie znowu się pogorszyło.
— Już idę — odpowiedziała, narzucając chustę.
Kinga ukończyła medyczne studium z wyróżnieniem, ale nigdy nie pracowała w zawodzie. Wyszła wcześnie za mąż, urodziła syna Jakuba i zatrudniła się jako księgowa w małej firmie. Medycyna pozostała jej pasją: sąsiedzi często prosili o pomoc – mierzyła ciśnienie, robiła zastrzyki, doradzała. Dzwonili o każdej porze, a ona nigdy nie odmawiała.
Na zewnątrz mżył deszcz, latarnie rzucały mdłe światło na ulice. gwałtownie dotarła do domu sąsiadki.
— Dzięki, iż przyszłaś! — powitała ją kobieta. — Pogotowie nie odbiera, a tata znowu ma skok ciśnienia.
Kinga sprawdziła ciśnienie – było niebezpiecznie wysokie. Z wprawą zawodowej pielęgniarki podała zastrzyk. Po pięciu minutach starszemu mężczyźnie ulżyło, a niedługo przyjechała karetka.
Wracała powoli, rozmyślając o swoim życiu. Pięć lat temu owdowiała, ale nie zdecydowała się na nowy związek. Jakuba wychowywała surowo, choć starała się dać mu wszystko. Niestety, pensji ledwo starczało na jedzenie, rachunki i ubrania dla syna. Dla siebie nie kupowała nic – nie mogła sobie pozwolić. Drobne dodatkowe zarobki, jak pomoc sąsiadom, pozwalały czasem kupić Jakubowi słodycze.
Jej ucieczką było przeglądanie sklepów internetowych, wyobrażając sobie, jak zakłada piękne sukienki. W domu, gdy Jakub zasnął, zaparzyła herbatę i otworzyła tablet. Wybierając stroje, marzyła o nowej garderobie, ale głos syna przywołał ją do rzeczywistości:
— Mamo, chodź spać. Samemu jest strasznie.
— Zaraz, kochanie — odparła, patrząc w okno.
Życie wydawało się ciężarem. Wstała, położyła się obok syna i zasnęła.
Rano, zjadłszy w pośpiechu śniadanie, pobiegła do pracy. Nowy Rok był tuż tuż, ale wypłatę znów opóźniano. Kinga nie wiedziała, jak przygotować świąteczny stół. Kredyt ciążył, a pożyczki nie wchodziły w grę. Od ponurych myśli oderwała ją koleżanka:
— Kinga, szef cię wzywa!
Pospieszyła do gabinetu, zastanawiając się, czy to zwolnienie, czy może premia świąteczna. ale szef zaproponował założenie kart kredytowych na preferencyjnych warunkach przez bank znajomego. Wszyscy się zgodzili. Kinga, otrzymawszy kartę, ożywiła się – teraz kupi Jakubowi prezent i przygotuje kolację.
Wracała do domu w lepszym nastroju. W powietrzu unosił się zapach śniegu i choinek, ludzie nieśli do domów ozdoby. W pociągu Kinga zamyśliła się o przyszłości, gdy nagle obok niej usiadł ten sam mężczyzna.
— Cześć, piękna! Wesołych Świąt! — uśmiechnął się.
— Dzięki, nawzajem — odparła, lekko się rumieniąc.
Jechali w milczeniu, ale jego obecność rozgrzewała. W domu czekała ją niespodzianka. W salonie siedział starszy mężczyzna, około siedemdziesiątki, chudy, w zniszczonym ubraniu, ale o dobrych oczach. Jakub, widząc zdziwienie matki, wyjaśnił:
— Prosił o jedzenie, więc go zaprosiłem. Przecież zawsze pomagasz!
Kinga zmarszczyła brwi, ale gniew gwałtownie ustąpił litości. Rozumiała syna – odziedziczył jej dobre serce. Przygotowała kolację, nakarmiła staruszka, dała mu ubrania po zmarłym mężu i odesłała do łazienki. Gdy się mył, zadzwoniła do domu opieki i zorganizowała dla niego miejsce.
Taksówka zawiozła ich na przedmieścia Augustowa – do dużego dworku z ogrodem, przypominającego pałacyk. Po załatwieniu formalności Kinga już miała wracać, gdy staruszek ją zatrzymał:
— Zaczekaj, dziecko!
Podał jej małe pudełeczko. W środku był srebrny pierścień z bursztynem.
— Weź to. Należał do mojej babci. To rodzinna pamiątka, przekazywana z pokolenia na pokolenie. Nie mam już bliskich, a ty na to zasłużyłaś. Przynosi szczęście i spełnia życzenia, jeżeli w nie wierzysz.
Kinga chciała odmówić, ale nalegał. Podziękowała i wróciła do domu. Sprzątając, położyła się spać po północy. Rano, przypomniawszy sobie o pierścieniu, założyła go. Idealnie pasował, rozgrzewając dłoń. Humor jej się poprawił, więc przy kawie stworzyła listę zakupów: choinka, ozdoby, prezenty, świąteczne menu.
W sklepie internetowym wybrała czarną aksamitną sukienkę i zamszowe buty. Płacąc kartą, wyobraziła sobie siebie na przyjęciu. Pierwszy raz od lat pozwoliła sobie na luksus. Włączając muzykę, sprzątała, nucąc pod nosem. Na jarmarku świątecznym spotkała przyjaciółki, które namawiały ją na wspólne świętowanie, ale odmówiła – ten Nowy Rok miał być wyjątkowy.
W pociągu znowu spotkała *niego* – tego samego nieznajomego. Wymienili uśmiechy, ale milczeli. W domu, ubierając choinkę, Kinga zamyśliła się. Jej życie było pasmem trosk, długów i samotności. Marzyła o zmianach: wolności od kredytów, nowej pracy, remoncie i miłości.
Tydzień minął błyskawicznie. Sukienka dotarła, menu było gotowe. Zostały tylko prezenty i zakupy. Rankiem, widząc za oknem śnieg, Kinga założyła dżinsy, biały sweter i pierścień.
— Pomóż mi — szepnęła, życząc sobie spłaty długów, nowej pracy, remontu domu i miłości.
W sklepach jej nastrój gasł – dług rósł, a wypłaty wciąż nie było. Ale przypomniała sobie staruszka i dom opieki. Postanowiła przygotować niespodziankę dla jego mieszkańców. Po rozmowie z koleżanką pracującą tam dowiedziała się, iż jest ich trzydziestu. Mimo skromnego budżetu kupiła szaliki, chusty i paczkę mandarynek. Wychodząc, impulsywnie wzięła los na loterię.
W domu opieki panowała świąteczna atmosfera. Staruszkowie czekali na koncert, a Kinga, wręczając podarunki, widziała, jak ich oczy błyszczą radością.Chciała już wyjść, ale mieszkańcy tak gorąco ją przepraszali, iż w końcu została, a gdy tylko usiadła, drzwi się otworzyły i na progu stanął on — ten sam mężczyzna z pociągu, teraz z uśmiechem tak szerokim, iż aż cały pokój wydawał się jaśnieć.
