Blask nadziei: noworoczne cud
Agnieszka, zmęczona po domowych obowiązkach, ledwo ułożyła syna do snu, gdy zadzwonił telefon. Takie telefony nie były dla niej niczym nowym – w Zakopanem wszyscy wiedzieli, iż zawsze można na nią liczyć.
— Dobry wieczór, Agnieszka — usłyszała zaniepokojony głos sąsiadki. — Mógłbyś zajrzeć? Ojcu znowu niedobrze.
— Zaraz będę — odpowiedziała, zarzucając na ramiona wełniany szal.
Agnieszka ukończyła z wyróżnieniem studia medyczne, ale nigdy nie pracowała w zawodzie. Wyszła wcześnie za mąż, urodziła syna Jakuba i zatrudniła się jako księgowa w małej firmie. Medycyna pozostała jej pasją – biegała do sąsiadów, robiła zastrzyki, mierzyła ciśnienie. Dzwonili do niej o każdej porze, a ona nigdy nie odmawiała.
Na zewnątrz mżył deszcz, latarnie rzucały mdłe światło na ulicę. Szybkim krokiem dotarła do domu sąsiadki.
— Dzięki, iż przyszłaś! — powitała ją kobieta. — Pogotowie nie odbiera, a tata znów ma skoki ciśnienia.
Agnieszka zmierzyła ciśnienie – było niebezpiecznie wysokie. Z wprawą profesjonalistki podała zastrzyk. Po pięciu minutach staruszkowi ulżyło, a niedługo zjawiła się karetka.
W drodze powrotnej Agnieszka szła wolno, rozmyślając o swoim życiu. Pięć lat temu owdowiała, ale nigdy nie odważyła się na nowy związek. Jakuba wychowywała surowo, starając się dać mu wszystko, choć jej pensja ledwo starczała na jedzenie, rachunki i ubrania dla syna. Dla siebie nie kupowała nic – nie było jej na to stać. Dorywcze prace, jak pomoc sąsiadom, były wybawieniem – z tych pieniędzy kupowała Jakubowi słodycze.
Jej ucieczką było przeglądanie sklepów internetowych, wyobrażając sobie, jak wkłada eleganckie sukienki. W domu, uśpiwszy syna, zaparzyła herbatę i otworzyła tablet. Przeglądając stroje, marzyła o nowej garderobie, ale głos Jakuba przywołał ją do rzeczywistości:
— Mamo, chodźmy spać. Boję się sam.
— Zaraz, kochanie — odpowiedziała, spoglądając przez okno.
Życie wydawało się ciężarem. Wstała i położyła się obok syna, niedługo zasypiając.
Rano, gwałtownie zjadłszy śniadanie, pobiegła do pracy. Nowy Rok zbliżał się wielkimi krokami, ale wypłaty wciąż nie było. Agnieszka nie wiedziała, jak zastawić wigilijny stół. Kredyt ciążył, a pożyczać nie chciała. Od ponurych myśli oderwała ją koleżanka:
— Agnieszka, szef cię woła!
Pospieszyła do gabinetu, zastanawiając się, co ją czeka – zwolnienie czy premia świąteczna? ale szef zaproponował założenie kart kredytowych na preferencyjnych warunkach przez bank swojego znajomego. Wszyscy się zgodzili, a Agnieszka, dostając kartę, ożywiła się – teraz kupi Jakubowi prezent i nakryje stół.
Wracała do domu w lepszym nastroju. W powietrzu unosił się zapach śniegu i choinek, ludzie nieśli do domów ozdoby. W pociągu Agnieszka zamyśliła się o przyszłości, gdy nagle obok niej usiadł pewien mężczyzna.
— Cześć, piękna! Wesołych Świąt! — uśmiechnął się.
— Dzięki, nawzajem — odpowiedziała, rumieniąc się nieco.
Jechali w milczeniu, ale jego obecność rozgrzewała. W domu czekała ją niespodzianka. W salonie siedział starszy mężczyzna, około siedemdziesięciu lat, chudy, w znoszonym ubraniu, ale o ciepłym spojrzeniu. Jakub, zobaczywszy matkę, wyjaśnił:
— Prosił o jedzenie, więc go zaprosiłem. W końcu zawsze pomagasz!
Agnieszka zmarszczyła brwi, ale gniew ustąpił współczuciu. Rozumiała syna – odziedziczył po niej dobre serce. Przygotowała kolację, nakarmiła starca, dała mu ubrania po zmarłym mężu i wysłała do łazienki. Gdy się mył, zadzwoniła do domu opieki i umówiła jego przyjęcie.
Taksówka zawiozła ich na obrzeża Zakopanego – do dużego dworku otoczonego ogrodem, przypominającego pałac. Po dopełnieniu formalności Agnieszka ruszyła do wyjścia, ale staruszek ją zatrzymał:
— Zaczekaj, dziecko!
Podał jej małe pudełeczko. W środku był srebrny pierścionek z bursztynem.
— Weź go, to po mojej babce. Była mądrą kobietą, a pierścień przechodził w rodzinie z pokolenia na pokolenie. Nie mam nikogo, a ty jesteś go warta. Przynosi szczęście i spełnia życzenia, jeżeli w nie wierzysz.
Agnieszka chciała odmówić, ale nalegał. Podziękowała i wróciła do domu. Posprzątała i położyła się spać dobrze po północy. Rano, przypomniawszy sobie o pierścieniu, włożyła go. Idealnie pasował, emanując ciepłem. Humor jej się poprawił, więc przy kawie sporządziła listę świątecznych zakupów: choinka, ozdoby, prezenty, menu.
W sklepie internetowym wybrała czarną aksamitną sukienkę i zamszowe buty. Płacąc kartą, wyobraziła siebie na przyjęciu. Po latach wreszcie pozwoliła sobie na odrobinę luksusu. Włączając muzykę, sprzątała, nuW drzwiach stanął Jakub z błyszczącymi oczami i zapytał: „Mamo, czy w tym roku święty Mikołaj naprawdę przyjdzie?”.
