**Prezent od teściowej, który zburzył naszą pierwszą radość**
Marcin i Wioletta wyprawili huczne wesele. Przyjęcie zorganizowali w eleganckiej restauracji, zapraszając sześćdziesięciu gości. Wszystko szło jak z płatka: uśmiechnięte twarze, wzruszające toastu, żywiołowa muzyka. Zdawało się, iż przed młodą parą teraz tylko szczęście. W kulminacyjnym momencie imprezy nadszedł czas na wręczanie prezentów.
Jako pierwsi podeszli rodzice Marcina. Jadwiga, jego matka, z dostojną miną wzięła mikrofon i zaczęła przemowę:
— Skoro nasz syn to mężczyzna, powinien sam zadbać o dom dla rodziny. Ale postanowiliśmy pomóc i podarować wam mieszkanie! Oto klucze! Żyjcie szczęśliwie!
Sala eksplodowała brawami. Wszyscy byli pod wrażeniem hojności rodziców pana młodego. Jadwiga z dumą wręczyła synowi pęk kluczy z breloczkiem, na którym wygrawerowano adres nowego lokum.
Marcin wziął klucze, spojrzał na brelok — i aż usta mu się otwarły ze zdumienia.
Wydawało się, iż wszystko układa się idealnie. Pieniądze na wesele zebrano, suknię wybrano, garnitur kupiony, sala wynajęta. Rodzice obojga młodych żyli w zgodzie, teściowa na pierwszy rzut oka wydawała się sympatyczna, a matka Wioletty — skromna i serdeczna.
Ale euforia z prezentu ślubnego zgasła, gdy tylko odkryli pewien szczegół: mieszkanie, które im podarowano, znajdowało się dosłownie za ścianą od lokalu rodziców Marcina. Łączył je wspólny przedpokój i balkony, oddzielone jedynie cienką przegrodą.
Jadwiga promieniała z zachwytu:
— Gdy tylko dowiedziałam się, iż sąsiedzi sprzedają, od razu postanowiłam kupić! Wygodnie przecież: blisko, a jednak osobno. Jak jedna wielka rodzina!
Wioletta, usłyszawszy to, poczuła, jak coś zimnego ściska jej serce. euforia z nowego domu rozpłynęła się w niepokoju.
Wszystko zaczęło się zaraz po miodowym miesiącu. Wczesnym rankiem do ich mieszkania bez pukania weszła teściowa, niosąc talerz z naleśnikami.
— Pobudka, śniadanie gotowe! — oznajmiła radośnie, zaglądając prosto do sypialni.
— Mamo, śpimy, mamy jeszcze wolne. Jak pani weszła?
— Drzwi nie zamknięte. Mamy wspólną kłódkę w przedpokoju, to wystarczy.
Marcin, nieprzytomny jeszcze ze snu, kilka zrozumiał, ale Wioletta czuła narastający w niej bunt. Teściowa stała się częstym i natrętnym gościem: wpadała kilka razy dziennie bez zapowiedzi, choćby nie pukając.
— Naleśniki wystygną! — przypominała. — Zupę wam przyniosłam! Leżakujecie tu cały dzień…
Za każdym razem Wioletta tłumaczyła grzecznie, iż sobie poradzą, ale Jadwiga zdawała się nie słyszeć.
Przy trzeciej wizycie tego samego ranka Wioletta straciła cierpliwość: zatrzasnęła drzwi przed teściową i zaszczepkowała łańcuch.
Jadwiga z drugiej strony próbowała przekonywać:
— Po co ta zasuwka? Przecież jesteśmy rodziną!
Wioletta pomyślała w duchu: *Rodzina to nie znaczy bez granic.*
Gdy wieczorem wrócili z zakupów, zastali teściową w swojej kuchni.
— Sprawdzam, co kupiliście — oznajmiła rzeczowo. — Ta herbata nie nadaje się. A ciastka jakieś suche…
Marcin zacisnął pięści:
— Mamo, dość. Jesteśmy dorosłymi ludźmi, damy sobie radę.
— Ja się tylko o was troszczę! — załamała ręce Jadwiga.
— Prosimy, szanuj nasze granice.
Teściowa wyszła, ale zapowiedziała, iż wróci rano.
Następnego dnia Wioletta obudziła się od pukania w drzwi balkonowe.
— Czemu się zamykacie? Przecież wam ufam! Otwierajcie!
Marcin ledwo powstrzymał się od ostrych słów:
— Mamo, proszę, uszanuj nasz dom. Potrzebujemy przestrzeni.
Ale Jadwiga nie słuchała. Dla niej to była tylko troska.
Wkrótce zaczęła naciskać:
— Dajcie pieniądze! Pojedziemy razem wybrać wam samochód! Ja wszystko sprawdzę!
— Zmieniliśmy zdanie — spokojnie odparł Marcin. — Pieniądze poszły na co innego.
— Na co? — zaniepokoiła się matka.
— Kupiliśmy własne mieszkanie. I niedługo się wyprowadzamy.
— Jak to? A mój prezent?!
— Dziękujemy, mamo, ale nie chcemy żyć pod twoją kontrolą.
W oczach Jadwigi błysnęła obraza. Ale Marcin był nieugięty.
W rzeczywistości ich decyzję przyspieszyła pomoc matki Wioletty. Otrzymała spadek i podzieliła się z córką hojną sumą — jako dodatkowym prezentem ślubnym.
Młodzi gwałtownie znaleźli przytulne mieszkanie w innej dzielnicy, wzięli kredyt i zaczęli je urządzać.
Marcin i Wioletta zrozumieli jedno: żaden, choćby najdroższy prezent, nie jest warty utraty spokojności i wolności.
Gdy w dzień przeprowadzki Jadwiga stała w drzwiach i próbowała oskarżyć ich o zdradę, Marcin powiedział tylko:
— Kochamy cię, mamo. Ale chcemy budować własne życie. Bez codziennych wizyt. Bez kontroli. Bez ingerencji.
I odeszli, zostawiając za sobą to „podarowane” mieszkanie i życie, w którym ich szczęście zostałoby uduszone troską. **Czasem najtrudniej odróżnić miłość od władzy.**
