Prezent Od Taty

Mój ojciec zawsze mawiał, iż piękno matki było её jedyną zaletą. Ja, kochająca go całym sercem, patrzyłam na świat jego oczami.

Ojciec był wykładowcą politologii na Uniwersytecie Warszawskim. Pochodził z wykształconej rodziny, której początkowo nie zaakceptowała moja mama. Dopiero później poznałam historię ich spotkania. Młodzieńczy oddział studencki został wysłany do jednego gospodarstwa kolektywnego w Mazowieckim, by budować zagrody dla zwierząt. Mojej mamie, wtedy siedemnastolatce, przydzielono pracę przy dojeniu krów. Ukończyła tylko osiem klas, a czytanie wciąż sprawiało jej trudność musiała liczyć sylaby palcami i szeptać kolejne dźwięki. Mimo to była niezwykle piękna: delikatna, o przejrzystej, białej skórze, miodowozłotych włosach sięgających pasa i niebieskich, szafirowych oczach. Na zdjęciu ślubnym wyglądała jak modelka z katalogu. Ojciec był wysoki, ciemnowłosy, z gęstą wąsami i wyraźnie męskim wyglądem. Lato, w którym zaszła w ciąży, zmusiło go do małżeństwa. Być może kiedyś ją naprawdę kochał, ale rodzice naciskali, oskarżając ją o podstęp, a wokół uczelni krążyły młode doktorantki nie tak piękne, ale wykształcone i bystre, gotowe prowadzić każdą rozmowę. Kiedy ojciec próbował zabrać mamę na przyjęcia, jej niezdarne jedzenie, brak sztućców i głośny śmiech wprawiały go w zakłopotanie. Nie wstydził się tego mówić, a ona jedynie smutno kiwała głową, nie chcąc się sprzeciwić.

Nie chciałam być jak mama. Pragnęłam, by ojciec był ze mnie dumny. Już przed szkołą opanowałam alfabet i czytałam lepiej niż ona. Ćwiczyłam liczby, by przy kolejnych zadaniach matematycznych dawać prawidłowe odpowiedzi i zdobywać jego pochwałę. Przy stole obserwowałam ojca, kopiowałam jego manierę jedzenie z zamkniętymi ustami, używanie widelca i noża, a nie chlebem wycieranie talerza, jak robiła mama. Mimo to ojciec nie darzył mnie szczególną sympatią; jedynie przelotnie spojrzał i pogładził moje puszyste włosy roztargnioną ręką. Gdy udało mi się z nim porozmawiać, było to dla mnie wielkim pocieszeniem, a ja przetwarzałam w myślach jego słowa.

W drugiej klasie ojciec opuścił nas. Mama długo ukrywała prawdę, ale w końcu dowiedziałam się, iż ma nową partnerkę. Gdy usłyszałam straszną wiadomość o rozwodzie, pomyślałam tylko: Gdyby ojciec wziął mnie ze sobą. Ostatecznie zostałam z mamą. Musiałyśmy wyprowadzić się z mieszkania, które należało do babci i dziadka, a oni cieszyli się, iż się pozbędą nas dwu. Ojciec co miesiąc przesyłał drobne przelewy w złotych, a babcia dorzucała pieniądze na święta i Nowy Rok. Jednak kryzys gospodarczy w kraju sprawił, iż ojciec stracił pracę, a przelewy zgasły. Mama podjęła się kilku prac jako technik, myjąc podłogi od świtu do zmierzchu. Płaca była niska, często zaległa, więc żyłyśmy skromnie. Uroda matki przygasła, a ja nie potrafiłam dostrzec w niej nic dobrego i obwiniałam ją w myślach za odejście ojca.

Ojciec natomiast został przedsiębiorcą. Pewnego dnia przyjechał do nas, przynosząc nową kurtkę i trochę pieniędzy. Ten zimowy dzień utkwił mi w pamięci: wróciłam ze szkoły w starej, podniszczonej płaszczu, którego rękawy już mi były za krótkie. Stał przy wejściu, a nikogo nie otwierało mu drzwi, bo mama była w pracy. Nie odszedł, stał i czekał. Serce mi radośnie zabiło ojciec mnie nie zapomniał! Zalałam go herbatą z cukrem, nieustannie opowiadając o szkolnych sukcesach, starając się pokazać, iż jestem mądra. Słuchał mnie pobieżnie, ale nie odszedł, dokończył herbatę, odłożył nową kurtkę na stół, położył obok pieniądze i rzekł:

Przekaż to mamie. W tym miesiącu jeszcze przyjadę.

Czy przyjedziesz na moje urodziny? zapytałam nieśmiało.

Ojciec spojrzał na mnie, jakby zapomniał, iż za miesiąc mam urodziny, po czym odpowiedział:

Oczywiście! Co chciałabyś dostać?

Lalkę! powiedziałam, nieco się rumieniąc. Byłam już dorosła, ale słowo wypadło samo. Lalka była dla mnie symbolem dziecięcej niewinności, choć zwykle dostawałam książki.

Dobrze przyznał, lalkę ci kupię.

Gdy mama wróciła, z dumą opowiedziałam jej o wizycie ojca i o obietnicy lalki.

W dniu urodzin biegłam do domu ze wszystkich sił, obawiając się, iż ojciec nie zdąży. Czekałam przy drzwiach, ale nie było go. Mama upiekła tort, a rano podarowała mi nowy sweter z modnym wzorem, o którym marzyłam od dawna. Nie dotykałam ciasta czekałam na ojca. Nie przyszedł. Wieczorem, gdy mama wróciła, zjedliśmy tort razem, ale nie miałam świątecznego nastroju, a pod koniec płakałam. Mama zrozumiała, ale nie mówiła nic o ojcu.

Następnego ranka mama podała mi pudełko:

To przywiózł poczta, chyba opóźnienie. To od ojca.

Otworzyłam je w środku lśniła nowa lalka w różowej oprawie. Wykrzyknęłam z euforii i zapytałam:

Dlaczego nie przyszedł sam?

Pewnie został wysłany w delegację odpowiedziała mama, odwracając wzrok.

Lalka stała się moim ulubionym skarbem. Niosłam ją do szkoły, nie przejmując się kpinami kolegów. Ojciec już nigdy się nie pojawił, a babcia nie wysłała kolejnego przelewu. Z czasem przyzwyczaiłam się, iż w moim życiu jest tylko mama. Codziennie tęskniłam za ojcem, robiąc wszystko w nadziei, iż kiedyś powróci, zobaczy, kim się stałam i będzie ze mnie dumny.

Po ukończeniu jedenastej klasy wstąpiłam na studia medyczne. Chciałam podzielić się tą euforią z ojcem i postanowiłam go odnaleźć. Pamiętałam mniej więcej adres jego mieszkania, w którym mieszkałam przez osiem lat, oraz dom babci i dziadka, w którym bywałam tylko w święta. Bez słowa do mamy wyruszyłam na poszukiwania.

W mieszkaniu ojca wpuściła mnie jakaś kobieta, twierdząc, iż mieszka tam od siedmiu lat i nie zna nikogo więcej. Gdy próbowałam dowiedzieć się o poprzednich lokatorach, zamknęła drzwi.

U babci i dziadka nie było odpowiedzi. Zanim odszłam, otworzyła się sąsiednia drzwi, a staruszka w grubych okularach spytała:

Kogo szukacie?

Przyjechałam po Sergeja. Jestem ich wnuczką.

Starsza pani przyjrzała się mi uważniej i rzekła:

jeżeli jesteś wnuczką, musisz wiedzieć, iż od lat leżą w grobach.

Zaczerwieniłam się.

Nie wiedziałam Moi rodzice się rozwiedli, a ja

Tak, rozwiedli się Ty więc, Kasiu?

Tak.

Chciałaś zobaczyć babcię i dziadka?

Tak. A jeszcze ojca powiedziałam, łapiąc oddech.

Starsza pani spojrzała na mnie tak, iż od razu zrozumiałam:

Wszystko się skończyło. Zostałaś zabita z powodu długów. Jeden dzień, wszystko przez twojego ojca

Prawda uderzyła mnie tak mocno, iż nie mogłam oddychać.

Nie popełniaj samobójstwa zawołała. Jesteś młoda, przed Tobą całe życie. Matka żyje?

Skinęłam głową.

Dobrze. Dam ci adres grobów, zapisany mam w notatniku. Odwiedź je, a serce się ulży.

Zajęła się przeszukiwaniem szuflad, aż w końcu wyciągnęła małą książeczkę, podała mi numery grobów i nazwała cmentarz. Podziękowałam i pojechałam, choć strach przytłaczał mnie coraz mocniej.

Grobów było pośród zarośli, zaniedbanych i porośniętych chwastami. Oczyściłam je, by odczytać napisy. Leżały w jednej linii, za jedną bramą. Czytając daty, zauważyłam, iż zmarły został dwa dni po ostatnim spotkaniu z ojcem.

W drodze powrotnej, drżąc w starym tramwaju, uświadomiłam sobie, iż ojciec nie mógł wysłać mi tej lalki na urodziny. Przechowywałam ją do dziś, oddzielnie od innych prezentów, które dawała mi mama. Może właśnie od niej, pomyślałam. Rumieniły się moje policzki, w gardle zaciął się kłódką. Zasłoniła mnie wstyd. Mój ojciec okazał się zwykłym przestępcą, który zrujnował rodzinę. Na szczęście nie mieszkaliśmy razem bo inaczej musiałabym leżeć przy nim.

Nie powiedziałam mamie o swojej wyprawie, wymyśliłam, iż spacerowałam z przyjaciółkami. Później przytuliłam ją i szczerze powiedziałam:

Dziękuję Ci za wszystko.

Mama uniosła wzrok, jej oczy, nieco przygasłe z lat, wciąż miały błękitny odcień.

Wiedziałam, iż to Ty podarowałaś mi tę lalkę, dlatego ją tak kochałam.

Łzy wypełniły oczy matki. Nie wstydziłam się już kłamstw, ale wstydziłam się lat, w których uważałam, iż w mojej matce nie ma nic pięknego poza ulotnym pięknem.

Ta historia nauczyła mnie, iż prawdziwa wartość nie tkwi w rzeczach, które otrzymujemy, ale w tym, jak potrafimy dostrzec dobro i siłę w ludziach wokół nas. Bez względu na to, jak trudne były nasze początki, miłość, wyrozumiałość i odwaga pozwalają przetrwać najgłębsze ciemności.