Piotr Janowski nie mógł sobie choćby wyobrazić, iż starość spędzi za kratami obcych drzwi, pod okiem pielęgniarek i wśród tych, których porzuciły własne dzieci. Zawsze sądził, iż zasłużył na coś więcej – na szacunek, ciepło, spokój. Przecież całe życie pracował, utrzymywał rodzinę, budował codzienność wokół swojej jedynej euforii – żony Elżbiety i córki Kingi.
Z Elżbietą przeżyli ponad trzydzieści lat w zgodzie. Po jej śmierci cztery lata temu w domu zrobiło się pusto i zimno. Jedyną pociechą była Kinga i mała wnuczka Zosia. Pomagał, jak mógł – opiekował się dziewczynką, przekazywał emeryturę na jedzenie, zostawał z nią, gdy córka z mężem szli do kina czy do pracy. Aż nagle wszystko się zmieniło.
Kinga zaczęła krzywo patrzeć, gdy ojciec zbyt długo przebywał w kuchni. Drażniło ją, iż kaszle. „Tato, ty już swoje przeżyłeś, daj innym żyć!” – słyszał coraz częściej. Potem zaczęły się rozmowy o „domu z doskonałą opieką”, „przytulnym pensjonacie z lekarzami i telewizorem”. Piotr próbował się bronić.
– Kinga, to moje mieszkanie. jeżeli ci ciasno – przeprowadź się do teściowej. Mieszka sama w trzypokojowym.
– Wiesz dobrze, iż ona mnie nie cierpi! I w ogóle, nie zaczynaj! – warknęła córka.
– Po prostu chcesz przejąć mieszkanie. Lepiej sama na nie zarób, zamiast ojca wyrzucać!
Po tej rozmowie nazwała go „egoistą”, zagroziła, iż „i tak znajdzie sposób”. W tydzień później sam spakował rzeczy. Nie dlatego, iż chciał. Dlatego, iż nie mógł już znieść uczucia, iż jest niechcianym gościem we własnym domu. Wyszedł w milczeniu. Kinga promieniała. Na rękach prawie go wyniosła.
W domu opieki dostał mały pokój z oknem i starym telewizorem. Piotr spędzał dni na podwórku, pod otwartym niebem, wśród innych porzuconych jak on.
– Dzieci was tu wysłały? – zapytała kiedyś sąsiadka z ławki.
– Tak, córka uznała, iż przeszkadzam – odparł, powstrzymując łzy.
– U mnie to samo. Syn wybrał swoją żonę. Wyrzucili mnie za drzwi. Jestem Halina.
– Piotr. Miło mi.
Zaprzyjaźnili się. Łatwiej było znosić ból, gdy obok był ktoś, kto rozumie. Minął rok. Córka ani razu nie zadzwoniła. Nie przyjechała. Nie napisała.
Pewnego dnia Piotr czytał książkę, gdy usłyszał znajomy głos.
– Piotrze Janowski? Nie spodziewałam się pana tu zobaczyć – zdziwiła się jego dawna sąsiadka Anna, lekarka, która przyjechała na kontrolę mieszkańców.
– Ano. Już rok tu jestem. Jak widzisz, stałem się zbędny. Ani telefonu, ani listu.
– Dziwne… Kinga mówiła, iż kupił pan domek na wsi, wyjechał na spokojne życie.
– Lepiej bym zrobił… Ale nie skończył tu, za tym płotem.
Anna pokręciła głową. Po wizycie jednak wróciła. Nie mogła zapomnieć tej rozmowy. Po dwóch tygodniach znów przyjechała – tym razem z propozycją:
– Piotrze Janowski, dom mojej matki na wsi stoi pusty. Niedawno odeszła, gospodarstwo sprzedane. Dom ciepły, solidny, las i rzeka blisko. jeżeli pan chce – może tam pan mieszkać. Nie zamierzam tam wracać, a sprzedawać szkoda.
Piotr milczał, a potem płacz go zdławił. Obcy człowiek ofiarował to, na co rodzona córka machnęła ręką.
– Czy mogę jeszcze o coś prosić? Jest tu kobieta… Halina. Też nikomu niepotrzebna. Chciałbym, żebyśmy oboje tam pojechali.
– Oczywiście – uśmiechnęła się Anna. – jeżeli się zgodzi, nie ma problemu.
Piotr podbiegł do Haliny:
– Pakuj się! Jedziemy! Dom na wsi, świeże powietrze, wolność. Będzie nam dobrze. Po co nam to wszystko?
– Jedziemy! Do nowego życia!
Spakowali torby, kupili jedzenie i pojechali. Anna sama ich zawiozła, nie chciała, by tłukli się autobusem. Piotr ściskał sąsiadkę, nie wiedząc, jak wyrazić wdzięczność. Poprosił tylko: „Tylko córce nie mów. Nie chcę o niej słyszeć”.
Anna uśmiechnęła się i skinęła głową. Nie zrobiła nic wielkiego. Po prostu postąpiła po ludzku. A to dziś – już i tak coś niezwykłego.
