Piotr Aleksandrowicz choćby nie przypuszczał, iż starość przywita go za kratami obcego progu, pod czujnym okiem pielęgniarek i wśród tych, których porzuciły własne dzieci. Zawsze wierzył, iż zasłużył na więcej – na szacunek, ciepło i spokój. W końcu całe życie ciężko pracował, utrzymywał rodzinę, budował codzienność wokół swojej jedynej euforii – żony Ewy i córki Jagody.
Z Ewą przeżyli ponad trzydzieści lat, dzieląc każdą chwilę. Po jej śmierci cztery lata temu w domu zrobiło się pusto i zimno. Jedyną pociechą była Jagoda i wnuczka Zosia. Pomagał, jak mógł – opiekował się dziewczynką, przekazywał emeryturę na zakupy, zostawał z nią, gdy córka z mężem wychodzili do kina lub pracy. Aż nagle wszystko się zmieniło.
Jagoda zaczęła krzywo patrzeć, gdy ojciec zbyt długo przesiadywał w kuchni. Drażnił ją jego kaszel. „Tato, ty już swoje przeżyłeś, daj nam żyć!” – coraz częściej słyszał. Potem zaczęły się rozmowy o „domu z doskonałą opieką”, „przytulnym pensjonacie z lekarzami i telewizorem”. Piotr próbował się opierać.
– Jagna, to moje mieszkanie. jeżeli wam ciasno – wyprowadźcie się do teściowej. Mieszka sama w trzypokojowym.
– Wiesz, iż ona i ja jesteśmy na wojennej ścieżce. I w ogóle, nie zaczynaj! – warknęła córka.
– Po prostu chcesz przejąć mieszkanie. Lepiej byś sama na siebie zarabiała, zamiast wyrzucać ojca!
Po tej rozmowie nazwała go „egoistą” i zagroziła, iż „i tak znajdzie sposób”. Tydzień później sam spakował rzeczy. Nie dlatego, iż chciał. Dlatego, iż nie mógł już znieść uczucia, iż jest ciężarem we własnym domu. Wyszedł w milczeniu. Jagoda promieniała. Niemal na rękach go wyniosła.
W domu opieki dostał mały pokój z oknem i starym telewizorem. Piotr spędzał dni na dworze, pod gołym niebem, wśród innych porzuconych.
– Dzieci was tu wysłały? – spytała raz sąsiadka z ławki.
– Tak, córka uznała, iż przeszkadzam – odparł, powstrzymując łzy.
– U mnie podobnie. Syn wybrał żonę. Mnie wyrzucił za drzwi. Jestem Halina.
– A ja – Piotr. Miło mi.
Zaprzyjaźnili się. Łatwiej było znosić ból, gdy obok był ktoś, kto rozumie. Tak minął rok. Córka ani razu nie zadzwoniła. Nie przyjechała. Nie napisała.
Pewnego dnia Piotr czytał książkę, gdy usłyszał znajomy głos.
– Piotr Aleksandrowicz? Nie spodziewałam się pana tu zobaczyć – zdziwiła się jego dawna sąsiadka, Barbara, lekarka, która badała pensjonariuszy.
– No cóż, już rok tu jestem. Niepotrzebny. Ani słowa od córki.
– Dziwne… Jagoda mówiła, iż kupił pan domek na wsi, wyjechał na odpoczynek.
– Wolałbym tam pojechać… A nie zgnić tu za tym płotem.
Barbara pokręciła głową. Ale po wizycie wróciła. Nie mogła zapomnieć tej rozmowy. Dwa tygodnie później znów przyjechała – tym razem z propozycją:
– Piotrze Aleksandrowiczu, dom mojej matki na wsi stoi pusty. Odeszła niedawno, gospodarstwo sprzedane. Dom solidny, ciepły, las i rzeka niedaleko. jeżeli pan chce – może tam pan zamieszkać. Nie planuję wracać, a sprzedawać szkoda.
Piotr milczał, aż w końcu wybuchnął płaczem. Obca osoba ofiarowała to, na co własna córka machnęła ręką.
– Czy mógłbym jeszcze o coś poprosić? Jest tu kobieta… Halina. Też nikomu niepotrzebna. Chciałbym, żebyśmy razem tam pojechali.
– Oczywiście – uśmiechnęła się Barbara. – jeżeli ona się zgodzi, nie ma problemu.
Piotr podbiegł do Haliny:
– Pakuj się! Jedziemy! Dom na wsi, świeże powietrze, wolność. Będzie nam tam dobrze. Po co nam to wszystko?
– Jedziemy! Do nowego życia!
Spakowali torby, kupili jedzenie i ruszyli. Barbara zawiozła ich sama, nie chciała, by tłukli się autobusem. Piotr ściskał sąsiadkę, nie wiedząc, jak podziękować. Tylko poprosił: „Proszę tylko nie mówić córce. Nie chcę choćby słyszeć o niej”.
Barbara uśmiechnęła się i skinęła głową. Nie zrobiła nic wielkiego. Po prostu postąpiła po ludzku. A to dziś już – prawdziwy wyczyn.
